Gameland

Crossovers in videogames kunnen soms wel eens raar zijn, maar vooralsnog zitten fans hier om te springen. Denk hierbij aan Kingdom Hearts, welke Disney en Final Fantasy op een prachtige manier wist te combineren. Maar ook verscheen bijvoorbeeld Neegan uit “The Walking Dead” als speelbaar personage in de Tekken-serie. Ook Nintendo en Ubisoft zagen samen dat dit een goede formule kon zijn voor een game, en sloegen de handen ineen om de iconische loodgieter Mario samen te laten werken met de koddige Raving Rabbids uit de Rayman-serie. In de eerste game, Mario + Rabbids: Kingdom Battle, leidde dit al tot een aardig succes, al sprak de X-COM-achtige gameplay niet iedereen aan. Nu komen beide bedrijven met het vervolg op deze game, met de naam Sparks of Hope. Dus Rowdy trok opnieuw zijn blauwe overall aan en ging wederom op onderzoek in het Paddo koninkrijk, om je alles over dit vervolg te vertellen!

Sparks of Hope begint ergens na de gebeurtenissen van de eerste game. De inwoners van het Paddenstoelenrijk, samen met een gezonde dosis Rabbids, zijn aan het ontspannen tijdens een feest wanneer een soort mantarog-wezen het koninkrijk aanvalt. De helden gaan gelijk op onderzoek uit en al snel bevinden zij zich in een alternatieve dimensie, waar een gruwelijk wezen genaamd Cursa de boel terroriseert. Het is aan Mario en zijn vrienden om Cursa te verslaan en de vrede terug te brengen in het Paddorijk.

Opnieuw gelazer in het Paddorijk!

De kern van het spel is een standaard Mario RPG-plot. Er verschijnt een grote kosmische entiteit, Mario en vrienden moeten ertegen vechten, en tijdens dit avontuur komen ze gekke dingen tegen. Misschien wel het vreemdste element van het spel is dat de Rabbids nu in staat zijn tot volledige spraak. Het blijkt dat als je ze kunt begrijpen, er niet veel verschil is tussen Rabbids en elk ander lid van het Paddenstoelenrijk. De meeste van hen zijn misschien net zo excentriek als de vele Toads in een Paper Mario -game, waarin het grote verschil natuurlijk het visuele aspect is van de Rabbids om hun uiterlijk te scheiden van de Toads. Op zich is dit niet erg, maar het maakt de Rabbids wel een beetje overbodig. De tussenfilmpjes van de eerste game zijn sterk gebaseerd op de slapstick-komedie wat flink wat weg had van de welbekende gele Minions, en dit zorgde in Kingdom Battle voor flink wat humor. In Sparks of Hope voelen de Rabbids meer aan als standaardpersonages in plaats van de kleine luidruchtige en chaotische wezens uit het eerste deel. Voor diegene die de capriolen van de Rabbids in het eerste deel vervelend vonden, is dit waarschijnlijk een zegen, maar het voegde wel flink wat meer persoonlijkheid toe aan de personages dan in het tweede deel. Waarschijnlijk het meest opmerkelijkste personage is Edge, een Rabbid welke een parodie moet zijn op de welbekende JRPG-hoofdpersonage, die behoorlijk serieus is ingesteld.

Qua personages, plot, structuur en humor lijkt Sparks of Hope ook meer op het inmiddels ter ziele gegane Mario en Luigi-franchise. Als je het gevoel van deze franchise dan ook tof vond dan zal je met Sparks of Hope ook zeker veel plezier beleven.

BWAAAAAAAHHHHH!

