Gameland

Hogwarts Legacy is het eerste echt grote open-wereldavontuur in Harry Potter’s Wizarding World. De verwachtingen van de fans, die voor het eerst vrijelijk het magische schoolkasteel Hogwarts en zijn omgeving kunnen verkennen, zijn dan ook hooggespannen. Tegelijkertijd is deze game ook de ultieme test voor ontwikkelaar Avalanche Software (niet te verwarren met Avalanche Studios, die verantwoordelijk zijn voor onder andere Just Cause en Mad Max). Hebben zij de ultieme “Harry Potter”-game neer weten te zetten? Onze review geeft je het antwoord.

Om één ding op voorhand even duidelijk te maken: Hogwarts Legacy gebruikt de wereld en de bekende wezens en spreuken uit de Harry Potter-reeks, maar het avontuur in de open wereld is nadrukkelijk gezegd geen Harry Potter-game. Harry, Ron, Hermelien, Perkamentus of Sneep kom je hier niet tegen, en dat komt voornamelijk omdat het plot van dit tovenaarsavontuur zich ruim 100 jaar voor deze gebeurtenissen afspeelt, om zo een verhalende vrijheid te creëren die los staat van het welbekende verhaal van Rowling.

Deze vrijheid werkt best goed: in het middelpunt van het verhaal staat jouw hoofdpersonage, een magische student die je vrijelijk kan maken in de gedetailleerde personage-editor. Je begint als een laatkomer op Hogwarts die instroomt in het vijfde leerjaar aan de School voor Hekserij en Hocus-Pocus. Door de hoge leeftijd van onze hoofdrolspeler krijgen we ook meer vrijheid in het onderwijs en verkenning in en rond het welbekende kasteel. Het is geen geheim dat de hoofdpersoon een speciaal talent heeft: Deze kan namelijk zogenaamde “oude magie” gebruiken die maar een paar tovenaars en heksen kunnen waarnemen.

Na een turbulent begin van het verhaal, waarin een draak het voertuig van de Hogwarts-reizigers aanvalt, zullen jij en mentor Professor Fig via omwegen een geheime kerker van de tovenaarsbank Goudgrijp bereiken. Hier wordt al snel duidelijk dat jullie niet de enigen zijn die terechtkomen in een bijzonder avontuur. De hoofdschurk in Hogwarts Legacy is de goblin Ranrok. Dit is de meedogenloze leider van de goblin-rebellen die met geweld de machtsverhoudingen in de tovenaarswereld willen veranderen. Ranrok heeft zich verbonden met de duistere magiër Rockwood en zit je op de hielen. Maar alsof dat allemaal nog niet genoeg is, ontmoet je de zelfverklaarde bewakers van de oude magie, die je op de proef stellen met speciaal voor dit doel gemaakte tests. 

Zonder al te veel te verklappen: het verhaal wordt door deze motieven in twee delen verdeeld, die pas vrij laat worden gecombineerd. Hierdoor voelde ik me een beetje verloren, vooral in het midden van het verhaal van 25-30 uur, omdat ik niet helemaal zeker wist waarom een ​​zoektocht nu deel uitmaakt van de hoofdverhaallijn terwijl een vergelijkbare taak wordt behandeld als een subplot. Daarnaast wordt het verhaal degelijk verteld, maar over het algemeen mis ik wel wat scherpte en diepgang in de personages, zeker bij de antagonisten. Waarom wil Ranrok de tovenaarswereld kapot maken? Ook het motief voor zijn rebellie is onduidelijk uitgewerkt en is bedekt met zachte magische tonen. De ene of de andere kobold spreekt zich uit, veroordeelt natuurlijk het geweld van Ranrok, maar geeft dat toe dat de doelen van de leider misschien toch enige achtergrond hebben. 

Bovenmenselijke tovenaar

De karakterontwikkeling van je personage is op zijn best solide te noemen, maar in vergelijking met andere Hogwarts studenten voelt deze bijna bovenmenselijk in zijn krachten. Ongeacht welk magisch onderwerp je tegenkomt tijdens de lessen, jouw personage is al meteen de beste van de klas. Op een bezem vliegen? Tuurlijk, de eerste keer dat ik hiermee vloog werd ik gelijk bestempeld als de sportiefste jongen van de school. Potions maken? Geen probleem, het ene mengsel na de andere vliegt probleemloos de ketel uit! Een lesje Verweer tegen de Zwarte Kunsten? Je verslaat je medestudent zonder enige moeite! Voor iemand die pas net op Hogwarts is gearriveerd, en nog weinig met magie heeft gedaan, ben je wel een echte alleskunner. En dat is jammer, want ik mis een duidelijke ontwikkeling van sterke en zwakke punten, die zelfs de simpele skill tree niet kan verbergen. In Harry Potter was het belangrijk dat de hoofdpersoon in het begin meer een buitenbeetje was dan een superheld, en met moed en dapperheid slaagde hij er uiteindelijk toch in om iets voor elkaar te krijgen. In Hogwarts Legacy ben je de ultieme supertovenaar, wat weinig ruimte laat voor echte karaktergroei voor je personage. Daarnaast lijkt het erop dat je de populairste leerling in 1000 jaar schoolgeschiedenis bent. Ongeacht welk huis of geslacht je kiest, je personage is overal geliefd, wat dus niet echt overtuigend overkomt. 

