De Olympische Speeltuin
Ik was vorig jaar enthousiast over Steep, maar wel met een aantal grote kanttekeningen. Zo is Steep geen game die je echt lijkt te belonen voor je werk. Je wordt vooral helemaal vrij gelaten om in die tijd de Alpen en Alaska te verkennen: je speelt, verkent de berg, doet wat challenges en grote kans dat je bent uitgekeken op het spel voor je overal een gouden plak voor hebt behaald. Niet omdat het niet tof is, maar juist omdat er zoveel te doen en te ontdekken is, dat het eigenlijk te veel is. Wat ontbreekt is een climax: de conclusie van het verhaal of juist die ene piste die je ontgrendelt als je genoeg medailles hebt binnengehaald. Steep is niet alleen vrijheid, maar ook vrijblijvendheid.
Eigenlijk kan het contrast met topsport niet groter zijn. Daar werk je naar een duidelijk doel: verschillende toernooien winnen, blijven oefenen, je telkens verbeteren, je kwalificeren en jezelf in het zweet werken voor dat ene moment: schitteren op dat ene wereldkampioenschap of de Olympische spelen. Het is het voornaamste opdracht van Road to the Olympics: deze twee werelden verenigen: de vrijheid van Steep combineren met de wereld van topsport. Hier slaagt het echter maar matig in en Road to the Olympics heeft dan ook meer weg van een Olympische speeltuin dan van de Olympische spelen.
Als op een (Jap)ansichtkaartje
De nieuwe content bestaat uit een geheel nieuw gebied: Japan en natuurlijk PyeongChang in Zuid-Korea. Het deel in Japan is te vergelijken met de eerdere gameplay: bergjes verkennen, uitdagingen opzoeken, goud halen, zelf een eigen uitdaging naar vrienden sturen of gewoon vrij aan kloten met de verschillende sporten. Je waant je opnieuw die toerist die eerder al de Alpen en Alaska heeft verkend en eigenlijk wat ontbreekt is een camera om alle prachtige omgevingen mee vast te leggen en een souvenirswinkeltje om een kaartje naar het thuisfront te sturen.
Eigenlijk laat Ubisoft zien dat het met de berggebieden haar saké goed op orde heeft. Je zou deze content eigenlijk geheel los kunnen zien van de Olympische spelen, maar net als Alaska voegt het meer toe van hetzelfde. Ben jij een diehard die de Alpen al dieper heeft uitgewoond dan een gemiddelde rap dis de moeders uitwoont, dan is het zeker wat voor jou. Japan is zeker een tof gebied, voor mijn gevoel wat sneller/steiler dan het gemiddelde gebied in Steep. Het voelt snel en ook ideaal om te combineren met de nieuw toegevoegde middelen waaronder ook een slee. De landschappen zijn natuurlijk weer des Steeps: prachtig, organisch en meer uitgestrekt dan mijn T-shirts na mijn geschrans tijdens de feestdagen. Het kan eigenlijk ook niet (Jap)anders dan dat Steep dit kunstje herhaalt.
Te Kort Door De Bocht
De content moet natuurlijk in het teken staan van de Olympische Winterspelen. Naast Japan pakt het spel daarom ook een stukje Zuid-Korea mee. Waar Japan nog het land is van onbegrensde mogelijkheden, valt dit in Zuid-Korea tegen. Je hebt daar een set met Olympische uitdagingen: denk daarbij aan bijvoorbeeld de halfpipe, de reuzenslalom, big air, de snowboardcross of de super-g, enz. In vergelijking met de gebruikelijk opdrachten is het tof om nu met de Olympische disciplines mee te doen en de tijden/scores die je nodig hebt voor goud (of de top 3). Echter, dit zijn allemaal losse onderdelen zonder samenhang. Het is zonde dat er niet iets meer van beloning is of iets van progressie. Alle events zijn gelijk vanaf downloaden beschikbaar en dat voelt wel als Steep, maar niet als de Olympische Spelen. Dat is een event waar je naar toe moet leven en misschien was het een tof idee geweest als er een aantal super-g slalom of big air-courses in de Alpen en Alaska waren geweest waarmee je jezelf kan kwalificeren voor de Olympische events. Nu wordt het gewoon in je mik gedouwd.
