Gameland

De Saints Row-serie moest een geduchte concurrent worden van de Grand Theft Auto-franchise, en het verschil tussen deze twee games is dat de eerste zichzelf nooit serieus heeft genomen. Saints Row koos dan ook voor een meer relaxte, arcade-achtige en komische benadering als het gaat om open wereld games. De reboot van Saints Row probeert een vergelijkbare benadering te volgen als zijn voorgangers, met chaotische actie die behoorlijk absurd te noemen is en naast de nodige missies kent de game meer explosies dan alle Michael Bay-films bij elkaar. Toch kent de reboot een heel andere aanpak als de andere Saints Row-games en missen wij de prikkelende satirische humor waarmee de serie is groot geworden. We mogen zelfs stellen dat de Saints Row reboot een middelmatige imitatie van de open-wereldgames is geworden, waar de serie in het verleden juist de draak mee stak. In de onderstaande review lees je hoe het allemaal zit!

Saints Row wordt opnieuw ontwikkeld door Volition, en de studio heeft er voor gekozen om met een schone lei te beginnen. De nieuwe Saints Row wordt dan ook gepositioneerd als een reboot in plaats van een voortzetting van de eerdere games. Dit houdt dan ook in dat we geen oude bekende gezichten en locaties tegen zullen komen. In plaats daarvan draait Saints Row om een ​​groepje van vier jongvolwassenen, welke hun toevlucht hebben genomen tot de georganiseerde misdaad om de huur te kunnen betalen. Aan het hoofd van de bende sta jij als “The Boss”, een praatgrage personage welke klinkt en zich gedraagt als een soort irritante imitatie van Ryan Reynolds (zij het met een mannelijke of vrouwelijke stem). 



Who’s the boss?

Jouw personage van “The Boss” is niet bepaald een uitgediept personage en kent dan ook maar twee persoonlijkheidskenmerken, namelijk zijn grove liefde voor moord en zijn sterke band met zijn vrienden. En hoewel het gebrek aan karakterontwikkeling of -groei vergeeflijk is voor een game van deze aard, moet ik zeggen dat de humor wel erg flauw is en mij niet een keer aan het lachen heeft weten te maken, iets wat de voorgaande games wel is gelukt. Daarnaast was het hoofdpersonage in de voorgaande games altijd stil, en dit keer krijg je er een personage voor terug die eigenlijk geen enkele seconde zijn smoelwerk kan houden.

De drie vrienden van je personage hebben soortgelijke problemen. Kevin is een idiote DJ die constant zonder shirt rondloopt, terwijl Eli een stereotype hipster-nerd is die alle plannen van de bende beraamt. Geen van beiden dragen veel bij aan het verhaal, terwijl ze de emotionele diepgang en sympathie missen om jezelf aan deze personages te hechten. Neenah is wellicht het leukste personage en komt zelf aardig realistisch over, omdat zij wel leuke en normale gesprekken kan voeren. Tevens zorgt Neenah voor gegronde onderbrekingen tussen de hersenloze actie door, maar zelfs zij maakt geen blijvende indruk.  

De vier hoofdpersonen voelen zich niet op hun plaats in een Saints Row-game, omdat ze zich totaal niet gedragen als de criminelen die we in de voorgaande games zagen. Wellicht komt dit door hun jonge leeftijd, want over het algemeen komt het verhaal en de dialogen gewoon tenenkrommend over.



Weg humor…

Het hoofdverhaal concentreert zich op de vier vrienden die de allereerste Saints-bende willen vormen, terwijl ze drie andere facties proberen uit te dagen om meer territorium te winnen in de stad Santo Ileso. Dit omvat veel straatgevechten, evenals het verwerven van criminele ondernemingen om de inkomsten voor de bende te vergroten. Hoewel de game genoeg content en missies kent, is er niet veel terug te vinden in het plot en ik vond het dan ook bizar om te zien hoe slecht dit alles in elkaar steekt. Ik weet gewoon dat Volition veel meer in zijn mars heeft, maar dit slaat gewoon alles. Het verhaal van een Saints Row-game is nooit van een blockbuster-niveau geweest, maar ik hoopte dat ik er op zijn minst om zou lachen. Uiteraard zijn er een paar grappige momenten, zoals de LARP-missies waarbij vijanden over-dramatisch doen wanneer ze aangevallen worden of sterven. Maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit hardop heb moeten lachen tijdens het spelen van Saints Row. Het is dan ook zo jammer dat Saints Row zijn satirische humor heeft verloren. De vorige game die verscheen, Saints Row 4, parodieerde met groot succes onder meer Mass Effect en The Matrix, maar ik heb geen grappen van dit soort kaliber opgemerkt in deze reboot. Beetje jammer dus.

