Gameland

Deze zomervakantie heeft Stephan dan eindelijk een Nintendo Switch aangeschaft en vanaf dat moment heeft de hybride console al flink wat uurtjes aangestaan. Natuurlijk voor de bekende games als The Legend of Zelda: Breath of the wild, Pokemon Sword en Super Smash Bros. Ultimate. De welbekende games die uit de koker van Nintendo komen, zijn eigenlijk allemaal heerlijke games. Nog minder bekend is Stephan met de overige games voor de Switch. Live a Live is zo’n game exclusief voor de Nintendo Switch en ontwikkeld door Square Enix. Wat wist hij van de game? Niets, behalve dat het een JRPG is en dat bevalt de beste man wel. Of dit in dit geval ook zo is, lees je in Stephan zijn review.

Live a Second Live

Voor de oorsprong van de game “Live a Live” moeten we een tijdje terug. Het is namelijk een remake van de SNES versie van de game uit 1994. Helaas was de verkoop (mede door de concurrentie met de Final Fantasy-games) geen succes en is de game ook niet uitgekomen in het westen. Na het succes van Octopath Traveler besloot Square Enix ook dit varkentje te wassen en geeft het bedrijf de game een tweede leven, door de game in dezelfde 2D/3D stijl te ontwikkelen. Het resultaat is Live a Live, de remake.

Het concept van Live a Live zit wat ongebruikelijk in elkaar vergeleken met andere RPG’s. In het begin kies je een van de zeven verhaallijnen (hoofdstukken), die allemaal een ander thema hebben. Denk aan de prehistorie met holbewoners, de moderne tijd, een cowboy wereld, sci-fi op een ruimteschip, of een ninja. Ieder hoofdstuk is een apart verhaal en je kunt ze in de volgorde spelen die jij wilt. En binnen een paar uur zie je de credits voorbij komen, want ieder hoofdstuk duurt tussen de 1-4 uur. Ideaal als een snackje tussendoor.



The Floor is Lava

Het voordeel is dat, behalve zeven verschillende verhalen, ook de gameplay wat anders is. Het is ook lastig om Live a Live een RPG te noemen, omdat er vrij weinig nadruk ligt op de gevechten of het uitpluizen van kerkers. Sommige van de hoofdstukken kunnen uitgespeeld worden met een of enkele gevechten.  En ieder hoofdstuk heeft zijn eigen gimmicks, zo kun je in de prehistorie geuren opsporen om zo vijanden te ontdekken en ben je in het Japanse hoofdstuk bezig om je leerlingen een pak rammel te geven om ze zo verder te trainen als krijger. In het Cowboy hoofdstuk ben je bezig met het zetten van vallen om het dorp te beschermen tegen een aankomende bende. Eigenlijk is het een soort “RPG light”.

Deze lijn wordt ook doorgetrokken in het gevechtssysteem. Het is een systeem dat zich uitstekend leent voor wat diepgaande gevechten. Op een raster van 7 x 7 vinden de gevechten plaats. Ieder personage heeft verschillende aanvallen; van slagen dichtbij tot afstand schoten/spreuken en aanvallen waarmee je gif of lava over een gedeelte van het veld uitstort. Verplaats je je over het veld of gebruik je een aanval, dan loopt ook de aanvalsbalk van je vijand vol en dus kan het zijn dat je bij het lopen abrupt onderbroken wordt door een aanval van een vijand.

Ondanks dat de gevechten soms als een complexe puzzel in elkaar lijken te zitten, is de waarheid anders. Vaak is het een kwestie van de goede move uitzoeken en spammen. Speel je tegen een enkele vijand, dan is het een kwestie van jouw sterkste move spammen en ontdekken waar je het veiligst staat voor de “powermove” van je tegenstander. Ben je omringd door vijanden, dan is er vaak wel een aanval waarmee je een groot gedeelte van het veld raakt. Het voelt een beetje als een fighting game die je op easy hebt staan: je kunt je verdiepen in de moves, combo’s en het tactische ervan, maar button bashen werkt ook. Zo werkt het ook met het gevechtssysteem van Live a Live en dat is jammer.

