Een van de grootste verrassingen van vorig jaar van ontwikkelaar Ninja Theory, Hellblade: Senua’s Sacrifice, is nu eindelijk beschikbaar voor de Xbox One.
Als je zo de beelden ziet van Hellblade: Senua’s Sacrifice dan lijkt het erop dat de game zomaar een third-person action-adventure zou kunnen zijn waarin je al hackend en slashend je weg naar de overwinning baant. Hoewel dit een beetje waar is, is de game zoveel meer dan dat. Door te kijken naar de wat lange openingsscènes waarin je Senua ziet peddelen in een rivier welke bezaaid is met dode lichamen, weet je dat je in een spookachtig avontuur bent beland. De beelden deden me veel denken aan een typische scène uit Bloodborne en het is net zo verontrustend. Hoe dan ook, vanaf dat moment wordt de game steeds meer ‘twisted’ en soms vraag je jezelf af wat echt is en wat niet. Hoofdpersonage Senua is namelijk schizofreen en heeft duidelijk een overactieve verbeelding. Kijkt die boom naar mij? Wie is die opdoemende figuur in de verte? Het zijn boeiende dingen welke gebeuren die je op het randje van je stoel houden in afwachting van wat er gaat komen.
Another head hangs lowly
Gelukkig helpen de beelden en het geluid om deze verschrikkelijke wereld prachtig vorm te geven. Zoals verwacht van een Ninja Theory spel, zijn Senua’s animaties spot-on als ze wanhopig probeert om haar leven zin te geven, terwijl ze zo af en toe vluchtige momenten van geluk vindt. Ook in bepaalde scènes duiken NPC’s op die de mentale angst illustreren die Senua doormaakt. De omgevingen zijn ongelooflijk angstaanjagend en atmosferisch opgezet; of je nu door een vurig doolhof, een bloedige organische rivier manoeuvreert of jezelf juist in complete duisternis bevindt waar jezelf een weg dient te banen met dank aan je gehoor. Ondertussen heeft Senua stemmen in haar hoofd welke bijna constant met haar communiceren. Ik begrijp dat ze er zijn om Senua’s mentale toestand te manifesteren en af en toe een hint te geven, maar ik vond ze eerlijk gezegd bijna net zo vervelend als een ASMR-video op Youtube. Of je nu de griezelige stemmen kunt verdragen of niet, het valt niet te ontkennen dat Hellblade er geweldig uitziet en klinkt.
Child is slowly taken
Ik denk dat ik de game al aardig heb mogen beschrijven, maar ik moet het nog hebben over de gameplay. Om te beginnen; de gevechten zijn indrukwekkend intuïtief te noemen. Zo moet je aanvallen blokkeren, ontwijken en kun je zwakke en sterke aanvallen uitvoeren om je vijanden te overwinnen. Er zijn een handvol verschillende vijandelijke types die je geleidelijk zult tegenkomen, dus het is heel leuk om te leren hoe je deze effectief uit kunt schakelen. Dit alles gezegd te hebben, zijn de battles naar gelang van tijd teleurstellend eenvoudig te noemen en nadat je de zoveelste horde van dwaze wezens ondoordacht doodt, beginnen de gevechten duidelijk herhalend en saai te worden. Op zich wel jammer, want de game zit verder ongelooflijk goed in elkaar…
And the violence caused such silence
Maar gelukkig heeft Hellblade meer te bieden dan alleen maar vechten, dit omdat je regelmatig puzzels moet oplossen. Helaas gaat het bij bijna al deze puzzels gewoon om het bekijken van dingen vanuit verschillende invalshoeken. Zo bekijk je bevoorbeeld verspreide stukken van een brug vanuit een bepaald oogpunt, om zodoende de brug weer op magische wijze samen te voegen. Of wat dacht je van het afstemmen van vormen in de omgeving omgeving zoals palen, schaduwen en zelfs scheuren in muren. Dit klinkt misschien wazig, maar dat mag je ook wel verwachten in een game welke gaat over mentale onstabiliteit. Jammer van de puzzels is dat de grote meerderheid hiervan hetzelfde betreft als je al eerder hebt gedaan. Dit zorgt ervoor dat ze ongelooflijk repetitief en vervelend aanvoelen.
Who are we mistaking?
Hellblade: Senua’s Sacrifice mag dan een gedenkwaardig en spookachtig verhaal vertellen, het is veel eerder voorbij dan je verwacht. De hele campagne duurde me ongeveer zeven uur om te verslaan, wat niet slecht is, maar ik verwachtte zoveel meer te zien. Dit omdat het grootste deel van de game was samengesteld uit het doen van soortgelijke dingen keer op keer. Tijdens de hele campagne ontdek je Lorestones die ofwel in het zicht zijn ofwel zijn weggestopt in de spelwereld. Deze helpen de wereld van Hellblade vorm te geven en fungeren als verzamelobjecten. Ik vond ze allemaal, behalve een vijftal. In mijn speelsessie was ik er trouwens niet eens naar op zoek. Gezien dit het enige extra is dat Hellblade te bieden heeft, ontbreekt het zeker aan replay waarde. Ik zou willen dat er meer te zien en te doen was, omdat ik meer tijd had willen doorbrengen in deze geweldig opgezette maar gruwelijke wereld.
Conclusie
Hellblade: Senua’s Sacrifice is een geweldig interactief verhaal op zich welke een diepe indruk achter laat. Echter, als videogame is het een matig product. Zo worden de gevechten en de puzzels naar verloop van tijd veel te repetitief en vervelend. Ben je op zoek naar een geweldig verhaal dan is Helllade zeker iets voor jou, maar verwacht niet teveel van de gameplay…
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
