Gameland

Forspoken valt op als een interessant onderdeel van Square Enix’s line-up van games die dit jaar verschijnen. Als gloednieuwe IP heeft het een grote open wereld, welke een aantal visuele aspecten kent die we ook al zagen in de trailers van Final Fantasy 16. Forspoken is de eerste zelfstandige titel van ontwikkelaar Luminous Productions onder de vlag van Square Enix, waarin je kunt merken dat de studio probeert te experimenteren. Hoewel het concept erg interessant is, weten het verhaal en de gameplay niet echt te blijven hangen.

Forspoken opent met hoofdpersonage Frey, een praatgrage en brutale dame, welke via een portaal op mysterieuze wijze van New York naar de wereld van Athia wordt getransporteerd. Tijdens Frey’s eerste momenten in Athia ontdekt ze dat de vreemde sprekende armband die ze draagt haar magische krachten heeft gegeven, en dat de wereld waarin ze is gedumpt in gevaar is. Die magische krachten beginnen nogal basic, maar omvatten al snel andere elementen en zorgen voor een groot aantal flitsende opties.

De belangrijkste gameplay-loop in Forspoken (na wat inleidende woorden tijdens het ontdekken van haar krachten) houdt in dat Frey in een grote open wereld door diverse gebieden rent met behulp van parkour-vaardigheden. In de spelwereld zal ze hier en daar een tussenstop maken om zo informatie te verzamelen, gebieden te verkennen en tegen vijanden te vechten.

Break me de bek niet open

De spelwereld in Forspoken is geteisterd door iets wat Frey de Break noemt, en de overgebleven bewoners van Athia zijn dan ook geëvacueerd naar één centrale stad. In het plot worden al snel vier kwaadaardige “Tantas” vastgesteld waartegen Frey het moet opnemen, elk met hun eigen krachten en motieven.

In zekere zin klinkt dit allemaal best tof, maar voordat je werkelijk mag beginnen met het verkennen van de open gebieden, moet je jezelf eerst door een flinke berg vermoeiende uitleg en onnodig verhaalmateriaal worstelen, wat helaas allemaal behoorlijk voorspelbaar en standaard te noemen is. Hoewel de game fantasievol genoeg oogt, zijn er qua verhaalvertelling weinig echte verrassingen. En hoewel Athia op het eerste oog er best tof uitziet, voelt de wereld wel een beetje vaag en clichématig middeleeuws aan.

Van hot naar her

Daarnaast is het verhaal in Forspoken niet echt noemenswaardig lang te noemen. De eerste uren dienen als een soort tutorial. Toch wordt het leven van Frey goed getoond en kreeg ik in eerste instantie de indruk dat er veel narratieve elementen in de game zouden zitten. Toch was dit niet het geval, want nadat je losgelaten wordt in Athia, merk je al snel dat je je tijd vooral zal vullen met het voltooien van optionele activiteiten die niets maar dan ook niets toevoegen aan het verhaal. Uiteindelijk zijn er maar een vijftal locaties in de game waar je naar terug hoeft te keren waar iets gebeurt. In de tussentijd reis je steeds heen en weer naar de stad Cipal om een volgende missie te krijgen. Naar het einde van het spel toe krijg je een best grote hoeveelheid plot naar je toe gegooid, maar ik had liever gezien dat ze dit wat meer uitgesmeerd hadden over de complete speeltijd. De uiteindelijk speelduur van Forspoken is dan ook niet heel lang, want binnen 16 uurtjes had ik het hoofdverhaal al weten te voltooien. De zijmissies en de open wereld-activiteiten voegen ook niets toe aan het verhaal, en zijn in mijn optiek dan ook helemaal overbodig.

De gebieden waarin je in Forspoken kunt rondrennen zijn aanvankelijk middelgroot, maar worden al snel enorm groot. Deze zitten vol met kleine zijmissies en optionele extra’s, en bieden uren aan extra content voor diegene die zich echt in het spel kunnen vinden. De manier waarop je jezelf voortbeweegt in deze gebieden is goed gedaan en door Frey’s Flow-beweging, waarmee ze op hoge snelheid kan sprinten, voelt het ook erg intuïtief aan.

Blauwe lichtjes

Naarmate je verder komt in de game, speel je meer moves vrij, waaronder een aantal echt coole opties voor het eind van de game. Frey kent daarnaast wel een stamina meter welke een beetje vervelend blijkt te zijn, omdat je af en toe zal moeten stoppen wanneer het natuurlijk niet goed uitkomt.

