In 2018 verscheen A Plague Tale: Innocence, welke ontzettend goed ontvangen werd. De eerste trailers van deze game, welke zich in de middeleeuwen afspeelde, waren gericht op de verschrikkingen van de pest, samen met de massa ratten die wachtten om je in een oogwenk levend op te eten. Toen de game werkelijk uitkwam leverde het ook echt die sluipende angst af, maar het bood ook een avontuur dat gericht was op familiale banden. Het bevatte personages die authentiek aanvoelden, zelfs als het avontuur soms van het hoofdpad afleidde. Drie jaar later komt ontwikkelaar Asobo met het vervolg, A Plague Tale: Requiem, een game die doet wat elk goed vervolg zou moeten doen: het houdt de goede delen van de originele game-formule intact en voegt tegelijkertijd tweaks toe om het allemaal net wat mooier, soepeler en gestroomlijnder te maken.
Requiem speelt zich zes maanden af na het einde van de eerste game, en volgt opnieuw Amicia, Hugo en hun familie en vrienden terwijl ze zich een weg banen door Frankrijk. Hoewel het stukken beter gaat met Hugo, heeft de Macula hem nog steeds in zijn greep. De groep is op reis naar een stad waar een groep alchemisten, genaamd The Order, de antwoorden op een geneesmiddel kan hebben. Tegelijkertijd droomt Hugo constant van een eiland met een feniks die ook de remedie voor zijn aandoening kan zijn. De reis begint rustig, maar al snel verandert alles in chaos en wordt ieders vastberadenheid op de proef gesteld.
Oohhh Amicia zeg niet nee…
Het verhaal van A Plague Tale: Innocence is erg boeiend en intrigerend te noemen. De sterke relatie tussen Hugo en Amicia voelt net zo natuurlijk als voorheen, maar je kunt ook de spanning tussen Amicia en haar moeder voelen naarmate de gebeurtenissen in de game vorderen. Beide personages kennen dan ook een scala aan emoties van extreme woede tot intens geluk, en hoewel het soms overweldigend kan voelen, overschrijdt het dat punt nooit. De diverse NPC’s krijgen allemaal de tijd om te schitteren in plaats van dat zij een oppervlakkige ondersteuning zijn voor het verhaal. Hetzelfde kan gezegd worden van sommige van de antagonisten, die een meer uitgediept achtergrondverhaal kennen, waardoor ze niet aanvoelen als typische schurken. De constante aanwezigheid van metgezellen zorgt voor een goede dialoog welke ook interessant blijft.
Het verhaal is ook beter in het bieden van meer kansen op geluk in een verder sombere spelwereld. Je krijgt nog steeds segmenten waarin je wordt omringd door dood en verderf, en die delen zijn net zo grimmig als voorheen. Hugo is nog steeds een vijfjarige, dus hij zal nog steeds vatbaar zijn voor uitbarstingen van verwondering over de alledaagse dingen. Maar er zijn wel meer momenten waarop je kermissen en dorpen tegenkomt vol mensen die de rattenplaag nog niet hebben meegemaakt. Er zijn tijden waarop jij en je broer gewoon over bloemenvelden rennen en van de rust genieten, om zo het beste te maken van de slechte situaties waarin je terecht komt. Zelfs als je weet dat dingen op het punt staan een wending te nemen, zijn deze momenten in het verhaal een verfrissende verandering ten opzichte van het constante harde gevoel die de eerste game kende.
Metal Plague Solid
De belangrijkste gameplay-principes van de eerste game keren terug, met evenveel aandacht voor elk aspect. Stealth is het belangrijkste waar je mee bezig zult zijn, en de mechanics zijn dan ook grotendeels ongewijzigd. Als een ware Solid Snake kun je jezelf verstoppen achter een muurtje of in het hoge gras. Ook kun je potten op de grond breken of stenen gooien om bewakers af te leiden, waardoor je een opening krijgt om naar het volgende stuk dekking of een uitgang te gaan. Wat wel anders is, is dat de game je harder laat werken om ongeschonden door een stealth-segment te komen. Probeer bijvoorbeeld maar eens een paar keer hetzelfde trucje te doen bij eenzelfde bewaker, en ineens wordt iedereen een stuk alerter, waardoor hun patrouillepatronen grilliger worden. Bewakers zijn niet bang om het hoge gras in te gaan, en als ze zien dat je je daar verstopt, zullen ze zelfs proberen om je eruit te verjagen door het gras in de fik te steken. Klim in huizen en ze zetten de achtervolging in, dus het verbreken van de zichtlijn of juist de hoogte opzoeken is geen garantie voor een makkelijke ontsnapping. Het voelt anders aan dan andere stealth-games, en de AI in de game is dan ook best van een hoog niveau.