Sparks of Hope is net zoals zijn voorganger een Turn Based RPG, maar qua gameplay is er toch aardig wat veranderd in vergelijking met het eerste deel. De grootste en belangrijkste verandering hierin is dat het bewegen van je personages niet langer via de XCOM-achtige manier gaat. Weg zijn de op rasters gebaseerde bewegingen. In Sparks of Hope kan iedere personage vrijelijk onbeperkt bewegen binnen een bepaalde radius. De enige keer dat je het vermogen om te bewegen verliest, is nadat je een wapenaanval hebt uitgevoerd, waarna je over kunt schakelen naar een volgend personage. Vrijwel elke andere actie kan gedurende de hele beurt wel vrij worden uitgevoerd. Uiteraard dien je wel dekking te zoeken voordat een beurt afloopt, want als je eenmaal aanvalt en je staat in een open veld kan de vijand je alleen maar makkelijker raken.

Dit opent een keur aan nieuwe tactieken en trucs die je kunt doen. Een van deze nieuwe trucs is de teamsprong. Door een personage naar een ander personage te laten lopen, kun je het tweede personage de lucht in laten vliegen. Van daaruit heb je een bepaalde hoeveelheid tijd om dit personage door de lucht te laten glijden, waarna ze landen met een nieuwe (verkleinde) bewegingsradius. Dit neemt de beurt van een personage niet weg, dus je kunt verschillende bewegingsacties aan elkaar koppelen om aanzienlijk meer bewegingsruimte te krijgen. In de meeste situaties kun je maar één sprong per beurt maken. Hierdoor kun je dus niet oneindig bewegen en zal je echt tactisch te werk moeten gaan.

Sparky hier, Sparky daar

Gevechtsacties spelen natuurlijk ook een rol in de nieuwe opzet van de gameplay. Elke beurt heb je twee actiepunten om te besteden aan de bewegingen van een personage. Dit omvat wapenaanvallen, Spark Summons en bepaalde specifieke technieken die een personage heeft. Bovendien kan elk personage bepaalde actieaanvallen uitvoeren. Elk personage kan ook nog een dash-melee-aanval doen, waarbij ze de vijand in glijden en schade aan kunnen richten. Sommige personages, zoals Mario of Bowser, kunnen luchtstompen uitvoeren. Omdat je volledige bewegingsvrijheid hebt, kun je de meeste van deze mixen en matchen. 

Ook introduceert de game Sparks and Techniques. Elk personage heeft namelijk een aparte en exclusieve move. Zo kan Mario bijvoorbeeld een houding aannemen waarin hij elke vijand in de buurt aanvalt die beweegt. Princess Peach kan schilden rond bondgenoten genereren. Rabbid Peach kan bondgenoten genezen. Bowser kan mechakoopas oproepen om te dienen als kamikaze troopers om de vijand aan te vallen of juist dekking weg te nemen. Als je een van deze vaardigheden hebt gebruikt, zal deze in de cooldown worden gezet. Je kunt ze dus niet ongelimiteerd blijven gebruiken, wat ook weer zorgt voor de nodige tactiek.

Kill or die

Tevens vind je in de game Sparks, waarmee je de diverse personages kunt aanpassen. Er zijn uitrustbare Rabbid-Lumas die elk een passieve en een actieve vaardigheid hebben. De actieve vaardigheden zijn zeer gevarieerd. Sommige geven elementaire effecten aan je wapens, andere maken je onzichtbaar, herstellen je gezondheid of reflecteren schade terug naar de vijand. Er zijn zelfs aanvalsspreuken die gigantische vuurballen of enorme pulsen van giftige energie oproepen. Deze werken volgens dezelfde regels als Sparks and Techniques en verbruiken dus een actie en kennen cooldown-timer. De passieve vaardigheden zijn platte bonussen, zoals damage-boosts of immuniteit voor bepaalde elementen. Je begint met slechts één Spark-slot, maar ontgrendelt er meer naarmate je verder komt in de game.

