Nadat ik een nabijgelegen wijkje had geplunderd, en mijn voertuig had volgepakt met rugzakken uitpuilend met voorraden en knutselmaterialen, sloeg ik de kofferbak naar beneden. Ik vulde de tank, met de brandstof die ik vond tijdens mijn plundertocht, en ik stap in de bestuurdersstoel. De horizon is bezaaid met de (door mij) verminkte lichamen van de ondoden, en als de zon ondergaat, valt er plots een zombie uit de hemel vlak voor mijn auto. Deze beschrijving vat mijn tijd met State of Decay 2 goed samen. De game is in zekere zin een boeiende survival ervaring, maar wel met een aantal ernstige en opvallende (prestatie)problemen…
State of Decay 2 is natuurlijk de nieuwste Xbox One-exclusive waar Microsoft zijn geld op zet, maar de game voelt zich zeer vertrouwd met zijn voorganger. In de game worden we weer gedropt in een zombie apocalyps en moeten we opnieuw moeten zoeken naar materialen, wapens en andere zooi. Ook vinden we andere overlevenden, waarmee we weer een gemeenschap kunnen bouwen. Ook zullen we Plague Hearts tegenkomen welke we moeten zien te vernietigen, want deze hebben namelijk de ondode invasie veroorzaakt. In grote lijnen is dit ook het verhaal achter State of Decay 2, waar je diverse personages onder de knoppen krijgt met ieder hun eigen (vrij vage) achtergronden. Zo af en toe krijg je een persoonlijke missie voor een van je overlevenden om welke op zijn beurt weer een beetje extra context geeft aan de spelwereld. Maar desondanks is het verhaaltechnisch allemaal maar vrij karig en is dit alles meer een reden om je iets te laten doen buiten de nogal repetitieve gameplay-loop welke State of Decay 2 kent.
Droppin’ shit
Je leert de meeste mechanieken van State of Decay 2 in de openingsmissie, waarin je je startkarakters kiest voordat je begint met het horden van voorwerpen en je je eerste thuisbasis opzet. Vanaf dat moment zul je grotendeels het proces herhalen van het scavengen van shit tot het het upgraden van de basis van je gemeenschap, en het jagen op de meervoudige Plague Hearts verspreid in de spelwereld. Het is allemaal vrij eenvoudig, en de game kent zeker een bevredigend gevoel wanneer je een truck vol rugzakken (gevuld met shit) terug brengt naar je gemeenschap. Helaas komt daar dan weer het pietluttige voorraadbeheersysteem om de hoek kijken, welke je een flinke migraine aanval kan opleveren. Je moet teveel pielen om voorraden goed op te slaan of te vervoeren via voertuigen of je rugzak. Of dit bedoeld is om het zogenoemde voorraadbeheer een gevoel van ‘realisme’ te geven, weet ik niet helemaal zeker. Het kwam gewoon over als een vervelende en omslachtige manier om je vergaarde shit te vervoeren en op te slaan.
Oke, dus we mogen op pad om zooi te vinden in de spelwereld. Is je rugzakje of de kofferbak van een van je (nogal schaars gevonden) voertuigen vol, dan mag je terug naar je basis. Hier drop je al je shit weer, om op zoek te gaan naar nog meer zooi. Zo nu en dan kom je een andere gemeenschap tegen en hier kun je shit ruilen. Is je rugzak vol, dan mag je weer naar je eigen basis en… Je snapt wel dat er een hoop herhaling plaats vindt in State of Decay 2. De gameplay is stiekem een grote loop in een open wereld, waar je nog een beetje uitdaging krijgt door de zombies die hier en daar rond hobbelen. Maar ondanks deze gameplay loop, is er wel veel om rekening mee te houden op elk moment. Denk hierbij aan een micromanagement aspect, zoals hoe je jouw gevonden middelen besteed in de gemeenschap. Help je anderen te overleven om een vriendschappelijke relatie met hen op te bouwen? Het beheren van je gemeenschap en de bijbehorende middelen worden net zo belangrijk als het vinden van zooi, het doden van zombies en het vernietigen van Plague Hearts. Zonder een vast inkomen aan middelen, kunnen je overlevenden niet in staat zijn om volledig te herstellen, of zo gefrustreerd raken dat ze je gemeenschap verlaten.
Boerenlullen schoppen
Het managen van je basis is meer dan alleen het blind bouwen van diverse faciliteiten die beschikbaar zijn. Je moet iedereen tevreden zien te houden binnen je gemeenschap en je moet tactische besluiten nemen welke faciliteiten je werkelijk nodig hebt. Ga je voor een ziekenboeg of juist een moestuin. Maar zonder de juiste mensen heb je niets aan je faciliteiten. Zonder dokter heb je dus ook geen reet aan een ziekenboeg bijvoorbeeld. Je moet dus ook nieuwe mensen rekruteren in je gemeenschap, en hierbij dien je het kaf van de koren te scheiden. Diegene met de beste of meest geavanceerde vaardigheden haal je binnen, en die boerenlul die juist niets kan schop je uit je gemeenschap. Het klinkt hard, maar zo werkt de wereld eenmaal na de zombie apocalyps. Je kan natuurlijk ook iedereen binnen je gemeenschap houden, maar hoe meer mensen je hebt, hoe meer middelen ze zullen uitputten. Tactiek is dus het sleutelwoord!
