Is het geen (kleur)plaatje?
Als geoefend gamer en fan van Mega Man, draai ik mijn hand niet meer om voor wat uitdaging. Na het zien van de trailers van Cuphead was ik verkocht. Niet alleen de gameplay zag er strak en uitdagend uit. De game ziet er zelf ook werkelijk uit als een stukje kunst. Alsof je de tijdmachine hebt gepakt en in de tekenfilms bent beland van de jaren ’30. Het deed me denken aan de eerste Mickey Mouse (Steamboat Willy) of de tekenfilms van Popeye. Dat zit hem niet alleen in de stijl, maar ook in de details. Zo kom je als baas een vogel tegen, die na flink wat kogels koppen, het stoom uit zijn oren blaast (als een stoomfluit). Later zie je hem op een brancard liggen met een pleister op z’n achterste. Bij een ander gevecht hak je een sidderaal in mootjes, compleet met bot die uit de kop steekt en kruisjes in de ogen. Mocht je de controller soms even uit handen hebben gegeven, let dan ook op dat soort details.
Hoewel de game dus de stijl heeft van een oude tekenfilm, betekent het niet dat alles over is genomen. De game draait (in tegenstelling tot de oudere tekenfilms) gewoon lekker soepeltjes op 60 fps. Dat is ook wel nodig want de actie vraagt erom dat je iedere frame die je krijgt, zo goed mogelijk benut om de kogels, raketten, 1000 bommen & granaten en andere troep op het scherm te ontwijken. Mocht je er met je “fingerbang” kanon niet uitkomen, dan zal deze game mogelijk ook het scheldkanon in je losmaken. Helaas blijkt het nodige gevloek als “shit” en “fuck” nog minder effectief in het bestrijden van de vijand, maar ik heb wel extra oefening gehad om Gordon Ramsey te kunnen imiteren.
Kopzorgen
De belangrijkste vraag is natuurlijk; waarom zouden Cuphead (en Mugman) zich in zo’n dodelijk avontuur storten. Een reis vol blauwe plekken, schrammen, gebroken oren of erger. Een avondje in het casino is nogal uit de hand gelopen. Na flink wat te winnen, wil Cupman nog één grote klap slaan. Hij gaat met zijn ziel en zaligheid op in het spel en vooral dat eerste (ziel) is een probleem. Wanneer hij “snake eyes” (dubbel één met twee dobbelstenen) gooit, moet hij zijn ziel inleveren bij de duivel. Hij krijgt echter nog een kans, hiervoor moeten Cuphead en Mugman wat rekeningen vereffenen voor de duivel en de ziel ophalen van een lijstje ferme bazen.
Om hun hachje te redden, gaat Cuphead aan de slag met de klus. Wat volgt is een reis langs een flink aantal bazen om hun zieltjes voor je te winnen. En dat blijken heerlijke old skool uitdagingen te zijn. De game speelt als een “run ’n gun” wat betekent dat je met Cuphead loopt, springt en kan schieten in 8 richtingen. Cuphead is er echter niet op uit om te veel chaos te schoppen en dus zijn er weinig “run ’n gun” levels. Je bewaart het meeste van de kracht voor alle boss fights in de game. Dat is ook precies de kracht van de game, uitdagende gevechten vol met actie zoals je gewend bent uit retrogames.
Het koppie erbij houden
Verwacht niet dat je zo’n baas zonder bloed, zweet en tranen even omlegt. Alle bazen kennen meerdere vormen en je zult als een echte hardcore gamer moeten denken. Dat betekent een stukje trial-en-error, patronen leren herkennen en de audio en visuele cue’s leren herkennen zodat je weet welke aanval je te wachten staat. In de volgende fase van het gevecht, herhaalt het leerproces zich. Het leerproces is slechts het topje van de ijsberg, maar wel een berg die alleen is weggelegd voor de volharde gamer! Het grillige gebergte dat Cuphead heet, zal ook flink wat gamingskills vergen: behendigheid, schieten, platformen, het ontwijken van projectielen (de zogenaamde “bullet hell”) en het leerproces tezamen maken Cuphead een uitdaging op de normale moeilijkheid en voor de volharde gamer is er zelfs nog een extreme moeilijkheidsgraad vrij te spelen.
