Het leven van magere Hein gaat niet over rozen. Telkens de geesten van overledenen meevoeren naar het hiernamaals en niet te vergeten dat dit soms gecombineerd gaat met trauma, gore of ketchup. Zeker wanneer het geesten betreft van sterke personages die hardnekkig vasthouden aan het leven. Aan jou de taak om dat op te knappen. Dat is waar Death’s Door over gaat. Is de game een heerlijk tussendoortje of verdient het rotte tomaten? Lees het in de review.
Oproerkraaier
De reaper zoals we hem kennen heeft zijn taken neergelegd en overgedragen aan een groep kraaien. Als nieuweling in het vak als magere Hein krijg jij de opdracht een ziel op te halen en weg te voeren. Het lijkt een eenvoudige klus, tot de ziel van jou gestolen wordt en achter Death’s Door wordt opgesloten. Om jouw taak te voltooien moet je een aantal andere zielen ophalen, sterk genoeg om Death’s Door te openen, zodat je jouw werk uit kan voeren.
Natuurlijk is het geen gewoon werk en moet je verschillende gebieden uitkammen om de zielen op te halen. En laat de zielen die jij op moet halen, nu precies die van een aantal sterke bazen zijn, die met alle macht willen vasthouden aan het leven. Aan jou de taak om deze gasten net dat extra “zetje” te geven zodat ze met je meegaan. Dit is in het kort wat voor avontuur jou te wachten staat in Death’s Door, maar daarmee doe ik de game natuurlijk veel te kort.
Van Magere Hein tot Tegelzetter
De gameplay van Death’s Door is te vergelijken met een Zelda-game, maar wel eentje waarbij de gevechten minstens zo belangrijk zijn. De gebieden kennen de nodige puzzels, gevechten en tal van geheimen om uit te kammen. Daarnaast krijg je gedurende het spel een aantal items waarmee het loont voorgaande gebieden nogmaals een bezoekje te brengen om collectibles, items en upgrades te vinden. Het lastige hierbij is wel dat je bij een eerste bezoek door het gebied heen wordt geleid met dichte deuren en poorten hier en daar. Wanneer je teruggaat naar een gebied is alles al open en verdwaal je makkelijk.
Niet alleen het concept heeft wat weg van Zelda, ook de items die je vindt in de game. Gelukkig is het gebruik van items prima uitgewerkt. Een van de hoogtepunten was een gebied waarmee je tegels kunt laten verschijnen door schakelaars te raken met je pijl en boog. Dit idee komt ook terug in de bossfight waarbij er flink wat tegeltjes sneuvelen tijdens het gevecht. Gelukkig draagt de baas zo’n schakelaar bij zich die alles herstelt met een goed geplaatst schot.
Soulide Combat
Toch is Death’s Door vooral ook een eigen ding, zo is de combat wat nadrukkelijker aanwezig en lekker uitdagend. Zelf zal je als kraai ook vaak genoeg het loodje leggen bij verschillende waves aan vijanden of een pittige bossfight. Het gevechtsysteem is simpel maar daardoor juist uitdagend. Je hebt je gewone zwaardaanval, sterke slag en daarnaast heb je nog een aantal ranged wapens. Je kunt daarbij aanvallen blokken of ontwijken met dodgerolls.
Vaak heb je bij vijanden slechts een beperkte tijd dat je veilig een aantal tikken kan uitdelen, voordat je zelf een staff of zwaard tegen je smoelwerk krijgt gedrukt. En iedere keer dat ik een aanval dodge zit ik toch op het puntje van mijn stoel of ik wel of niet op tijd was. Zonder dat het tergend is, is de uitdaging in een dergelijke game een verademing. De gevechten zijn uitdagend en afwisselend genoeg om je het hele spel door opnieuw uit te dagen met nieuwe omstandigheden en vijanden.
Magistraal en Melancholisch
Wat vooral opvalt aan Death’s Door is de artstijl en het verhaal. Het is een cartoony game, maar wel met een wat flets kleurenpalet. Daarnaast is het een vrij volwassen game over de wat donkere en zwaarmoedige kant van het leven: de dood. Grafisch ziet het spel er op zijn eigen manier toch prachtig uit, met genoeg detail voor de personages en de spelwereld. Vooral ook door de stijl, de eenvoud en hoe er gespeeld wordt met diepte, licht en bijpassende muziek.
De omgevingen zien er niet alleen schitterend uit, maar zijn ook nog eens divers. Ieder van de 3 hoofdgebieden bestaat weer uit een stuk of 4 gebieden. Een van de bazen is de frog king en voordat je daar bent moet je bijvoorbeeld door een bosgebied, tempel van paddenstoelen en een met water ondergelopen complex. Ook binnen de hoofdgebieden zit er genoeg variatie.
Veer in de reet
Als ik zeg dat Death’s Door een beetje doet lijken op de Zelda series, een beetje inspiratie heeft opgedaan bij de Soul’s series en artistiek wat weg heeft van Nier: Automata/Replicant dan zegt dat een hoop. Zeker als Death’s Door een eigen smoelwerk heeft en moeiteloos in het rijtje van eerder genoemde games kan staan wat betreft kwaliteit. En als ik daarbij vertel dat deze game slechts voor 20 euro binnen te halen is, dan weet je genoeg. Death’s Door is voor mij een van de games van 2021. Als een puzzel lijkt alles te passen in deze actie/adventure game, met gevechten waarbij alles strak aanvoelt, een wereld rijkelijk gevuld met geheimen en een ijzersterke grafische stijl en soundtrack. Death’s Door is uitdagend maar geeft zo veel voldoening bij iedere stap die je verder kan zetten in de wereld. Acid Nerve levert met Death’s Door niet vakwerk af, maar een liefdesverklaring aan games in het algemeen.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
