Killing Floor is geen nieuwe speler op de markt, maar wel een geliefde. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat er een bundel zou verschijnen, en dat is zojuist dan ook gebeurd. Dit is dan ook geen review voor iemand die de titels al bezit, want dan zal je er vrij weinig nieuws in vinden. Heb je altijd nog getwijfeld of heb je nou juist gewacht op deze bundel en wil je weten offie ‘t waard is? Blijf dan aan de lijn om erachter te komen of de games ondertussen geflatlined zijn of dat ze de tand des tijds hebben doorstaan.
Laat me beginnen door te zeggen dat er al eerder een uitgebreide review is geschreven voor StarGamers van Killing Floor 2, door ons eigen Flloyd. Ik verwijs je graag naar zijn review als je uitgebreid wilt weten wat voor game het is, ik denk dat hij dat al ontzettend goed weet uit te leggen. Het enige verschil is dat in dit ‘Double Feature’ pakket de definitieve versie zit met alle DLC. Ik zal mijn aandacht voor deze review vooral richten op Killing Floor: Incursion, de eerste VR-game binnen de Killing Floor-franchise.
Niks nieuws
Killing Floor is geen baanbrekende game, want net als vele in z’n waak valt dit onder het uitgemolken zombie-shooter genre. Alleen heten de zombies hier geen zombies, maar Zeds. Ik weet niet welke pannenkoek deze naam verzonnen heeft, maar ik vind het klinken als het geluid van een laserpistool uit een jaren ’80 sci-fi cartoon.
Maar als je het zo bekijkt is dat misschien nog niet eens zo gek, want Killing Floor neemt zichzelf helemaal niet zo serieus zoals de meesten dat doen. Er worden regelmatig flauwe grappen gemaakt, en dat is aan alle aspecten van Incursion te merken.
Grindhouse, eat your heart out
Als jij persoonlijk niet genoeg bloed op je beeldscherm kan krijgen, en/of krijg je een strakke plasser of een natte la van het Grindhouse-film genre? Dan ben je aan het goede adres bij Killing Floor, want het is over de top as can be! Er is werkelijk sprake van een overkill als het op gore gebied aankomt, en de meesten in mijn directe omgeving die heb ik daar nooit een probleem mee zien hebben.
Zoals al eerder gezegd, is Incursion wel alleen te spelen als je in het bezit bent van een PS VR met Move controllers. So don’t bother om dit pakket in huis te halen als je deze niet hebt. Maar als je wél in het bezit bent van dat alles, maak je dan klaar om ondergedompeld te worden in een van de meest interactieve ervaringen op dit moment op PS VR.
De shooter maakt uitstekend gebruik van VR in combinatie met de Move controllers, iets wat je niet heel vaak ziet. Het voelt allemaal al heel snel vertrouwd, waardoor je bijna organisch de dingen gaat doen die de game van je verwacht. Bijvoorbeeld de magazijnen van je borst afhalen voor het herladen van je handgun. Maar denk ook aan een pump-action shotgun waarmee je met je offhand de kogel in de kamer moet laden, een pin uit een granaat trekken om vervolgens te gooien, veiligheidsglas kapot slaan van een kast met een bijl om deze te pakken; je gaat er vaak vanuit dat het werkt, en dat doet het dan ook.
John Wickesque
Uiteindelijk word je er zo vertrouwd mee dat Zeds omleggen bijna een kunst wordt. Je gaat niet meer het efficiënte pad kiezen, nee, je gaat full John Wick op die nepzombies. Je kan gebruik maken van bullet-time, je kan in beide handen een ander wapen houden en later in de game vind je zelfs een sniperrifle mét vizier (overigens tofste wapen in de hele game). Je kan al je wapens holsteren, zowel je vuurwapens als je meleewapens. Maar deze laatsten kan je over het algemeen in mijn ogen het beste op je rug laten zitten.
Ze lijken namelijk erg weinig gewicht te hebben, waardoor het lijkt alsof je nauwelijks effectieve klappen uit kan delen. Vooral als al die hersendode eikels tegelijk op je afkomen maar ze niet snel genoeg neerkrijgt, word je binnen notime overmeesterd en dat is gewoon helemaal kut. Dan zou het tof zijn als je natuurlijk gewoon makkelijk weg zou kunnen lopen om je rust te pakken, en dat is mijn tweede punt die ik even aan wil kaarten.
