Vampire: The Masquerade is een tabletop RPG bedacht door Mark Rein-Hagen en in 1991 uitgebracht door White Wolf Publishing. Het speelt zich af in een fictieve “gothic-punk”-versie van de moderne wereld waar spelers de rol van vampiers aannemen, die worden aangeduid als “Kindred” en omgaan met hun nacht-tot-nacht strijd tegen hun eigen beestachtige aard, vampierjagers en elkaar. In 2000 verscheen de allereerste videogame, namelijk Vampire: The Masquerade – Redemption, welke geprezen werd vanwege zijn geweldige design en waanzinnig mooie graphics. Ondertussen zijn we alweer 22 jaar en vier games verder, maar of het er allemaal beter is op geworden lees je in de onderstaande review!
Ik weet nog goed dat ik als klein jochie vroeger vaak aan de buis zat gekluisterd voor programma’s als Charmed en Buffy The Vampire Slayer (al denk ik dat dat meer om een andere reden was). Hoewel ik vampiers en demonen vaak wel een tof onderwerp vind voor series en films, trekt het me in games vaak een stuk minder. Toen ik werd gevraagd om een review te schrijven over deze game, had ik eerlijk gezegd nog nooit van de Vampire-franchise gehoord. Des te meer reden om mezelf dus eens vast te bijten (ghehe) in de wereld van Vampire: The Masquarade – Swansong.
Storytime
Vampire is een zeer story gedreven game. Je speelt als drie verschillende Vampiers met elk hun eigen krachten en eigenschappen. Ze zijn lid van de Camarilla en hebben alle drie een hele verschillende rang binnen de vampierfamilie, wat tijdens het verhaal ook steeds meer naar voren komt. Je leert gaandeweg steeds meer kennen over hun achtergrond en karakter, maar ook wat hun rol is binnen de hiërarchie.
Je wordt in ieder geval meteen het diepe in geflikkerd zodra je de game opstart, want je belandt direct in een groot theatraal drama. Er is namelijk een groot vampier feest georganiseerd om de handen ineen te slaan met de Hatford familie, maar uiteraard loopt dat op zijn zachtst gezegd helemaal mis. Zonder al te veel te spoilen, worden er wat belangrijke figuren uit de Camarillo familie vermoord en/of gevangen genomen na een aanval door een nog mysterieuze partij en het is aan ons om de hele mikmak van voor tot achter uit te pluizen.
Tell’em!
Op dit punt kwam ik er achter dat de game meer een detectiveachtige RPG is met weinig actie. Sterker nog, de game kent totaal geen combat whatsoever. Alles wordt verteld door middel van (soms veel te lange) dialogen, waardoor het vaker aanvoelt als een interactieve film dan een videogame. Nu moet ik toegeven dat dit soort games me normaal gesproken totaal niet trekken, maar het verhaal is op sommige momenten dusdanig interessant genoeg om toch eventjes dieper in de dialogen te duiken of om op onderzoek uit te gaan in een van de vele sfeervolle omgevingen die je voorgeschoteld krijgt.
De game zelf speelt zich af in Boston maar het is geen open wereld. Je speelt eigenlijk een soort van scenario’s waarin je elke keer een nieuwe objective hebt waarin jouw keuzes invloed hebben op de rest van je opdracht. Maak je bijvoorbeeld in het begin van een level een fout door de verkeerde dialoog aan te gaan, dan kan dat er uiteindelijk voor zorgen dat er bijvoorbeeld personen aangevallen of zelfs vermoord worden. Het voelt soms gewoon ook super random omdat je vaak ook ‘gokt’ op de juiste keuze. Zo had ik in het begin van de game een keuze gemaakt met een 100% succes chance, maar werd deze overruled door de ander omdat je met een soort dobbelsteen moet gooien die bepaalt wie de confrontatie wint. Hierdoor faalde mijn dialoog en verliep het complete level niet meer zoals ik wilde. Klinkt super kut en dat is het dus ook…
Man man man man man…
Over kut gesproken, laten we het even over de graphics hebben van Swansong, want man man man man man… Als het grafische gedeelte van deze game een keuken was, dan had Rob Geus hem zeker dicht geflikkerd hoor. De lip-sync lijkt helemaal nergens op en de monden lijken totaal niet getimed te zijn met de dialogen. De personages zien er uit alsof ze letterlijk uit het verkeerde hout zijn gesneden, de bewegingen zijn vaak super clunky en zien er onmenselijk uit (die krijgen ze cadeau want tja, vampiers) en om maar te zwijgen van de gezichten, die zien er zo plastic uit dat Gerard Joling al heeft geïnformeerd in welke kliniek ze onder handen zijn genomen. De omgevingen daarentegen zien er een stuk beter uit en zijn ook een stuk beter uit- en afgewerkt. Zonde, want dit heeft me meerdere malen afgeleid van het toch wel sterke verhaal.
Vampier-skills
Een RPG zou een RPG niet zijn zonder een soort skill-tree toch? Tussen de levels door kun je verdiende skill-punten uitgeven. Elke vampier is uitmuntend in een bepaald soort skill zoals bijvoorbeeld Persuasion, waardoor je de ander makkelijker meekrijgt in jouw mening en dus dialogen ‘wint’. Ook kun je inspelen op de ander zijn emoties en zwaktes om zo de overhand te krijgen in de dialogen. Een toffe toevoeging die ook werkelijk bijdraagt aan de sfeer en stijl van de game.
Conclusie
Hoewel detectiveachtige games niet echt mijn ding zijn, moet ik stiekem toegeven dat ik mezelf op sommige momenten toch best wel heb vermaakt met Vampire: The Masquerade – Swansong. Je kunt duidelijk merken dat er veel werk is gestoken in het verhaal en dat is dan ook de kracht van deze game. Drie goed uitgeschreven hoofdpersonages in een toffe setting gecombineerd met een flink aantal puzzels waar je toch zo’n 18 tot 22 uur mee zoet bent. Zou ik de game nog eens aanslingeren voor een tweede playthrough om andere keuzes te maken? Absoluut niet, maar hey.. Still a better love story than Twilight!
Bron: Nightcraft / StarGamers