Ook kent Requiem de nodige combat en deze gaat hand in hand met de stealth elementen. Je hebt dezelfde tools en technieken tot je beschikking waarop je in het vorige deel kon vertrouwen. Je slingshot is nog steeds je belangrijkste wapen en de diverse items die ratten aantrekken zijn ook nog steeds aanwezig en super handig om je uit lastige situaties te helpen. In het eerste deel had je al verschillende soorten ammunitie, en in dit deel mogen we ook wat nieuwe dingen verwachten zoals teer, dat vuur kan versterken om grotere gebieden te verbranden of iemand te verblinden. Potten kunnen nu worden gevuld met munitie, zodat je sneller chaos kunt ontketenen. In plaats van dat je gebruik kon maken van een poeder om bewakers te verblinden, kun je ze nu neersteken met fragiele messen om daarna een slingshot combo te starten om ze een tijdje te verdoven. Uiteindelijk bouw je ook genoeg kracht op om vijanden in vuren en zwermen ratten te duwen met alle gevolgen van dien.
Ratteketet
Afgezien van de nieuwe bewegingen en munitie, geeft Requiem je ook twee nieuwe tools. Zo krijgt Amicia een gedeelte van de game de beschikking over een kruisboog die enorm helpt tegen gepantserde vijanden. Het is ook een goed hulpmiddel voor het oplossen van puzzels. Dat gezegd hebbende, is er wel een schaarste aan grondstoffen om pijlen te maken, dus de Rambo uithangen in Requiem zit er niet in. Een andere nieuwe tool die je tot je beschikking krijgt zijn de ratten zelf. Net voordat het spel halverwege is, krijgt Hugo de mogelijkheid om de ratten als radar te gebruiken om te zien waar vijandelijke soldaten zijn. Hij kan ook de controle over de ratten overnemen vanuit een first-person gezichtspunt om over de stof te rennen en omhoog te klimmen om bijvoorbeeld vijanden het leven zuur te maken. Net als de kruisboog, is er wel een beperkende factor zodat Hugo geen moordmachine wordt met zijn ratten. Als je die mogelijkheid namelijk te lang gebruikt verliest hij de controle over de ratten wat er uiteindelijk toe leidt dat Hugo zomaar kan sterven. De manier waarop de duizenden ratten in beeld worden gebracht is trouwens ook van een ongekend niveau. Mijn nekharen gingen rechtovereind staan toen ik dit voor het eerst meemaakte in de game…
Puzzels zijn een ander veel voorkomend onderdeel van het spel en zitten verweven in de spelwereld. Meestal gaat het om het draaien van een slinger, het verplaatsen van een kar, of het vragen van je metgezel om dat voor je te doen terwijl jij een nieuwe doorgang onderzoekt. Er zijn een paar puzzels waarbij je wordt gevraagd om raadsels op te lossen, maar deze zijn niet heel moeilijk omdat je constant tips krijgt van je metgezellen. Het enige nieuwe waarmee je te maken krijgt, zijn enkele omgevingspuzzels die je kunnen vragen om branden te blussen of branden te creëren om wegversperringen op te ruimen en zodoende essentiële zaken aan het licht te brengen.
Back for more
De game biedt ook een goede hoeveelheid verkenning. Er zijn grote secties waar je jezelf vrijelijk kunt bewegen, en het verhaal verder gaat als je bepaalde objecten tegenkomt, met mensen praat of naar dingen kijkt. De game gebruikt dit als een perfecte gelegenheid om een paar stukjes kennis te laten vallen of het verhaal met wat meer detail te laten verlopen, maar het doet dit op een manier die niet geforceerd aanvoelt. Het werkt als een leuke onderbreking van de meer actie georiënteerde elementen van het spel, en zorgt ervoor dat je nog steeds het gevoel hebt een game te spelen.
