Gameland

De Battlefield-franchise is ongetwijfeld een van de betere shooter-series die je kunt spelen, en we hebben in diverse tijdperken oorlog mogen voeren in deze games. De afgelopen jaren hebben we mogen vechten in hedendaagse slagvelden, maar ook in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Ikzelf heb me uitermate vermaakt met Battlefield 1 en Battlefield V, welke meer run-and-gun actie kenden dan bijvoorbeeld Battlefield 4. Ook de sfeer in de oude oorlogen vond ik net wat toffer dan het moderne oorlogsgeweld, en misschien zeg ik voor velen iets verkeerd dat ik Battlefield 4 qua setting niet zo geweldig vond. Desondanks dat was de gameplay in deel 4 erg solide en kwam er veel tactiek bij kijken als je met een goede squad van vrienden aan het spelen was. Toch kan ik me er niet veel van herinneren, in vergelijking met bijvoorbeeld Battlefield V. En als ik helemaal eerlijk ben, denk ik ook niet dat ik over een aantal jaar me zo veel zal herinneren van Battlefield 2042.  Hoe dat dit zit, lees je in de onderstaande review!

Het is zowel ironisch als een beetje ontmoedigend om te zeggen dat een deel van de beste content in 2042 via Battlefield Portal komt, een modus met verschillende opnieuw gemaakte maps uit eerdere games zoals Bad Company 2, Battlefield 1942 en Battlefield 3. Naar mijn mening waren dit allemaal betere games dan 2042, en het opnemen van hun inhoud (inclusief wapens, uitrusting, klassen en modi) in de Portal Mode is misschien ook wel een rare manier om dit feit te benadrukken. Ik weet niet zeker of dat dit het doel is wat EA en DICE voor ogen hadden, maar het is niettemin wel wat er naar mijn mening is gebeurd. Ik kom hier later in deze review nog even op terug.

Oorlog tijdens de Apocalypse?

Dit komt voornamelijk doordat de feitelijke inhoud van 2042 erg beperkt aanvoelt. Zo kent de game geen singleplayer campaign, maar is het verhaal technisch gezien verwoven in de multiplayer gameplay. In de nabije toekomst zorgt de klimaatverandering ervoor dat gruwelijke stormen de wereld teisteren; tsunami’s, aardbevingen, superstormen en sneeuwstormen hebben de samenleving kapot gemaakt. Omdat zowel de Verenigde Staten en Rusland zich het snelst aanpasten, zijn beide landen uitgegroeid tot de laatst overgebleven supermachten ter wereld en hebben ze besloten dat oorlog voeren het beste is om te doen in de nasleep van een ware Apocalyps die over de wereld woedt.

Het verhaal is erg oppervlakkig te noemen, en is gewoon om de context in te vullen om deze landen tegen elkaar te laten schieten terwijl er enorme stormen over het landschap van het slagveld razen. Dit zorgt er wel voor dat halverwege een gevecht het slagveld flink kan veranderen, en op zich ziet dit er best indrukwekkend uit. Een nieuwe toevoeging aan 2042 zijn de Specialists die de game kent. In plaats van dat je met een naamloze soldaat speelt, speel je nu met individuele personages die elk hun eigen voordeel hebben.

Specialistische Specialists

Op zich zijn deze voordelen / perks best leuk, maar ze zijn ook erg algemeen. Zo is daar bijvoorbeeld de opgefokte Casper welke een verkenningsdrone heeft waarmee hij een EMP kan afvuren. Of wat te denken van de baardige Boris die een turret neer kan zetten. Sundance is een dame die met een wingsuit het slagveld kan betreden in plaats van gebruik te maken van een parachute. Dan is er nog Michael K. Williams die een schild kan droppen op het slagveld waar je dekking achter kan zoeken. Het klinkt natuurlijk best tof dat deze Specialists hun eigen perks hebben, maar eerlijk gezegd zijn het allemaal vrij ongeïnspireerde dingen die we al ontelbare keren eerder hebben gezien in andere games. Een ander minpunt is dat elke specialist elke uitrusting kan gebruiken zodra je deze vrijspeelt. Zodoende is er heel weinig om echt onderscheid tussen deze Specialists te maken. Zelfs de toevoeging van cosmetische items is naar mijn mening best zinloos. Dit komt omdat de “Time-to-Kill” in de game op dit moment zo waanzinnig laag is dat als je je hoofd langer dan een fractie van een seconde boven een muurtje steekt, om bijvoorbeeld iemands nieuwe skin te bewonderen, je direct door je hoofd geschoten zal worden.

