Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitive Edition is onlangs uitgekomen, en hiermee wilden Rockstar Games en ontwikkelaar Grove Street Games de drie GTA klassiekers voorzien van een remaster. Helaas bevat deze vernieuwde compilatie niet de beste versies van GTA 3, Vice City en San Andreas, maar kan het zo nu en dan best mooi zijn om in beweging te zien. Alle drie de games zijn nog net zo boeiend als toen ze 20, 19 en 17 jaar geleden uitkwamen, maar een algeheel gebrek aan glans en onverklaarbare ontbrekende functies maken het moeilijk om deze GTA Trilogy werkelijk definitief te noemen. Hoe dat dit nu allemaal zit lees je in deze review!
Ik moet stellen dat dat deze Definitive Edition van de drie GTA-games er best goed uit zien voor een remaster. Helemaal als je bedenkt hoe oud de games zijn, heeft Grove Street Games toch best een prestatie geleverd. Toch weten de visuele verbeteringen niet te verbloemen dat er een heleboel dingen ontbreken in Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitive Edition, welke we wel in het origineel hadden. Denk hierbij aan basisfuncties zoals de iconische filmische cameramodus of de camerahoek van bovenaf welke toentertijd was toegevoegd om spelers die de eerdere GTA-games graag speelden een plezier te doen. Menig gamer zal hier niet van wakker liggen, en dit zijn dan ook nog maar de kleine dingen die deze compilatie mist.
Elk van de drie GTA- games in de Definitive Edition zijn op hun eigen manier buggy, en kennen hun eigen eigenaardigheden, zoals voertuigen die te hoog boven hun banden zweven of personages die dwars door hekken kunnen rennen maar op andere punten ineens worden tegengehouden door onzichtbare muren. In de vroege jaren 2000 konden we dit allemaal wel hebben, en zorgde het ook voor de nodige hilariteit. Anno 2021 zijn we er niet meer aan gewend, en willen we gewoon een game ervaring die af is. Vice City lijkt de meest onstabiele van de drie games te zijn; zo crashte de game meerdere malen, zelfs na korte speelsessies, en heb ik twee keer mee mogen maken dat een auto waarin Tommy reed zonder enige reden ineens explodeerde.
Buggy Bug
Tijdens de originele releases van de games hadden alle games wel hun problemen, maar deze namen we uiteraard voor lief. Ruwweg 20 jaar geleden vonden we het geen probleem als een hoofdpersonage ineens door de map viel om oneindig te blijven vallen. Alle drie de Grand Theft Auto-titels hadden in die tijd wel last van dit soort zaken, maar in het PlayStation 2 tijdperk kon je geen updates downloaden die dit soort zaken verbeterden. In deze Definitive Edition zou je dan ook verwachten dat er een aantal van deze storende bugs verdwenen zouden zijn, maar niets is minder waar.
Qua performance weet Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitive Edition ook niet echt te imponeren. Ik heb de game op de PlayStation 5 mogen spelen, en al snel viel het op dat de game nogal wat framedrops kent in de Performance Mode. Je verwacht dan ook op 60fps te kunnen spelen, maar regelmatig merk je in alle drie de games op dat de game behoorlijk moeite heeft om dit stabiel te kunnen houden. Hetzelfde geldt voor de Fidelity Mode, waarin we volle bak in 4K mogen spelen terwijl de game stabiel op 30fps probeert te blijven. Ook hier zie je de nodige framedrops voorbij komen, wat er op bepaalde momenten voor zorgt dat de game onspeelbaar wordt. Deze drops duren maar een fractie van een seconde, maar als je net met een bepaalde missie bezig bent waarin dit gebeurt en je onbedoeld je auto tegen een boom parkeert, kan het uitlopen in de nodige frustratie. New-gen consoles als de PlayStation 5 en Xbox Series X | S moeten deze game makkelijk aankunnen, maar blijkbaar is de struggle real…
Strakker dan voorheen
De Definitive Edition van deze oude GTA-games heeft hier en daar wat kleine verbeteringen gekregen. Zo is het wapen- en richtsysteem op de schop gegaan, waardoor vuurgevechten beter en makkelijker aanvoelen dan in de originele games. De minimap is moderner gemaakt waardoor je nu zelf routes kunt instellen, wat het navigeren in alle drie de games makkelijker maakt. Een andere toffe vernieuwing is dat je voortaan een missie onmiddellijk kan herstarten wanneer deze faalt. In de originele games moest je weer opnieuw naar een opdrachtgever rijden waardoor je kostbare tijd verloor. Verder hebben alle games een volledig nieuwe belichting, dankzij de Unreal Engine. Zo zijn de schaduwen een stuk mooier en kennen de games nu zelfs reflecties. Dat laatste is echt wel een hele mooie toevoeging, want ramen, plasjes water en de lak van je auto reflecteren je tegemoet en dit zorgt ook voor een beter sfeerbeeld. Ook de vegetatie in de game is op de schop genomen, en bomen, gras, bosjes en struiken zien er een stuk realistischer uit.