Ook zijn er andere gemeenschappen van overlevenden, bekend als Enclaves. Deze zijn bedoeld om een extra dimensie toe te voegen aan de gameplay, zo zullen ze je hulp inroepen bij het vinden van middelen of het vinden van een verloren overlevende. Deze objectives zijn getimed, en ik bevond me zodoende vaak in een dilemma. Je moet dus snel zijn, maar hier sta je weer voor keuzes. Verspil ik de brandstof van mijn auto en help ik de Enclave aan de andere kant van de spelwereld om ze gelukkig te houden, of bespaar ik mijn kostbare brandstofreserves en hoop dat ze niet boos worden als ik faal? Of je er nu voor kiest om te helpen of om Enclaves te negeren, dit heeft uiteindelijk invloed op jouw relatie met hen. Help je ze uit de brand dan geven ze je middelen of drijven ze handel met je.
Zombibi
Zoals je zou verwachten, stikt het de moord van de zombies in State of Decay 2 en het enorme aantal van hen kan zeker overweldigend zijn als je niet goed voorbereid bent. Daarbij moet je ook rekening houden met de diversiteit aan zombies, want zo zijn daar de standaard zombies, maar ook de Blood Plague zombies welke je overlevenden kunnen infecteren. Als je ze dan niet snel genoeg behandelt, kan het zomaar zijn dat je overlevenden zelf veranderen in een zombie. Ook zijn er andere ‘speciale’ zombies. Deze variëren van Shriekers, welke schreeuwen om andere zombies naar je locatie te roepen, tot Bloaters die ontploffen met een giftige wolk tot gevolg. Of wat dacht je van de Juggernauts, deze torenhoge zombies zijn in staat om je ineens te verscheuren. Het elimineren van een van deze ongure zombie types zal je wat Influence (de munteenheid van het spel) opleveren als beloning, en dat geeft je een goede reden om op jacht te gaan naar deze monsterlijke zombies.
Realistisch zombies hakken
Gelukkig is het combat-systeem van State of Decay 2 tamelijk competent en zelfs bevredigend om te gebruiken. Dus als je op het punt staat een overlevende te verliezen, is het vrij gemakkelijk om te zien wat je verkeerd hebt gedaan dat tot de vroegtijdige dood leidt. Voor het grootste deel zijn het de mêlee wapens welke je om de oren vliegen in de game. Dit is aardig up close & personal, maar het is een geruisloze manier om de zombies om te brengen. Uiteraard zijn er ook vuurwapens welke je kan gebruiken (als je er een kunt vinden), maar ze zijn ook ongelofelijk luid en zullen meer van de zombies naar je toe lokken. Ammo is daarnaast ook schaars, en je zult het zoveel mogelijk willen opsparen. Zo traint State of Decay 2 je in het gebruik van vuurwapens als laatste redmiddel, wat in dit survival avontuur alleen maar helpt om het gevoel van realisme te versterken.
Als je je een weg baant over de kaart door Plague Hearts aan te pakken en je gemeenschap en haar faciliteiten te upgraden, begint de uitdaging binnen enkele uren al aardig af te zwakken. Terwijl ik met mijn eerste Plague Heart een paar uur bezig was geweest om in een positie te komen waarin ik het gevoel had dat ik klaar was om deze te vernietigen, wist ik daarna deze zombiehaarden binnen vijf minuten van de kaart te vegen.
Karige co-op
Meer teleurstellend was echter toen ik begon met de co-op multiplayer. Je kunt met maximaal drie andere vrienden spelen in co-op en ze je laten helpen bij je scavenge-runs of Plague Heart missies. Helaas is dit aspect zo minimaal uitgewerkt dat het, ondanks de lol die je samen kunt hebben, niet echt de moeite waard is om te spelen. Ben jij niet de host van de game, dan heeft het allemaal geen nut want de game slaat je voortgang niet op waardoor je eigenlijk voor de kat zijn kut bezig bent. Geef je niks om voortgang, en wil je graag je vrienden uit de brand helpen, dan kan ik begrijpen dat je alsnog plezier haalt uit de co-op.
Conclusie
State of Decay 2 is gewoon deel 1 maar dan met iets betere graphics (maar nog steeds niet iets om over naar huis te schrijven) en een uitgeklede co-op mode. De game kent de nodige diepgang als het gaat om het management van je basis, maar valt al snel in het repetitieve. Je bent teveel en te lang met hetzelfde bezig, en naar gelang van tijd verdwijnt ook de uitdaging in de game. Daarnaast kent de game ook teveel technische flaws, zoals framedrops, screen-tearing, texture pop-ins etc. Afgezien van de co-op en een paar nieuwe zombie types, is er niet een enorme hoeveelheid nieuwe content die de serie naar voren stuwt. Als je een fan van het origineel bent en gewoon meer van hetzelfde wilt, dan zul je jezelf zeker thuis voelen met State of Decay 2, maar als je op zoek bent naar belangrijke verbeteringen ten opzichte van zijn voorganger, dan zul je zeker teleurgesteld zijn. Op dit moment, in zijn huidige vorm doet de game dan ook zijn naam eer aan, want het is zeker in een staat van ontbinding…
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
