Gameland

Een aantal maanden geleden mocht ik aan de slag met Mafia 2 (remastered) en het onlogische vervolg daarop is dat nu ook de definitive version/remake van de originele Mafia is uitgekomen. En omdat ik Pino uit Sesamstraat niet ben, maak ik me ook niet druk over de logica van deze getallen. Maar of Mafia daarmee een veilige aankoop is, of dat je toch op je tellen moet passen lees je hier.

Aan de gang

Als je Mafia 2 kan vergelijken met een tussendoortje, dan is Mafia 1 toch meer een culinaire traktatie. Het is overduidelijk dat de game met liefde opnieuw is opgebouwd en Lost Heaven (de fictieve stad uit de jaren ’30)  ziet er ook prachtig uit. Niet omdat de game nadrukkelijk grafisch geweld op je beeld tovert, maar vooral vanwege de stijl. De game is voorzien van een filter, waardoor de kleuren wat zachter uitvallen en het licht er prachtig doorheen komt. Veel tijd om op je gemak de stad te bewonderen is er echter niet, want de actie en drama wisselen elkaar in rap tempo af.

Het verhaal is in grote mate trouw gebleven aan het origineel. Als nietsvermoedende taxichauffeur “Thomas Angelo”, raak je betrokken bij een vete tussen de maffiafamilies “Saliere” en “Morello”. Aan jouw om twee hulpjes van de Saliere family te helpen vluchten. Binnen de kortste keren staat de Morello familie op je stoep en neemt jouw taxi flink onder handen. De inmiddels werkloze Thomas (ook wel Tommy genoemd) zint op wraak en vraagt om hulp van de Saliere familie. Zodoende rol je de maffia wereld binnen en werk je missie na missie af om op te klimmen in de hiërarchie van de familie.

All in the family

De game mag zich dan afspelen in de jaren ’30, en het origineel mag dan al 18 jaartjes oud zijn, in de remake zie je dat nergens aan af. Ontwikkelaar Hangar 13 heeft het spel geheel opnieuw opgebouwd en naar de huidige tijd gebracht. Lost Heaven ziet er niet alleen prachtig uit, maar ook de personages zijn wat opgeknapt. De stemmen zijn ook opnieuw opgenomen en in combinatie met de verbeterde graphics en mimiek in de gezichten zorgt dit voor een mooi totaalplaatje. De scenes zouden zo uit een film kunnen komen en dat is ook wat je wilt van een Mafia game.

Een van de kritiekpuntjes die ik had bij de remake van Mafia 2, was dat het toch wat voorspelbaar en haast komisch was hoeveel missies er de mist in gingen. Zo eindigde bijvoorbeeld een simpel verkoopklusje onbedoeld in een vuurgevecht en zo ging dat keer op keer. Het leek soms wel of ik naar een comedy aan het kijken was. Bij Mafia: Definitive Edition heb ik dat stukken minder. Er gaat nog steeds het een en ander mis tijdens missies, maar dan past het in een missie en het voelt ook niet geforceerd aan.

Stroperij

Het is knap dat Hangar 13 van Mafia een moderne game heeft weten te maken en toch dicht bij het origineel is gebleven. Ook de besturing van de wagens voelt lekker aan. Het is eenvoudig sturen, zonder dat het te arcade of nep aanvoelt. Zo reageert de wagen ook echt een stuk anders in de regen en moet je een bocht al van tevoren insturen en/of remmen. Echter nadat je de “feeling” te pakken hebt, is het een koud kunstje je wagen te besturen. In ieder geval tot je bij de snelle bakken bent aangekomen, want met flinke vaart zijn die lastiger in bedwang te houden dan de gemiddelde nerd die met vrouwelijk schoon een beschuitje mag eten.

Minder enthousiast ben ik over de vuurgevechten. Op een of andere manier is mikken best lastig en voelt het wat log aan. Tel daarbij op dat de AI ook niet echt meewerkt in logisch bewegen en Mafia blijkt op die manier een extra uitdaging. Helemaal wanneer je een flinke dosis kogels moet afschieten vanuit een rijdende wagen. Misschien had ik meer moeten klooien met de sensitivity, maar ik heb het gevoel dat er gewoon een soort van stroperigheid over het geheel was gegoten, wat niet echt mee helpt aan de ervaring om een gangster te zijn.

De combat is wel weer prima, zij het eenvoudig. Met de ene knop ram je iemand zijn kop in en met de andere kan je op de juiste momenten een slag ontwijken. Ram je je tegenstander vaak genoeg met je vuist (of wapen) dan maak je hem af met een “finishing move”, die er vrij bruut en rauw uitziet. Dat zijn typisch die momenten waarbij je bij jezelf denkt “auw, dat doet pijn” (terwijl je denkbeeldig het neusbeen hoort breken).

Animatig

Het heftige avontuur van Tommy komt na zo’n 12 uur tot een eind, maar in die tijd kun je genieten van een verhaal dat indrukwekkend tot zijn recht komt in dit nieuwe grafische jasje. De scenes en animaties zijn prachtig, hoewel de animaties op momenten toch wat houterig overkomen, vooral tijdens de gameplay. Het jaren ’30 sfeertje met details als mode, auto’s muziek, posters en dergelijke is natuurlijk heel vet en het is ook goed uitgewerkt.

De AI daar heb ik wat meer probleempjes mee, want vaak tijdens een schietgevecht gebeuren er vreemde zaken die niet goed aanvoelen. Personages die eerst rechtuit naar dekking rennen en vervolgens daar pas op hun gemakje bukken (ipv te duiken) of dat ze grote stukken proberen te overbruggen waar geen mogelijkheid is om te schuilen. In 2002, toen de originele game verscheen, was de AI waarschijnlijk prima, maar het voelt in deze remake toch aardig gedateerd aan.

Ariverdictie

Het uitbrengen van de remake van Mafia, maanden nadat het tweede deel eenzelfde lot onderging, voelt wat raar. Aan de andere kant voelt het eerste deel in de serie toch een stuk gerichter en sterker dan deel twee. Zodra je Mafia opstart, wordt je meteen in het jaren ’30 stijltje ondergedompeld en deze stijl verliest ook zijn glans niet tijdens de game. Je speelt Mafia Definitive edition in de eerste plaats voor de sfeer en het verhaal. De gameplay is daarbij prima en er is voldoende afwisseling. De paar kritiekpuntjes als het richten tijdens de vuurgevechten en de verouderde AI zijn zodoende al snel vergeven, zodra je weer een ritje door de Lost Heaven mag maken in de auto’s van die tijd.