We kennen ontwikkelaar DONTNOD allemaal wel van de Life is Strange games, maar de ontwikkelaar is ook bezig geweest met een heel ander soort game, namelijk de duistere RPG Vampyr. Bij de aankondiging van deze game moest ik automatisch denken aan de Vampire: The Masquerade games denken van Activision, welke in 2000 verscheen. Dit was een kekke RPG game waarin duistere bloedzuigers de hoofdrol hadden. Vampyr heeft helemaal niets te maken met deze old-school gamereeks, maar toch weet de game een aardig toontje te zetten.
In Vampyr neem je de rol aan van Jonathan Reid; een arts welke tijdens de Eerste Wereldoorlog zich heeft weten te specialiseren in bloedtransfusies, wordt zomaar in Londen wakker tussen een berg lijken. Blijkbaar is de Spaanse griep uitgebroken in de Engelse hoofdstad, en deze ziekte heeft veel slachtoffers gemaakt. Maar dit is niet het enige gevaar, want naast de griep blijkt het in Londen ook te krioelen van de vampieren. Hij komt er dan ook heel snel achter dat hij in een vampier is veranderd en gaat op zoektocht naar de oorzaak van zijn transformatie. Ondanks dat vampieren altijd weggezet worden als kwaadaardige en bloeddorstige wezens, is dit bij Jonathan toch iets anders. Hij is namelijk geen grote boze vampier, en wil mensen blijven helpen als arts.
Dit doet de beste man dan ook, want door de Spaanse griep heeft de Londense bevolking alle hulp nodig die het kan krijgen. Om het allemaal even compleet te maken zijn er ook nog een flink aantal bijzondere moorden welke plaatsgevonden hebben in de grote stad. Deze hebben ook Jonathan’s aandacht getrokken, en dan voornamelijk vanwege de manier waarop de slachtoffers vermoord zijn. Dit kan zomaar een link zijn naar de andere vampieren die hem gemaakt hebben tot een bloedzuiger. Aan hem de taak om zoveel mogelijk mensen te helpen en de stad te redden van het dreigende gevaar. Hij sluit zich al snel aan bij een ziekenhuis welke dient als thuisbasis en waar hij orders krijgt van alles en iedereen die hij tegenkomt.
Keuzes, keuzes, keuzes
Toch kent de game de nodige keuzes die je moet maken als vampier, want zonder bloed kunnen deze wezens niet leven. Aan jou als speler de keuze hoe het verhaal van Jonathan verloopt. En hiermee komt dan ook sterkste punt van Vampyr naar boven. Want hoe ga jij je lust naar bloed stoppen? Ga je er onschuldige mensen voor opofferen of zoek je naar een andere oplossing (zuig een gebruikte tampon leeg ofzo…)? Elke onschuldige voorbijganger kan een potentiële slachtoffer voor je bloedlust zijn. Het leegzuigen van random mensen heeft zo wel zijn voordelen want, afhankelijk van de bloedkwaliteit van een slachtoffer, levert het je wel een flinke XP boost en speel je ook sneller nieuwe eigenschappen en vaardigheden vrij. Dit gegeven bepaalt ook de moeilijkheidsgraad van de game, want hoe meer onschuldige mensen je ontdoet van bloed, hoe makkelijker de game wordt.
Zielloos
De setting van de game is behoorlijk bijzonder te noemen. De game speelt zich af in 1916 en de manier waarop de spelwereld tot leven wordt gebracht is fenomenaal te noemen. De donkere, regenachtige steegjes welke de achterbuurten van Londen rijk is, wekken een dreigende sfeer. Maar ondanks de prachtige en donkere steegjes, bederven de zielloze karaktermodellen en een flinke lading glitches de sfeer wel aardig. Ook tijdens de (ellenlange) gesprekken met andere personages merk je al snel op dat de gezichten niet echt mooi uitgewerkt zijn, en dat deze ook geen emoties tonen waardoor alles stijf over kan komen. Ook kent de game de nodige framedrops op willekeurige momenten en kent de game de nodige dosis aan loadingscreens.
Suck you!
De gameplay van Vampyr is behoorlijk standaard te noemen voor een RPG. Je hebt realtime combat, welke beperkt wordt door een stamina meter. Als je teveel mept of ontwijkt loopt deze meter leeg en kun je een paar seconden niets meer totdat de meter weer vol zit. Dit kan tot de nodige frustraties leiden, wanneer je in een hectisch gevecht zit met meerdere vijanden. Je hebt de mogelijkheid om te sluipen in de game, maar uiteindelijk heeft het niet echt nut omdat vijanden je toch wel zien of horen waardoor je al snel weer in een gevecht terecht komt. Je zou denken dat een vampier een echte bad-ass zou zijn qua combat, maar dat valt nog aardig tegen in Vampyr. Ondanks dat je verschillende nieuwe vaardigheden verdient naarmate de game vordert, is er ook weinig variatie in de verschillende aanvallen waardoor dit alles al snel eentonig aan gaat voelen.
Blablablablablablablablablablabla
Een ander aspect van de gameplay zijn de diverse dialogen die je kunt hebben met de verschillende inwoners van Londen. Er zijn een shitload aan conversaties aan te gaan, wat leuk bedacht is maar vooralsnog teveel van het goede is. De meeste gesprekken zijn dan ook overdone, en zijn ook niet echt heel interessant. Daarnaast word je ook verplicht om te spreken met mensen, omdat deze weer hints kunnen bevatten voor bepaalde missies die je moet voltooien. Ik kan stellen dat ik al heel snel door de dialogen aan het doordrukken was, maar door de hoeveelheid gesprekken wordt dit al snel een buttonbash-tsunami om dit alles te skippen…
Conclusie
Vampyr is een degelijke titel welke in het begin zeker je aandacht zal trekken. Dit komt voornamelijk door de sterke setting die de game kent. Na verloop van tijd zal de aandacht zeker verzwakken, want de game kent teveel (langdradige) dialogen, een te oppervlakkig combat systeem en de kwaliteit van de personages en andere objecten in de game zijn niet echt van hedendaagse kwaliteit. Ook het verhaal verliest zijn charme naarmate je verder komt in de game. Vampyr is binnen 17 uur zeker te voltooien, en wil je alles vrijspelen ben je misschien wel iets langer bezig. Toch kent de game teveel flaws om van een echte topgame te spreken, en kan ik hierdoor stellen dat Vampyr alleen weggelegd is voor de die-hard vampierfans.
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