Hoewel Sparks of Hope meer lijkt op een moderne JRPG dan op het systeem uit het eerste deel, behoudt het wel hetzelfde dekkingssysteem en zijn vijanden nog steeds behoorlijk dodelijk. De game komt wel wat langzamer op gang dan zijn voorganger, en het begin van de game is dan ook aanzienlijk eenvoudiger. De uitdaging komt pas ergens in het midden van het spel, wanneer je situaties tegenkomt waarin één misstap al kan leiden tot het verlies van je personages. Laat een personage buiten dekking staan of in het bereik van een vijand, en ze kunnen al in één beurt sterven. Toch is Sparks of Hope wel aardig vergevingsgezind en het gebruik van de krachtige technieken en de prettige toegankelijkheid van power-up items zorgen ervoor dat het een eerlijk strijdtoneel blijft. De diverse vijanden kun je misschien wel snel doden, maar ze kunnen zelf ook snel sterven.

Planet Coins

Een van de andere grote veranderingen is dat Sparks of Hope ook een meer open karakter kent qua spelwereld. De game is opgedeeld in diverse planeten die je vrijspeelt naarmate je verder vordert. Elke planeet heeft zijn eigen verkenbare open wereld en een verscheidenheid aan diverse side-quests. De meeste zijn een variatie van vechten met vijanden, maar er is ook een redelijke aantal aan puzzels te vinden. Het is een grote stap voorwaarts vanaf de eerste game; zelfs als de basis in hele grote lijnen hetzelfde is gebleven. Het geeft je daarnaast het gevoel dat het gebieden zijn die ook werkelijk het ontdekken waard zijn, in plaats van een lineair pad volgen. De side-quests belonen je daarnaast met munten, items en sterren waarmee je Sparks kunt upgraden. Zo nu en dan verdien je zelfs een nieuwe Spark. Bijna elke side-quest geeft je ook een Planet Coin voor de huidige planeet; Planet Coins kunnen in winkels worden uitgegeven om sleutels voor verborgen gebieden, lore-fragmenten en cosmetische skins voor wapens te ontgrendelen. Er is in ieder geval genoeg te beleven in Sparks of Hope.

Hoewel de gebieden een open wereld kennen is het wel jammer dat je jezelf niet als een volwaardige Mario-game hierdoor heen kunt bewegen. Je zit namelijk vastgenageld aan de grond. Alleen op bepaalde plaatsen is het mogelijk om van richels te springen of ladders te beklimmen. Het spel lijkt genoeg op een 3D Mario-titel dat ik graag gezien zou hebben dat deze ook zo bestuurd zou kunnen worden. Maar eigenlijk is dit muggenziften, want je speelt natuurlijk wel een RPG.

Effe wachten…

Als het gaat om de grafische kwaliteiten van Sparks of Hope, dan zit dit zeker heel goed. De game ademt dan ook een echte Mario-sfeer uit en kent veel kleur en ontzettend veel detail voor een Nintendo Switch-game. De verscheidenheid aan de Rabbid-ontwerpen geeft het spel flink wat persoonlijkheid en er zijn een aantal ongelooflijk charmante tussenfilmpjes. De enige aanmerking is dat de framerate niet altijd even consistent is, voornamelijk in drukke gebieden, en de laadtijden kunnen soms wel erg lang zijn. De muziek is daarnaast uitstekend te noemen, maar dat is ook wel te begrijpen met namen als Greg Kirkhope en Yoko Shimomura die de soundtrack hebben gemaakt. Het zorgt voor de nodige sfeer en beleving tijdens de diverse gevechten. Ook de voice-acting is leuk gedaan voor een Mario-game, en hoewel de humor misschien iets minder is dan het eerste deel, lig je toch altijd weer in een deuk met de geluiden die de Rabbids maken.

Conclusie

Mario + Rabbids: Sparks of Hope is een heerlijke game, die lekker wegspeelt. De nieuwe gameplay opzet zorgt voor meer dynamiek en zal gamers over het algemeen meer aanspreken dan zijn voorganger. De JRPG-achtige toon en structuur geven het een solide basis die het eerste spel niet echt helemaal kende. Toch zijn er wel wat kleine problemen, zoals de ruwe framerate en de lange laadtijden. Maar al met al is het een hele leuke game om te spelen en je zal in Sparks of Hope dan ook een hoop vinden om van te gaan houden.