Proefmonstertjes

Maar zoals eerder vermeld is vechten een bijzaak. In sommige hoofdstukken zijn er nauwelijks gevechten of wordt zelfs aangemoedigd om gevechten te ontlopen. Dan ben je voornamelijk bezig met doorlopen van het verhaal, ontdekken van de omgeving en op zoek naar items of personages om het verhaal voort te sturen. Echter is dat niet bij ieder van de hoofdstukken even geslaagd. Zo vindt de dialoog in de prehistorie plaats door middel van simpele symbolen (zonder tekst) en in combinatie met de scenes op beeldscherm wordt zo het verhaald verteld. Het sci-fi verhaal is dan weer wel tof, maar daar is weer weinig gameplay. Het varieert van cringe tot best vermakelijk met waarschijnlijk ook voor ieder een hoofdstuk dat hem of haar niet bevalt,

Het nadeel van al die korte hoofdstukken is dat het na een aantal hoofdstukken meer als een soort tutorial aan kan voelen. Weer een personage een naam geven, leren over de mechanics van dit hoofdstuk, weer kennis maken met een nieuw personage en omgeving en voor je het weet is het weer voorbij. De 7 hoofdstukken staan verhaaltechnisch los van elkaar en je kunt ze in elke volgorde spelen. Er is een groter overlappend verhaal die in de latere hoofdstukken duidelijk wordt, maar tot die tijd begon ik me bij ieder hoofdstuk meer te storen aan de herhalende structuur. Eigenlijk verlangde ik op dat moment naar een RPG waarin je vrij bent, je de tutorial achter je hebt gelaten en je op ontdekking kunt, zoals het Fallout 3 moment waarbij je de vault uitloopt en je klaar bent de wereld te ontdekken.

Korte Metten maken met lange RPGs

Na de zeven hoofdstukken staat er nog wat content op je te wachten waarin de verschillende verhalen toch met elkaar worden verenigd. Het slot is ook het sterkste deel van het verhaal en voelt meer als een traditionele RPG met natuurlijk ook de nodige twist. Alles bij elkaar genomen is Live a Live uiteindelijk eens niet een RPG die eindeloos door gaat. Afhankelijk van hoe snel je alles doorloopt, ben je er tussen de 16-26 uur mee bezig. Deel dat door een flink aantal personages en hoofdstukken en je begrijpt waarom de afzonderlijke hoofdstukken ook wat beknopt aanvoelen.

Een tweede leven met twee gezichten

Er zijn 2 manieren om naar Live a Live te kijken. Aan de ene kant is het voor zijn tijd een indrukwekkend stukje techniek. Het is een imposante RPG voor het SNES tijdperk doordat het zoveel diversiteit biedt in omgevingen en verhalen. Het gevechtssysteem is innovatief en ook het concept van losse 7 verhalen is een creatieve invulling van wat een RPG kan zijn. In die tijd was Live a Live geen succes, mede doordat Final Fantasy zoiets groots neer had gezet en de blauwdruk heeft gevormd voor tal van RPG’s. Live a Live kleurde buiten de lijnen, zette iets nieuws op tafel met zeer diverse omgevingen, personages en verhalen.

Aan de andere kant is Live a Live 2022 een remake van een SNES game. Grafisch is het flink opgepoetst en die nieuwe stijl werkt uitstekend. Maar de animaties en de manier waarop het verhaal wordt verteld zijn vrij traag en gedateerd. Ik vond het daarom lastig om niet gewoon in bepaalde hoofdstukken verhaal en scènes te skippen om maar tot de kern te komen. Dat heeft deels te maken met dat Live a Live uit 1994 komt en dat is te merken. Denk aan een dialoog waarna vervolgens één voor één de personages de kamer verlaten of bewegen. Aan de andere kant zorgen die korte verhalen voor dat ik het lastig vond om zaken als het gevechtssysteem, je equipment en partymembers uit te diepen.

Conclusie

Live a Live is een knappe RPG die in 1994 zeker vanwege zijn innovatie niet de erkenning heeft gekregen dat het in die tijd verdiende. In Europa/het westen is de game ook nooit uitgekomen. In 2022 is het concept met 7 verhalen nog steeds een bijzonder perspectief voor een RPG. De variatie komt het spel ten goede, maar er zitten ook zeker mindere hoofdstukken in. Daarnaast merk je aan de uitwerking van de scenes en de animaties dat het een verouderde game is. Het spel is dan zeker ook niet voor iedereen aan te raden. Maar zowel de casual gamer (die graag variatie wil en niet 40+ uur bezig wil zijn met een RPG) of de Die Hard RPG fan die een bijzonder perspectief wil ervaren op het JRPG genre, kan er zeker genoeg vermaak uit halen