Locomotion in the ocean
Standaard is de game ingesteld dat je met je Move controller kan wijzen naar een plek, en daar naartoe kan teleporten. Maar zeker in Incursion is het probleem dat het draaien na je teleport tijd kost, en er ook geen hotkey/shortcut voor is om 180 graden te draaien. Zodoende kom je bijna direct terug in de situatie waar je voor je teleport inzat, en dat heb ik als bijzonder vervelend ervaren to say the least.
Gelukkig bestaat er een optie om de besturing op locomotion te zetten, wat betekent dat je toch vrij kan bewegen als in een first person-shooter zoals je normaal gewend bent. Je moet hier al wel enige ervaring met je VR mee hebben, en zet anders effe een barfbakje naast je neer want onervaren spelers worden hier snel misselijk van. Dus neem deze tip van me aan: zet je controls gelijk om in het menu als je optimaal van Incursion wilt genieten!
Storytime
Tegenover Killing Floor 2 heeft Incursion wél een story die zelfs nog best okayish is, waar je binnen een uurtje of 6 doorheen bent gewalst. De voice-acting is best overtuigend, en de locaties waarop je speelt zijn gelukkig best uiteenlopend. Je gaat van een donker bos naar een woestijnachtig gebied, door naar de bergen, futuristische complexen and what more. De gehele story is coop te spelen met een vriend, maar helaas heb ik dit niet kunnen ervaren omdat ik niet zoveel mensen ken die een VR hebben.
Leveldesign zit an sich ook prima in elkaar, en soms moet je zelfs puzzels oplossen met je UV-light of zelfs deuren openen door middel van een mini-game. Dit is zeer vermakelijk, van mij hadden ze dit zelfs wel meer mogen doen want daar onderscheidt de game zich mee tegenover het grofst van de concurrentie.
Mocht je klaar zijn met de campaign, kan je je altijd nog uitleven in de Holdout gamemode. Dit is een soort Horde mode, waar je punten scoort voor het aantal kills wat je maakt en hoe stijlvol in combinatie met powerups. Dit komt uiteraard met de welbekende leaderboards, en is ook waar de replayability van de game vandaan komt.
Grafisch is de game helemaal niet spannend, maar dat boeit me geen ene zak. Het ziet er ook niet slecht uit hoor, begrijp me niet verkeerd! Zeg alleen dat er mooiere games out there zijn, maar daar wil ik niet over pijpzeiken. Ik ben gewoon zo’n oude tak die nog steeds ‘gameplay over graphics!’ tegen de youngins loopt te schreeuwen. Ik zie mezelf dan ook als een irritante wannabee-opa die in z’n early 30’s loopt te zeiken over de generatiekloof (schop me als je me ziet, het mag).
Zompugs
Maar waar ik me wel aan erger, is dat de vijanden echt vet ongeïnspireerd zijn. De hele game lang vecht je eigenlijk tegen exact dezelfde zombies, de meeste ervan heb je eigenlijk al gezien na het eerste level.
De standaard Zeds zien er eigenlijk uit als een soort van bejaarde, verrimpelde pug-hondjes die hebben leren lopen op twee poten. I shit you not. Echt eng zijn ze niet, en de rest van het enemy-roster is een vrij ongeïnspireerd aftreksel van de pugs. De ene Zed kruipt, de ander is wat sneller, etcetera. Zelfs de eindbazen lijken verschrikkelijk veel op elkaar. Echt een gemiste kans, het had Incursion waarschijnlijk twee keer zoveel karakter gegeven als franchise zijnde.
Conclusie
De Killing Floor Double Feature bundel is alleen een leuke aankoop als je in het bezit bent van Playstation VR en Move controllers.
Killing Floor 2 is niet helemaal mijn ding, maar wel een solide shooter en vooral als je van de zombie-mode in Call of Duty houdt dan kan je hier je lol niet op. Het is voor mij persoonlijk te chaotisch, maar ik ken mensen die helemaal van dit genre zijn en zo heeft Flloyd het ook erg naar zijn zin gehad met de shooter.
Killing Floor Incursion houdt stand als game, maar er zijn zeker aspecten waar ze het beter had kunnen doen. Vooral de teleport movement in de game werkt niet goed samen met de core van het spel, maar gelukkig is dat aan te passen in de settings. En ondanks dat de enemies er erg generic uitzien en er weinig variatie is, heb ik nog veel lol gehad.
Bron: David Tromp / StarGamers
