In de schaduw verborgen observeer ik hoe mijn slachtoffer zich klaar maakt om naar bed te gaan. De jonkvrouwe ijsbeert wat en nadert plots de hoek waar ik zit versluierd. Met ingehouden adem wacht ik af. In mijn linkerhand het met zweet doordrenkte heft van mijn dolk, wachtend op het moment om toe te slaan. Ze draait om, ik stap de schaduw uit en…
…Ik schiet wakker op de bank, Kingdome Come Deliverance is klaar met downloaden en installeren. Tijd om eens te kijken of Warhorse Studios er in geslaagd is om een RPG van het formaat Skyrim en The Witcher af te leveren, of het ze gelukt is om een wereld te creëren waar ik mij zo in onder kan dompelen dat ik liever daar zou leven dan in het echte leven en of deze wereld zo genadeloos hardcore is als beweerd wordt.
Hard to the core
Bij het opstarten van de game is het al duidelijk dat deze game extreem hardcore is. Je vieze geschiedenisleraar uit 2 HAVO zal ongetwijfeld een harde klopper in zijn broek huisvesten door de historische correctheid van deze game. Het verhaal, de gebeurtenissen en de wereld hebben allemaal bestaan en plaatsgevonden. Zeer indrukwekkend dat een kleine studio bijna een interactieve geschiedenisles heeft weten neer te zetten. Qua sfeer ben je vanaf het begin ondergedompeld in het 14de-eeuwse Bohemia. De wereld ziet er (ondanks de ietwat tegenvallende graphics) schitterend uit. De vergelijking met Skyrim zie ik, maar hoe langer ik speel hoe meer die verdwijnt. Dit is geen sprookjeswereld met mythische figuren, dit is gewoon terug in de tijd. Het leven in deze wereld is zelfs hardcore, zo moet je eten wanneer je honger krijgt en moet je op tijd je gear repareren. Als je jezelf niet wast, dan stink je een uur in de wind en zullen andere dorpelingen gaan klagen over die penetrante balzak walm die om je heen hangt. Dit zorgt voor interessante gameplay en soms erg grappige momenten. Maar hoe meer je wil doen in deze game, hoe vervelender deze bijzaken worden. Zo zijn er momenten dat de guards je uit het niets aanvallen, omdat je een of ander regeltje van de stad verbroken zou hebben. Uiteindelijk blijkt het dat ik iemand in de bossen vermoord had, maar dat er nog een getuigen leefde die heeft gesnitched bij de popo.
Tergend traag
Waar Skyrim een game is waar je na een korte intro meteen aan de gang kan gaan, zit je hier eerst een paar uur vast in je hometown. Je begint de game als Henry, zoon van de lokale wapenboer in Skalitz. Ergens in de middag word je wakker geschreeuwd door je moeder, je ligt weer eens veel te lang op je nest na een avondje stunten in de kroeg met de squad. Na de eerste dialogen is het al duidelijk dat het de bedoeling is dat je in de voetsporen van je vader treedt, maar daar helemaal niets van wil weten. Je ambities liggen bij het verkennen van de wereld en je wil meer zien dan dat gat met die ene stink kroeg waar je vandaan komt. Na een intro van een paar uur word je wakker in Rattay, waar de game pas echt begint. Zelf speel ik dit soort games graag als uitschot van de maatschappij, een smerige dief die in de schaduwen leeft en maar al te graag de adel berooft van hun zuur verdiende goudstukken, dus ging ik de inboedel van de buurman maar eens be-oogballen. Maar ook hier stuit je weer tegen het probleem aan dat je nog steeds een vieze peasant bent die helemaal niets kan of heeft. Alle waardevolle items zitten achter slot en grendel en ik heb geen lockpicks. Het concept dat je helemaal niets kan was in het begin leuk, nu begint het gewoon vervelend te worden.
Oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
Na enige tijd kom ik erachter dat er bepaalde NPCs zijn waar je skills kunt oefenen en je je skill-level kan verbeteren. Alsof het al niet vervelend genoeg was dat je helemaal niets kan, ben je ook nog eens waardeloos in het leren van skills. De basis wordt erg karig uitgelegd en verder moet je maar oefenen om beter te worden. Dit zorgt ervoor dat je een uur lang huilend achter je scherm steeds dezelfde karige combat moves staat te oefenen op een klein modderig veldje. Sommige skills zijn na uren oefenen wel te leren, maar het lockpicksysteem en pickpocketsysteem zijn zo lek op de console dat het bijna lijkt alsof ze je voor het kwade pad willen behoeden. Je kan zeggen dat deze aanpak hardcore is, maar ik ben geneigd om het af te schuiven op slechte mechanics. Het is niet normaal dat een basismechanic in een game zoveel tijd kost om halfbakken onder de knie te krijgen. Veel skills worden weliswaar makkelijker nadat je er wat meer skillpoints in verdient hebt, maar over het algemeen voelen de mechanics vanaf de basis gewoon clunky en misschien piecie broken.
A bug’s life
Naarmate je verder raakt in de game stuit je ook tegen steeds meer bugs. Kijk, een spel zo groot en lang als dit is gigantisch lastig om helemaal bug-free op de markt te brengen, dus ik had wel wat bugs verwacht. Maar dit lijkt af en toe alsof ze het spel gewoon niet getest hebben, verrassend modern voor zo’n historisch spel om een volledig prijskaartje op een beta-versie te plakken. Elke speelsessie heb ik meerdere keren last gehad van NPCs die niet spawnen, of belangrijke dialoog-opties die niet verschijnen. Hierdoor loop je vaak vast in het verhaal en kun je niet verder komen. Geen probleem, dan laad je gewoon even een autosave en probeer je het toch opnieuw? Ook hier loop je weer tegen tergend trage shit aan, aangezien het save systeem ook zo lek als een zeef is. Na het krijgen van een (belangrijke) nieuwe quest saved de game automatisch, maar je loopt dus telkens tegen het einde van de quest tegen bugs aan. Wat er dus voor zorgt dat elke keer als je een quest niet kan afmaken, je de hele quest opnieuw kan spelen. Sommige quests hebben 26 verschillende stappen en ben je minstens een uur of anderhalf mee bezig. Tussendoor saven kan door save-potions te gebruiken, maar die krengen zijn peperduur en daar ben je dus zuinig op. Het is soms lastig om van de game te genieten en zorgt vaak voor een zoutige smaak in de mond.
Conclusie
Kingdom Come Deliverance is een erg lastig spel om van te houden. Begrijp me niet verkeerd, er schort weliswaar gigantisch veel aan deze game, maar er zijn ook veel mooie dingen. Warhorse Studios heeft een indrukwekkende wereld neergezet die zich kan meten met de werelden van de huidige grootmeesters in het genre. Qua sfeer doen ze het op sommige vlakken zelfs beter dan de concurrent. Op het gebied van gameplay en mechanics hebben ze flinke steken laten vallen. Als geheel voelt het spel vooral heel erg ambitieus aan, beetje een klassiek gevalletje van een kleine studio die teveel hooi op de vork heeft genomen.
Bron: Jeroen de Greeff / StarGamers