Op zich niets ergs aan natuurlijk, want dit is tenslotte een grootschalige shooter, en doodgeschoten worden hoort er natuurlijk bij. Maar in vergelijking met eerdere games zal je in Battlefield 2042 wel veelvuldig het loodje leggen. Voor de gemiddelde speler houdt dit in dat je je tijd voornamelijk besteedt aan het rondrennen naar een objective, om daar niets vermoedend neergeschoten te worden of jezelf zo snel mogelijk naar een voertuig bewegen om zo even op adem te komen en dan alsnog om te komen in een exploderend voertuig. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik kon mijn mannetje wel staan in Battlefield 2042, maar het viel mij wel op dat de game veel hectischer was dan voorgaande games uit de franchise, terwijl de game op bepaalde punten ook zijn dode momenten kent. Ervaren spelers zijn hier wel tegen opgewassen, maar nieuwkomers of mensen die gewoon van een potje knallen houden zullen te pas en te onpas het digitale leven verlaten.

Over voertuigen enzo

Over voertuigen gesproken! In Battlefield 2042 vind je weer de nodige tanks, helikopters, boten, jeeps, ATV’s en hovercrafts waarmee je het slagveld onveilig kan maken, maar ze zijn wel een beetje schaars om te vinden. Niet dat dit heel erg is, want anders zou iedereen natuurlijk gelijk een van deze voertuigen pakken, maar de kans is heel erg gering dat jij als eerste in een voertuig kan stappen. Net even een tankje of helikopter extra op een map is dan ook zeker geen sinicure. Wellicht dat DICE in de nabije toekomst de boel een beetje rechttrekt met een nieuwe patch.

All-Out Warfare

De All-Out Warfare-modus is waar het om draait in Battlefield 2042, en ik kan je zegen dat deze enorm is, misschien wel iets te enorm, om eerlijk te zijn. Op PC en new-gen consoles speel je met 128 man op een grote map. All-Out Warfare is daarnaast opgesplitst in twee verschillende maar vergelijkbare modi die elke Battlefield-veteraan wel kent, namelijk Conquest en Breakthrough. In de Conquest-modus word je met je team op het über grote slagveld geplaatst ​​en is het de taak om van veroveringspunt naar veroveringspunt te gaan om deze te capturen. Om dit even te vertalen voor Call of Duty-liefhebbers: het is Domination, maar dan gespeeld op een huge-ass map waar je stijl van achterover slaat. Matches duren ongeveer een stevig half uur, zijn hectisch en voelen zo nu en dan best episch aan.

Daarnaast zorgt de Conquest mode voor genoeg sfeer op je scherm. Explosies laten je scherm schudden, dit terwijl je ziet hoe een helikopter voor je neus neerstort, tanks om je heen rijden en je talloze andere spelers door geweervuur ​​ziet neerslaan. Dit alles zorgt ervoor dat de actie werkelijk tot leven komt. De landschappen van de diverse maps zorgen ook voor de nodige sfeer en spelen zich af van moerassen tot woestijnen terwijl op bepaalde momenten het extreme weer flink in kan slaan tijdens de gevechten.

Breakthrough is een andere All-Out Warfare modus, en hoewel deze een beetje lijkt op Conquest, voelt het toch en stuk wilder en sneller aan. In deze mode is het de bedoeling dat je meerdere punten tegelijk vasthoudt op een map, terwijl je maar een beperkt aantal respawns hebt. In Breakthrough zal je ook stuk sneller de dood vinden, en als je jezelf verkeerd opstelt op de map of juist op de verkeerde plaats spawnt, ben je al snel nutteloos voor je team.

Hazard Zone

De derde en laatste modus is Hazard Zone, een vier-tegen-vier-modus waarin je elk een Specialist kiest en probeert meer dataschijven te verzamelen dan het andere team. Deze game mode is een stuk kleinschaliger en het is ook leuk om eens te werken met andere objectives dan in de eerder genoemde modi. Toch voelt Hazard Zone een beetje onnodig aan, en dit probleem wordt door de Specialist waaruit je kunt kiezen benadrukt. Hun perks bevorderen geen enkele vorm van echt teamwork, omdat de perks niet echt belangrijk zijn tijdens de gameplay. Hier had DICE veel meer uit kunnen halen, want de mode zelf is best wel leuk om te spelen.