Ondanks dat de games er een stuk mooier en strakker uitzien dan de originelen, leveren de games ook wat in qua charme. De remasters hebben een grotere draw-distance, en dit zorgt ervoor dat je nu veel verder in de spelwereld kunt kijken dan voorheen. Op het eerste oog is dit een mooie verbetering, maar doordat de iconische mist uit de originele games ontbreekt merk je al snel op dat de spelwerelden van de games er iets te clean en statisch uitzien. De mist uit de originele games zorgde ervoor dat de gamewerelden er groter en indrukwekkender uitzagen dan dat ze werkelijk waren, en dit uit zich voornamelijk wanneer je in een vliegtuig of helikopter zit.
Plastic fantastic
Andere dubieuze designkeuzes is bijvoorbeeld de regen die in alle drie de games voorbij komt, want Grove Street Games heeft gekozen voor een afschuwelijk effect die de spelervaring zelfs een beetje weet te bederven. Regen is namelijk niet doorzichtig, en het lijkt dan ook meer op een soort ruis op je beeld. Hierdoor kun je niet echt ver kijken en zal je onbedoeld tegen een heleboel dingen aanrijden. Als je ineens door een tunnel rijdt zal de regen stoppen, maar als je de tunnel uitrijdt is de regen ook helemaal ineens verdwenen. Als je in de verte over de wijde zee zal kijken zie je zelfs een soort gat in de regen. Dit zijn van die afgeraffelde dingen waarvan je jezelf afvraagt waar de ontwikkelaar nou werkelijk mee bezig was tijdens het maken van de game.
Een ander probleem is dat de personages van de game ook niet allemaal even netjes zijn geremastered. Oké de hoofd-personages uit alle drie de games zijn best goed gelukt, en hebben een soort cartoony / plastic feel over zich heen hangen, maar andere cruciale sleutelpersonages zijn zo ontzettend lelijk geworden dat ze daardoor hun charisma zijn verloren. Ook de oude animaties uit de originele games zijn één op één overgezet en dit zorgt voor een hele slordige afwerking. Ook vond ik de games vaak te donker ogen, en werkt de HDR niet helemaal naar behoren. Hierdoor heb ik het contrast in de games helemaal omlaag moeten halen om de gezichten van de personages duidelijk te kunnen zien, en bepaalde kleine details in de omgeving op te kunnen merken. Naar mijn mening een vreemd gegeven, want Grove Street Games had dit zelf toch ook op kunnen merken tijdens de ontwikkeling? Hierdoor voelt alles aan als een ontzettend luie remaster die nogal snel is afgeraffeld om zo snel mogelijk geld binnen te harken. Deze euvels maken de games niet onspeelbaar, maar het zijn toch wel van die minpuntjes die behoorlijk opvallen en waardoor de charme van de games verloren gaat.
So Take, These Broken Wings
Als laatste wil ik het nog even hebben over de soundtrack van Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitive Edition. Alle drie de games werden gekenmerkt door de vele radiostations die er te vinden waren, en de bijbehorende muziek die hier te beluisteren was. Mijn persoonlijke favoriet is dan ook Vice City, waarin veel iconische nummers te vinden waren zoals Broken Wings van Mr. Mister, Africa van Toto en meer. Dankzij wat licentie problemen zijn er een aantal bekende nummers verdwenen uit de game, zoals Billie Jean en Wanna Be Startin’ Somethin’ van Michael Jackson in Vice City, maar ook I Don’t Give a F*ck van 2Pac in San Andreas. Het is uitermate jammer dat er een aantal tracks zijn verdwenen in de games, maar er zijn nog steeds zoveel songs en radiostations te vinden in alle drie de games dat dit niet echt een gemis is.
Conclusie
Grand Theft Auto 3, Vice City en San Andreas zijn games die geschiedenis hebben geschreven en zijn enkele van de beste games die verschenen zijn op de PlayStation 2. Deze drie games waren pioneers in de ontwikkeling van het openwereldgenre en hebben dit dan ook gedefinieerd. Hoewel alle drie de games zeker de moeite waard zijn om te spelen, moet ik stellen dat Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitive Edition niet de beste manier is om deze legendarische titels te ervaren. Uiteraard zijn alle drie de games nog steeds leuk om zo te spelen, maar ze hebben allemaal hun tekortkomingen op zowel grafisch als op technisch vlak.
De Definitive Edition van de games ziet er op het eerste oog mooier uit, en speelt iets moderner dankzij de verbeterde controls, maar het heeft zijn charme verloren door een aantal dubieuze ontwikkelkeuzes en daarnaast zijn de games slecht geoptimali-seerd. Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitive Edition voelt aan als een haastklus, waarmee Rockstar snel wilt cashen, want dit had veel en veel beter gekund…
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