Verder is het vrij verkennen van PyeongChang ook niet mogelijk. Voor de creatievelingen die een race in gedachten hadden waarbij we via een stukje super-g, over de reuzenslalom en een stuk slope-style naar de finish gaan, gaat dit helaas niet door. De events zijn tof, ze ademen echt Olympische spelen, maar door het gewoon op je bord te gooien doet Steep zichzelf daarmee eigenlijk te kort. De verschillende uitdagingen, de ambiance, het ademt eigenlijk Olympische Spelen, maar het gaat eigenlijk in het geheel en bij het samenvoegen van de Olympische content net te kort door de bocht. Daardoor blijft de “Road to the Olympics” wel overeind, maar krijgt daardoor wel strafseconden en dat is jammer.
Road to the Olympics
Om toch de Olympische vlam in ons allen te ontwaken, zit er ook nog een Road to the Olympics-mode in. Dit vertelt het verhaal een sporter die moet proberen het onmogelijke mogelijk te maken. Je moet op PyeongChang 3 gouden medailles binnen weten te hengelen op verschillende disciplines: halfpipe, slopestyle en big air. Voordat je mag deelnemen aan de Olympische Spelen, moet je jezelf wel voorbereiden en dat gebeurt aan de hand van tutorials, kwalificaties en events. Weer er op voorbereid dat je zo’n 5 uur bezig bent met alleen deze disciplines, dus geen races en kloten met de wingsuit.
Het probleem met de “Road to the Olympics” is dat het ook eentonig wordt. Je bent steeds bezig met die 3 verschillende events. Daarbij heb ik het gevoel dat de gemiddelde Steep gamer die al een tijdje bezig is met de game, zonder al te veel moeite de gouden plakken binnen kan halen. Hoewel, of jouw snowboarder die plak ook krijgt is nog de vraag. De medaille uitreiking lijkt ook een bezuiniging te hebben ondergaan. Geen andere rijders, je krijgt de medaille niet om je nek. Wat overblijft is jouw enthousiaste snowboarder die onder genot van het volkslied vooral wacht. Dat zou dan de climax moeten zijn van 4 jaar zwoegen. Nee, het lijkt er een beetje op of de Olympische Spelen een noodzakelijk kwaad waren om weer aan de slag te gaan met nieuwe content.
Er had meer gedaan kunnen worden om het Olympisch vuur aan te wakkeren. Had bijvoorbeeld iets laten zien van een Olympische openingsceremonie, de Olympische vlam die wordt ontstoken, de medaille uitreiking, misschien iets van een competitie met de medaillespiegel. Toegegeven; de weg naar de Olympische spelen toe en de verhalen van andere topsporters passen goed, maar er had meer gedaan kunnen worden om je in dat Olympische gevoel mee te nemen.
Ticket to the Tropics
Steep: Road to the Olympics doet gewoon waar Steep goed in is. Het geeft jou Japan, een nieuw groot gebied om te verkennen. Het laat je weer lekker vrij en geeft jouw de tools en de uitdagingen. Dat is precies waar het schuurt, want bij de Olympische Spelen verwacht je meer dan dat het losse uitdagingen zijn. Het is tof om te spelen maar het mist daarmee de echte allure van zowel de Olympische Spelen (waar je toch meer diepgang verwacht). Het moet ook letterlijk een “Road to the Olympics” zijn. Voor Steep begrippen mist het de vrijheid om bijvoorbeeld lekker te paragliden over PyeongChang en om de berg zelf te verkennen. Ook de storymode: Road to the Olympics is matig. De gemiddelde Steep speler die al een tijdje in de Alpen en Alaska aan het vertoeven is, zal dit zonder al te veel moeite doorlopen. Daarnaast richt dit zich alleen op tricks met halfpipe, slopestyle en big air. Ben jij een van de weinigen die wel al heel de Alpen en Alaska heeft uitgewoond en op zoek bent naar meer, dan is Road to the Olympics een aanrader. In Japan kun je zeker weer vette uitdagingen vinden, coole locaties en wat je gewend bent. Heb je echter nog genoeg te doen in Steep, dan kun je je investering aan “Road to the Olympics” misschien beter opsparen voor een “ticket to the tropics” deze zomer.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