Hoewel Hogwarts Legacy een open wereld-game is heb je niet echt keuzevrijheid in bepaalde situaties, alles gebeurt zoals het gebeurt. In zekere zin is dit best prima, maar het had allemaal wel wat beter uitgediept kunnen worden.

Showsteler!

Een prachtig iets is dat het toffe plot of je hoofdpersonage niet zozeer de show steelt. De werkelijke showsteler van dit avontuurlijke spelleke is duidelijk het schoolkasteel zelf. Hogwarts kent fabelachtig geanimeerde gangen, die je leiden naar de gemeenschappelijke ruimtes van de vier huizen en kent een fenomenaal geweldige architectuur, zoals de klokkentoren of de grote trap. De monumentale, betoverende zalen en hallen met hun honderden geanimeerde portretten, oude meubels, reflecterende marmeren vloeren waarin je klasgenoten leven, nodigen je uit om te verkennen terwijl je kunt genieten van de kleine prachtige details die de game kent. Er zijn verborgen mysteries, kamers en gangen, balustrades en binnenplaatsen te vinden om doorheen te slenteren en te bewonderen.

Daarnaast kent de game een griezelige precisie in de implementatie van het kasteel van Hogwarts. Van de bibliotheek tot de groeikassen en van de kerker tot het kantoor van de directeur in de hoogste toren van het gebouw, alles zit waar het hoort. De ontwikkelaar weet dit alles in een harmonieus geheel neer te zetten, en samen met de geweldige soundtrack die naadloos de kenmerkende muziek van de films volgt, creëert Avalanche een bijna foutloos, digitaal beeld van de beroemdste magische school ter wereld.

Hetzelfde geldt overigens voor de rest van de map, die zich niet alleen uitstrekt over het kleine tovenaarsdorp Hogsmeade en het verboden bos, maar ook over nederzettingen, de diverse meertjes en ruige kliffen tot aan de kust in het zuiden. De open wereld in Hogwarts Legacy is enorm en biedt op veel plaatsen dezelfde aandacht voor detail als het iconische kasteel, welke aan de horizon van verre zichtbaar is. In elk huisje dat geopend kan worden, met de Alohomora lockpick spreuk, is er wel iets te ontdekken. Het pikdonkere verboden bos verbergt overdag ook reuzenspinnen en schatten. Waardevolle grondstoffen als snoezige hoppende paddenstoelen en slijmerige slakken die verwerkt kunnen worden tot potions zijn overal te vinden. In de latere loop van het spel kunnen ongelooflijk schattige geanimeerde magische dieren worden gevangen (ik bedoel natuurlijk “gered”) die vervolgens kunnen worden verzorgd en gepaard in de natuurlijk beschikbare “Kamer van Hoge Nood”.

Sfeervolle details

Avalanche weet door het gebruik van goede techniek en liefde voor magisch detail een ongelooflijk sfeervolle wereld neer te zetten, die op overtuigende wijze het onnavolgbare Harry Potter-gevoel met al zijn gevaren en momenten van welzijn over weet te brengen. De Unreal Engine tovert daarbij echt sterke panorama’s op je scherm, wat behoorlijk indrukwekkend te noemen is.

Ook de interactiviteit met de spelwereld is indrukwekkend te noemen, en er is ook veel wat kapot kan. Dankzij de magische transformatie, waarmee je de omgeving kunt veranderen, of repareren is geweldig. Een door een trol verwoest huis wordt als bij toverslag weer in elkaar gezet, bruggen verschijnen uit het niets en tovenaars teleporteren zichzelf over de wereld met een kenmerkende roterende beweging met Apparation. De talloze gevechten ogen ook spectaculair en de grafische effecten wanneer ontwapenende spreuken, levitatiespreuken en vlamvloeken door de arena flitsen zien er ook erg goed uit.