Op de kaart zie je ook blauwe lichtjes die elk een Mana-punt opleveren die je kunt besteden aan het upgraden van je spreuken – denk aan de ability orbs van Crackdown en je zit in de juiste buurt. Dit is een leuke manier om verkenning te motiveren en heeft mooie tastbare voordelen, dus werkt uitstekend.

Magische magiër

Een van de betere elementen die Forspoken kent is het combatsysteem. Frey kan, na verloop van tijd verschillende elementen gebruiken om haar vijanden het leven zuur te maken. Het is best fijn om met je parkour-skills over een groep vijanden te springen, hen met aardemagie vast te zetten in planten, met je vuur een grote cirkel rondom jezelf te maken waardoor al je magie sterker wordt, om daarna met watermagie alle vijanden in die cirkel in een massieve bubbel bijeen te verzamelen. Elk element heeft drie soorten gewone aanvallen, één superaanval en een klein aantal support spells.

Bij de gevechten zijn er eigenlijk twee problemen: aanvallen ontwijken doe je vooral met je (relatief onnauwkeurige) parkour-vaardigheden en in het begin van het spel heb je enkel je aardemagie. Voor het ontwijken is het spel gelukkig zeer eenvoudig en vereist het niet de precisie van het dodgen in bijvoorbeeld Elden Ring. Qua echte aanvallen kan je dan enkel op drie verschillende manieren stenen smijten naar je vijanden. Vijanden hebben ook bepaalde weerstand of zwaktes voor bepaalde magische elementen, waardoor je in de eerste uren vijanden zal tegenkomen die je met je ene element niet meteen veel kan damagen. Het is zeker niet slecht, maar het kan na een tijdje wel een beetje eentonig aanvoelen als je niet snel het hoofdverhaal doorloopt om je tweede element te krijgen. Eenmaal je deze hebt, zal je jezelf ook veel sneller vermaken met de gevechten. Dit plezier wordt nog groter wanneer je het derde en vierde element ontvangt. 

Orgie voor het oog

Forspoken is gelanceerd als een PlayStation 5 exclusive, dus onze hoop was groot dat de game grafisch een vooraanstaande plaats inneemt. Op een paar punten weet de game ook aardig indruk te maken, zoals de laadtijden die niet vaak voorkomen en echt kort zijn en een prachtige wereld die zich ver uitstrekt en grote gebieden heeft om te verkennen.

De personagemodellen zijn met goed detail ontworpen en je kunt goed de emoties in de gezichten van de personages aflezen. De animaties zijn best goed gedaan en wanneer je al je magie inzet tegen de vijanden wordt je scherm een grote en kleurrijke orgie van particle effects. De grote spelwereld in Forspoken oogt behoorlijk mooi, maar voelt daarnaast ook leeg en een beetje levenloos aan. Dit staat in groot contrast met de eerste momenten in New York, waar de diverse levendige details je om de oren vliegen.

Hoewel Athia een gebroken en overwoekerde spelwereld is, mis ik de variatie in omgevingen. Tevens is de enige stad waarin je kan rondlopen, welke gevuld is met NPC’s waarmee je kan praten en waar je diverse side quests kan vinden, ronduit lelijk te noemen. Later in de game kom je gelukkig wel wat meer interessante gebieden tegen, maar dan moet je wel eerst even door de zure appel heen zien te bijten. Daarnaast is het ook jammer dat wanneer je op performance mode speelt, sommige cutscenes aardig wat detail missen. Ik zelf geef altijd graag ray-tracing en hogere resoluties op, om een game op 60 fps te spelen. Helaas verliest Forspoken hierdoor teveel van zijn grafische pracht, want de game oogt erg wazig en ook de belichting valt hier erg tegen.

Conclusie

Na het spelen van Forspoken heb ik daar een beetje gemengde gevoelens aan overgehouden. Het bewegen door de spelwereld voelt ontzettend goed, en de combat is best wel leuk en verfrissend. Het is alleen zo jammer dat de spelwereld zo leeg en levenloos aanvoelt, en dat veel optionele activiteiten gerecycled worden en niets toevoegen aan het verhaal. Forspoken is op zich zeker geen slecht spel, maar het weet je ook niet echt te betoveren.