Erg hectisch allemaal

Hoewel Battlefield 2042 je best een epische spelervaring probeert te bieden, is het niet echt een game waar je overdreven enthousiast over zal worden. Uiteraard zijn de grootschalige gevechten best leuk, maar ze zijn zo ontzettend hectisch dat ik me zorgen maak over de arme casual gamers die zich tussen alle chaos heen proberen te worstelen. En ondanks het toevoegen van Specialists, voelt niets in deze game echt nieuw aan. Er zijn nog wel een aantal andere aanpassingen, zoals dat je nu direct van wapenmods kunt wisselen met het nieuwe “Plus-Systeem”, maar het is een onhandig en lastig systeem om onder de knie te krijgen. In wezen kun je dankzij het “Plus-Systeem” een knop ingedrukt houden en verschillende mods toewijzen met behulp van je D-pad en je buttons. Dit is iets waar je zelf achter moet komen, want Battlefield 2042 houdt je handje niet vast en je zult dus zelf uit moeten vogelen hoe dit allemaal werkt. Wellicht was een tutorial ook geen overbodige luxe geweest?

Portal Mode

Als laatste hebben we dus nog de Portal Mode, en zoals ik al eerder schreef zien we hier geremasterde en opnieuw gemaakte content van Battlefield 1942, Bad Company 2 en Battlefield 3 terug. Elke game kent twee maps en de welbekende classes, wapens en voertuigen maken in Portal ook hun opwachting. Terwijl DICE zich heeft gericht op de mogelijkheid om deze maps naar eigen wens te modificeren, met de eenvoudige scripttools van Portal, kun je hiermee zelf alternatieve modi bedenken. De mogelijkheden in Portal zijn bijna oneindig en eerlijk gezegd is dit de meest vermakelijke mode in heel Battlefield 2042.

Buggy

Battlefield 2042 was al eerder een keer uitgesteld, maar met de release van de game voor de deur heb ik alsnog het idee dat de game een paar maanden te vroeg de deur uit is geduwd. Zo is de wapenbalans op dit moment nog niet helemaal goed en kent de game ook bizarre bugs zoals spelers die gehurkt vast komen te zitten in de map, hovercrafts die letterlijk tegen de zijkanten van wolkenkrabbers kunnen rijden en kent het ook de soorten server- en stabiliteitsproblemen die je mag verwachten van een Battlefield-game bij lancering. Technisch gezien is Battlefield 2042 tijdens het schrijven van deze review nog steeds een Early Acces game, en ik ben dan ook benieuwd of deze euvels worden opgelost met Day One-patch.

Weggeblazen?

Ten slotte wil ik nog even zeggen dat de presentatie van Battlefield 2042 over het algemeen erg goed is, wat typerend is voor DICE en zijn Frostbite-engine waar de game op draait. Toch miste ik op de Xbox Series X- en PlayStation 5-versie van de game een new-gen gevoel. Uiteraard ziet de game er mooi uit, kent het blijkbaar Ray-Tracing en draait het op een 4K resolutie met een stabiele 60fps, maar nergens werd ik echt weggeblazen door de graphics van de game. Wellicht zijn we de afgelopen jaren iets te verwend geworden, maar er is geen moment geweest dat ik bij mezelf dacht van “WOW!”. De audio daarentegen is weer zo indrukwekkend als altijd, en de diverse explosies en kogels die je om de oren vliegen spatten echt uit je speakers (of headset) en weten de ervaring te versterken.

Conclusie

Als je diep door de gebreken kijkt is er een goede game te vinden in Battlefield 2042 en daarnaast is er genoeg plezier te beleven dankzij kenmerkende gameplay die zo hier en daar naar nieuwe, meer uitgebreide hoogten wordt gebracht. Toch wordt de release van de game ontsierd door een handvol mislukte ontwikkelkeuzes, het gebrek aan een singleplayer campaign, haastig geïmple-menteerde features die nog niet goed werken en de nodige bugs. Hopelijk weet DICE dit in de nabije toekomst allemaal op te lossen, maar als ik de balans op dit moment moet opmaken is het moeilijk om overdreven enthousiast te zijn over Battlefield 2042.