Bruce Potter

Over gevechten gesproken, de actievolle combat van Hogwarts Legacy zijn gebaseerd op een systeem dat me vooral doet denken aan de Batman-games van Rocksteady, waarbij de focus ligt op ontwijken en het maken van getimede counters. Naast een standaardaanval en de eerder genoemde beschermende en counter-spreuken, heb je een hele reeks aan gevechtsspreuken tot je beschikking. Deze zijn onderverdeeld in drie kleurgecodeerde spreukgroepen – van levitatie (Levioso!), Terugduwen (Deflecto! ) tot Stun (Arresto Momentum!) tot bekende gevechtsspreuken zoals de ontwapenende spreuk Expelliarmus. Hiervoor dien je de R2-knop samen met een actieknop te gebruiken om deze te activeren. Combo’s zijn bijzonder effectief, bijvoorbeeld wanneer je een vijand in de lucht gooit, met Accio trek je deze naar je toe en je steekt hem dan aan met de Fire Magic-spreuk Incendio. Soms hebben vijanden een gekleurde beschermende bol om zich heen die je moet vernietigen met een geschikte spreuk uit dezelfde kleurcategorie voordat je hem werkelijk schade kan toebrengen.

Het combatsysteem werkt verrassend goed. Vooral de combo’s zorgen voor spectaculair ogende effecten, en ook zijn er bepaalde finishers die je uit kunt delen waardoor het er nog beter en gestroomlijnder uitziet. Een klein minpuntje die ik kan noemen is dat je de beschikking hebt tot een klein aantal magische slots, waarvan het aantal alleen kan worden verhoogd door ze te ontgrendelen in de skilltree. In feite is de selectie via R2 en de actieknoppen een beetje onhandig in het heetst van de strijd, maar naarmate je de game meer speelt raak je hier wel aardig aan gewend maar het voelt niet echt intuïtief.

Handig

Naast de gevechtsspreuken heb je ook een aantal handige support-spreuken tot je beschikking, die onder andere bedoeld zijn voor het oplossen van puzzels in de talloze mijnen, tombes en keeper-tests. Er is de veelzijdige Accio-spreuk, waarmee je platforms kunt verplaatsen of op afstand hendels kunt bedienen. De Lumios-spell is een soort magische zaklamp waarmee je donkere gebieden kunt verlichten, terwijl de Wingardium Leviosa je grotere objecten laat verplaatsen en in de lucht laat draaien. Dit werkt echt bijzonder goed en de geweldige puzzelsecties in de diverse kerkers zijn een welkome afwisseling van de intense gevechten met spinnen, zombies, goblins en meer.

Naast de eerder genoemde skilltree kent Hogwarts Legacy ook een levelsysteem dat je beloont met punten voor je personage als je een level omhoog gaat. De game is natuurlijk ook een RPG en hierdoor heb je tevens de mogelijkheid om een duizelingwekkende reeks aan gear te vinden, die zowel je aanvals- als verdedigingsstatistieken kunnen beïnvloeden. Zodoende kan je jouw personage ook wat meer persoonlijk maken, en de gear is ook op te delen in zeldzaamheid en kwaliteit in het gebruikelijke kleurenschema die we kennen uit andere RPG’s. 

Wat iets minder fijn is, is de inventory die in eerste instantie weinig ruimte biedt voor nieuwe troep die er te vinden is. Zo kan het gebeuren dat je voor een schatkist in een kerker staat en de inhoud absoluut niet kan verzamelen omdat je gewoonweg geen ruimte hebt in je inventory. Dit is klote en voelt ook niet echt lonend, vooral omdat je niet eens naar Hogsmeade kunt teleporteren om zo je overtollige rotzooi te verkopen.

Tovenaarspretpark

Over het algemeen is er ongelooflijk veel te ontdekken en te voltooien in de wereld. Hier manoeuvreert Hogwarts op de grens tussen mysterie en een soort tovenaarspretpark. De grote wereld kaart staat propvol met symbolen voor bijvoorbeeld Merlin-puzzels, overblijfselen van oude magie, schatgrotten of bandietenkampen. Dit doet soms erg denken aan de bekende Ubisoft-formule. Op elke hoek staat er wel een bezemrace, minigame en verzamelmissie op je te wachten. In zekere zin voelt het een beetje overweldigend aan, maar ik had graag wat meer fascinatie voor verkenning gezien en een beetje minder markeringsmanie gehad.

Hogwarts Legacy kent ook diverse side-quest, en deze verhalende zijmissies zijn ook verrassend goed geschreven. Vooral de zoektochtlijnen van je schoolvrienden bieden vaak meer diepgang dan het hoofdverjaal zelf. Het dramatische verhaal van Zwadderich-kameraad Sebastian, die vecht voor zijn door Ranroks handlangers vervloekte zus en daarbij herhaaldelijk de duistere kant van zijn macht tegenkomt, bevat sterke nuances. Niet in de laatste plaats als het gaat om het gebruik van de Onvergeeflijke vloeken Imperio (mind control), Crucio (marteling) en Avada Kedavra (dodingsspreuk). 