Sommige gameplay problemen die in de eerste game aanwezig waren, zijn ook aanwezig in dit vervolg. Dat is niet alles, want Requiem kent zo ook zijn eigen problemen. Zo zal je grondig alles moeten doorzoeken en dit zonder dood te gaan, om al je tools volledig te kunnen verbeteren voor het einde van het spel. Gelukkig kent het wel een New Game+ modus en deze neemt die zorg wel weg. Je vaardigheden zijn daarnaast gekoppeld aan het doen van dingen, dit houdt in dat als je met succes rondsluipt je stealth-vaardigheden ook werkelijk toenemen en je dus beter wordt in sluipen. De meldingen op je scherm dat je een hoger niveau hebt bereikt, zijn daarnaast wel makkelijk te missen, dus je kunt alleen ontdekken wat je hebt ontgrendeld door het upgrademenu in de gaten te houden.
Een ander hekelpunt die ik moet benoemen zijn de checkpoints in Requiem. Tijdens je avontuur kan het namelijk zomaar gebeuren dat je het loodje legt, en als dit eenmaal gebeurt dan herstart je automatisch bij de laatst gemaakte autosave. Hoewel er totaal geen gebrek is aan checkpoints in de game, is het systeem wel een beetje frustrerend opgezet aangezien je zelf niet handmatig kunt opslaan. Een slecht getimede checkpoint kan er daarnaast voor zorgen dat je dezelfde dialogen keer op keer opnieuw moet aanhoren, of bij elke herstart opnieuw ammunitie moet craften. Het bederft daarnaast lichtelijk het prettige tempo van de game, maar ook het plezier. Gelukkig zijn deze momenten wel zeldzaam en komen dus niet heel vaak voor.
Verbluffend fenomenaal!
Net als de eerste game is de audio verbluffend te noemen. De muziek is zeker het meest opvallend te noemen en zorgt voor de juiste sfeer tijdens je speelsessie. Van spannende achtervolgingsscènes tot angstaanjagende momenten in stealth tot het geluk die je voelt als je een festival bezoekt. De soundtrack doet zijn best om je in die stemming te brengen. De voice-acting is ook erg goed gedaan, met enkele van de acteurs uit de vorige game die opnieuw hun rol op zich hebben genomen. Wel blijf ik het vreemd vinden om de voornamelijk Franse personages in het bekakte Brits te horen spreken, maar dit is maar een kleinigheid. De stemmen weten de emotie in de game goed over te brengen, en dat is wat werkelijk telt. Ook de geluidseffecten doen hun werk goed, vooral het gerommel en gepiep van de hordes aan ratten die je tegen het lijf zult lopen.
De graphics van de eerste game waren in 2018 al best indrukwekkend, en het vervolg gaat hier nog eens even overheen. De textures en de personages zien er fenomenaal uit, en de verscheidenheid aan omgevingen en de belichting zorgen voor een indrukwekkend schouwspel op je beeldscherm. De animaties van de personages zijn soepel en komen natuurgetrouw over. De spelwereld bevat onnoemelijk veel details en de verscheidenheid aan evenementen geeft je de kans om wat van de schoonheid die de wereld te bieden heeft te waarderen. Knap staaltje werk van Asobo al zeg ik het zelf, chapeau!
Conclusie
A Plague Tale: Requiem is net als zijn voorganger weer een zeer goed uitgevoerde game. Het verhaal blijft net zo boeiend, en kent een keur aan meeslepende personages. De talloze mechanics houdt de game spannend en het tempo geeft je het gevoel dat je de juiste hoeveelheid op de juiste momenten hebt gehad. De algehele grafische presentatie is gewoon verbluffend te noemen en naar mijn mening kan A Plague Tale: Requiem makkelijk aan de “Best Of” -lijstjes van 2022 toegevoegd worden.
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