Over-the-top

De reboot van Saints Row is qua gameplay inhoudelijk weinig veranderd in vergelijking met de voorgaande game. Het blijft een third-person shooter met een overvloed aan wapens, variërend van pistolen tot raketwerpers. Bovendien hebben voertuigen maar een paar kogels nodig om te ontploffen, wat resulteert in over-the-top explosieve gevechten die zowel vermakelijk als spectaculair van aard zijn. Met de beste missies in Saints Row kun je zoveel mogelijk chaos veroorzaken, of het nu gaat om het stelen van een tank om een ​​conventie te verstoren of het gebruik van een raketwerper om een ​​helikopter neer te halen. Dit zijn ongetwijfeld de grote hoogtepunten die je mee zult maken in de game. Helaas kent de reboot meer diepte- dan hoogtepunten. Bij de overgrote meerderheid van de missies moet je gewoon kleine groepen vijanden uitschakelen, wat al heel snel repetitief aan gaat voelen. De drie verschillende facties hebben op zijn minst een kleine variatie in vijanden, zoals de neon-geklede Idols-bende die kogels kunnen afweren, of de futuristische militante Marshall-groep die sci-fi lasergeweren hebben en dus van ver kunnen toeslaan. Al met al ziet het er in het begin allemaal leuk uit, maar ook hier slaat de herhaling al snel toe waardoor je het idee hebt dat je constant dezelfde dudes aan het killen bent.

Trial & error is ook volop aanwezig in de reboot van Saints Row. Om de een of andere bizarre reden mislukken missies op het moment dat een van je matties wordt gedood tijdens een gevecht. Dit is vooral frustrerend en het gebeurt dan ook veelvuldig in deze game waar voertuigen vaak exploderen en je bondgenoten dan ook snel in de weg staan. Gelukkig heb je dan nog wel een klein tijdsbestek waarin je je bondgenoten kunt doen reviven, maar het kan moeilijk zijn om het kleine meldingspictogram op te merken wanneer er zoveel chaotische zaken op je scherm geburen. Gelukkig kent de game nog een co-op modus, waarmee je de game met vrienden kunt spelen. Dit zal aanzienlijk schelen omdat je vrienden waarschijnlijk veel betrouwbaarder zullen zijn dan de frustrerende AI die Saints Row kent.

Voelt als echt werk!

Saints Row deelt dezelfde Criminal Ventures-features die we hebben gezien in voorgaande games. Hiermee kun je nieuwe bedrijven kopen en vervolgens zijmissies vrijspelen die je weer dient te voltooien om je inkomsten te vergroten. De kwaliteit van deze missies varieert echter enorm. Jezelf voor inkomend verkeer werpen als onderdeel van een verzekeringszwendel is best wel leuk, maar het vervoeren en escorteren van diverse zaken over de spelwereld zijn aanzienlijk minder vermakelijk, en voelen meer als echt werk dan als een plezierige zijmissie. 

Misschien wel mijn grootste klacht over de gameplay is dat het originaliteit mist, wat ook wel te begrijpen is omdat alles in Saints Row weleens gedaan is door een andere game. Toch had ik gehoopt dat deze reboot wat zaken uit eerdere games zou verbeteren of tweaken, maar dat is dus helaas niet gebeurd. De game voelt daarnaast ook meer als een stap terug, en dat ligt voornamelijk aan de kleine details zoals de ragdoll physics die naar mijn mening gewoon ontbreken in deze game. Daarnaast voelt het allemaal heel erg clunky aan en dat ben ik niet zozeer gewend in deze franchise. Saints Row doet dan ook niets nieuws om deze ervaring gedenkwaardiger te maken dan de eerdere games uit de serie. 

Ook voelt de stad Santo Ileso levenloos aan, wat jammer is voor een open-world game van deze schaal. Buiten de missies om zijn de enige interactieve gebouwen winkels om kleding, wapens en voertuigen te kopen. Ik had daarnaast ook niet echt de drang om de spelwereld te verkennen, want de game voelt gewoon leeg aan en ademt nagenoeg geen sfeer uit. 

Cartoony

Net als eerdere Saints Row-games, heeft deze reboot een cartoonachtige art-style, wat ervoor zorgt dat het net even iets anders eruit ziet dan de meer fotorealistische games in het genre. Hoewel de graphics niet heel bijzonder zijn, vind ik de keuze voor de stijl een goede zet, aangezien het bijdraagt ​​aan de nonchalante toon die Saints Row met zich mee draagt. Ik denk echter wel dat de personagemodellen er iets te simpel uitzien voor een new-gen game. Als we kijken naar andere games die uitgekomen zijn voor de PlayStation 5 en Xbox Series X doet Saints Row in ieder geval niet iets spectaculairs in vergelijking met de last-gen versies. Audio technisch is alles in orde en de muziek kent ook een lekkere soundtrack. De voice-acting is aardig gedaan, maar is daarnaast wel iets over-the-top.

Conclusie

De reboot van Saints Row is vermakelijk, en ik snap dat ontwikkelaar Volition de serie nieuw leven in wil blazen. Toch voelt deze nieuwste inzending meer als een stap terug in vergelijking met de voorgaande games. Het doet teveel hetzelfde, wordt op den duur repetitief en ik mis de ouderwetse over-the-top satirische humor die de serie juist zo groot heeft gemaakt. Het gevolg hiervan is dat Saints Row nu aanvoelt als een middelmatige open wereld actiegame, welke net zo is geworden als de games waarmee de serie vroeger juist de draak mee stak. Missies zijn saai en vallen in de herhaling, terwijl het verhaal tenenkrommend slecht is te noemen en totaal geen samenhang kent. 

Ben je een liefhebber van games met zinloze en chaotische actie dan is Saints Row zeker een leuke game voor je, maar als je op zoek bent naar een betere en uitgediepte ervaring dan raad ik je meer CyberPunk 2077 of zelfs Saints Row The Third Remastered aan.