Hoewel je ervoor kan kiezen om de Onvergeeflijke Vloeken in de eerste plaats niet te leren als je ze in een gevecht gebruikt, schrikken zelfs je klasgenoten uit andere huizen er niet van af. Dat is jammer, want de meedogenloze vloeken in de Wizarding World zijn eigenlijk een duidelijk teken van degenen die een belangrijke grens hebben overschreden. Avada Kedavra maakt zelfs deel uit van de creatie van Gruzielementen, een tovenaar die de ziel verbrijzelt. Hier is het de sterkste gevechtsspreuk in het spel. Naar mijn mening is dit een bitter compromis tussen moraliteit en speelbaarheid, maar ook een van een hele reeks inbreuken op de regels van de tovenaarswereld.

Ik kan bijvoorbeeld dagen lang wegblijven van het kasteel zonder dat een leraar me werkelijk mist en dus berispt. Een absurditeit, meestal zijn er aanhoudingen als je ’s nachts in de gangen van het kasteel wordt betrapt. In feite zijn de bestaande lessen sowieso alleen verhalende missies die dienen als tutorials over spreuken. De verblijven in de klas zijn zelden meer dan korte scènes en kleine vaardigheidstests, waar aan het einde er nieuwe magie wordt geleerd. Inhoudelijk is dit nogal onzin, maar het introduceert hierdoor op een speelse wijze nieuwe spelmechanismen,

En nu we het toch over game mechanics hadden: de Kamer van Hoge Nood kan natuurlijk vrij worden ingericht met een toverstaf. Naast een identificatietafel, tapijten en decoratieve elementen kunnen hier ook planten worden gekweekt en potions worden gebrouwen. Dit alles is ook dringend nodig, want drankjes en materialen zijn erg duur in hun respectievelijke winkels, dus eigen productie is belangrijk. Je zou altijd een dozijn flessen bij je moeten hebben, vooral van de geneeskrachtige toverdrank. Met name als je een verhaalmissie start.

Prachtig!

Op grafisch gebied kan ik zeggen dat Hogwarts Legacy op de PlayStation 5 (en dus ook de Xbox Series X) een prachtige game is. De game kent enkele kleine visuele bugs en de lichtval is niet altijd even goed gedaan, maar het stoort totaal niet in de beleving. Daarnaast biedt Hogwarts Legacy een enorme reeks aan accessibility-opties. Van kleurenblindheidopties tot het volledig wegnemen van alles wat je op het scherm ziet, waaronder de HUD.

Op zowel de PlayStation 5 als Xbox Series X heb je de mogelijkheid om tussen Performance of Fidelity-mode te kiezen. Tussen beide is ook een minimaal verschil te zien als het gaat om graphics. Bij Perfomance-mode speel je met een stabiele 60fps terwijl je iets moet inleveren op de resolutie en zien de omgeving en details er net iets vlakker uit. Fidelity-mode laat je spelen in 30fps en kent ray-tracing waardoor alles net wat meer glimt en door een iets hogere resolutie ziet alles er net wat strakker uit. Het hangt er dus erg vanaf wat je het mooiste en belangrijkste vindt in een game. Zo gaat mijn persoonlijke voorkeur altijd uit naar een hoge frames-per-second. Toch speelt de game bij beide opties lekker vlot weg, zonder echte problemen.

Conclusie

Of je nu wel of niet van Harry Potter houdt, Hogwarts Legacy is een avontuur die iedereen kan bekoren. De productiekwaliteit van het Hogwarts-avontuur ligt op een ongelooflijk hoog niveau, de sfeer ligt in lijn van de Harry Potter-films en er zit ook veel liefde in de uitwerking van de kleine details die de game kent. Als het om het verhaal gaat blijft Hogwarts Legacy echter zo veilig als het maar kan. Er wordt nauwelijks nadruk op bepaalde zaken gelegd en het hoofdpersonage is een beetje oppervlakkig te noemen. Ook de open wereld is typerend voor het genre en vrijwel elke spelmechanic die we de afgelopen tien jaar voorbij hebben zien komen zit ook in deze game. Hogwarts Legacy is dan ook zeker geen baanbrekende game, maar het doet wel heel veel dingen goed waardoor je jezelf ook werkelijk waant in de boeken van J.K. Rowling, wat op zich al een hele mooie prestatie is.