De boss fights zijn opgebouwd uit verschillende fases, de baas verandert, leert nieuwe moves en patronen en dus zal je je moeten aanpassen. Dat is sowieso erg handig om te doen, want tijdens het spel zul je nieuwe aanvallen kunnen kopen. Bij de ene baas voldoet je “fingerbang”, maar bij een ander is een oplaadaanval handiger omdat je maar een korte tijd krijgt om schade te berokkenen. Een andere boss vuurt verschillende beestjes op je af en dan is misschien de spread gun weer handiger om af te rekenen met dit ongedierte. Wil je slagen in Cuphead dan is het je koppie erbij houden, leren van je fouten en opnieuw gaan. Net zolang tot je het in de smiezen hebt en je kunt afrekenen met de baas.
Ik zie allemaal roze olifantjes (en andere roze zaken)
Tijdens de gevechten zul je ook af en toe een “special attack” kunnen uitvoeren. De normale versie is een wat sterkere aanval, maar als je je meter helemaal vol hebt geschoten, dan kun je flink wat schade aanrichten met een aanval. Dat is ideaal voor die fase in het gevecht dat het meeste het bloed onder je nagels vandaan haalt. Tijdens het gevecht zal de meter langzaam worden gevuld. Gaat dit jou niet snel genoeg en heb je de ballen ervoor, dan kan je een parry move proberen. Spring op alles wat roze is af en probeer op het juiste moment je parry uit te voeren, ben je te laat dan moet je het bekopen met schade. Voor speedruns is dit natuurlijk een must, maar ook tactisch kan het handig zijn om hiervoor te gaan en extra schade te veroorzaken met de speciale aanvallen.
Net wanneer je denkt dat je het spelletje door begint te krijgen, gooit het spel weer een nieuwe uitdaging op de pad: vlieglevels. In deze levels speel j een Cuphead-vliegtuigje waarmee je ook moet zien een aantal bazen uit te schakelen. Deze bazen draaien nog meer om het ontwijken van alle rotzooi op je scherm, waarbij je ook een extra hulpmiddel krijgt. Met een druk op de knop word je klein, waarmee je niet alleen alle projectielen makkelijker kan ontwijken, maar ook een stuk sneller en behendiger bent. Daarnaast heb je ook wat andere aanvallen, maar de opzet blijft hetzelfde: fouten maken, ervan leren en beter worden.
Voor de perfectionist
Ben je klaar met de eerste playthrough, dan kun je altijd nog door met extra uitdagingen. Zo kan je daarna alle gevechten nogmaals doen, maar dan nog een tikkie lastiger. Hop, zet hem op extreme en bewijs maar dat jij het in huis hebt om hem ook op dat niveau uit te spelen. Daarnaast kan je natuurlijk ook je scores verbeteren, zet je C+ of B om naar een A+ of S. Voor de kleine hoeveelheid gewone run ’n gun levels is er ook nog een extra achievement te behalen, als je ze uitspeelt zonder een vijand om te leggen. Genoeg uitdaging dus om na een eerste playthrough ook nog een tijdje bezig te zijn.
Ook tof is het om Cuphead een keer op te pakken met een vriend. De bazen worden dan een stukje lastiger en de actie wordt zo mogelijk nog chaotischer, Het voordeel dat je wel hebt, is dat je met een parry de ander kan reanimeren. Blijkbaar hebben Cuphead & Mugman na het dagelijkse koffie- en thee-uurtje ook een cursus “bedrijfshulpverlening”gevolgd. Je moet dan wel vlug bij je overleden maat zijn en dat bepaalt ook wel de strategie. Je moet bij elkaar blijven (zeker wanneer de een bijna af is) en met alle actie is dit lastig en uitdagend. Eerlijk is eerlijk: co-op is gewoon een top. Zeker omdat ze niet gekozen hebben voor online co-op. Ik zie al voor me hoe lastig het is met enig lag en slechte communicatie. Nee, als je samen de uitdaging aangaat, dan wel met iemand die naast je op de bank zit. Zo kan je jouw maat even een flinke por op zijn schouder geven als hij het verkloot.
Conclusie
Cuphead is gewoon een must-have voor iedereen die weg is van pittige platform gameplay en niet bang is om meerdere malen het loodje te leggen tijdens een boss fight. Daarnaast is de game gewoon een genot om te ervaren met prachtig getekende werelden en passende muziek. Tot in de details aan toe beheerst Cuphead dit in perfectie en met prachtig, maar korrelige beelden lijkt het net een cartoon uit de jaren ’30. Een ieder die zegt dat vroeger alles beter was en dat er toen meer uitdaging was in game, die zou vaker in de indiehoek van de gamestores moeten kijken en om te beginnen bij Cuphead. Laat maar zien dat je het nog steeds in huis hebt om die old skool uitdaging aan te gaan.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
