Get Even is misschien niet de grote naam die al bekend in de oren klinkt. Toch is het een vrij ambitieus project geweest van The Farm 51. De maker van onder andere Painkiller: Hell & Damnation en NecroVisioN gooit het over een andere boeg. Get Even is een psychologische thriller/horror/FPS, maar daarbij doe ik ook geen recht aan wat de game eigenlijk is. Het is meer een ervaring die je mee kan maken, een verhaal, een speurtocht, waarbij de gameplay ondergeschikt is. Alsof alles in een grote mal gegoten is, maar er toch iets unieks uit gevormd is.
Is this the real life?
In Get Even speelt het verhaal en de zoektocht naar de waarheid een primaire rol. Ik heb geprobeerd in de review daarom het aantal spoilers te beperken. Je begint de game als Black een man die weinig tijd heeft voor een introductie, want er moet een meisje gered worden. Dit meisje (Grace genaamd) wordt in een bunker vastgehouden met een bom om haar middel. De heldenrol wordt in jouw schoenen geworpen en jouw plicht roept.
Je reddingspoging mislukt, de bom gaat af en het volgende wat je je nog kan heugen is dat je in een oude en vervallen psychiatrische inrichting bent beland. Je krijgt echter niet de tijd om rustig te herstellen, ene Red leidt je namelijk verder en houdt je een spiegel voor: Was jij daar om het meisje te redden?, hoe wist je dat zij gegijzeld werd?, zit jij misschien niet dieper in het complot verwoven dan je denkt? en wat is echt en wat niet? Wil je ontsnappen uit de inrichting, dan zal je antwoord op deze vragen moeten vinden. Dat is waar de speurtocht van Get Even begint, een zoektocht naar de waarheid tussen de versplinterde herinneringen.
Caught in a landslide
Als hulp bij het onderzoek krijg je een telefoon mee en een pistool. Op je telefoon kan je naast het ontvangen van berichtjes ook nog wat andere zaken. Zo zit er een lampje op, een warmtedetector, staat je huidige opdracht erop vermeld, kun je bewijs scannen, zit er de kaart van je omgeving in verwerkt en kun je (bloed-)sporen zoeken. Daarnaast helpt je mobiel ook bij het gebruik van de cornergun, maar daarover later meer.
In het gesticht kom je er achter dat je een soort hulp op je hoofd hebt: een apparaat genaamd Pandora. Met dit apparaat helpt “Red” je jouw herinneringen in te duiken met behulp van foto’s die je gedurende de game tegenkomt. En in de inrichting is wel meer niet pluis. Zo deel je het gebouw met een aantal gevaarlijke gekken en natuurlijk heeft het een constante creepy vibe, of beter gezegd iets ongemakkelijks. Niet de “jumpscare en schijt je broek vol” soort horror, maar het “ik zit op het puntje van mijn stoel” horror. Toegegeven, de audio en ondersteunende geluiden werken fantastisch: stilte op het juiste moment en aanzwellend of ondersteunend om de juiste weg te vinden door het complex.
Is this just fantasy?
Je zult een aantal keren voor een keuze worden gesteld, soms heel direct andere keren wat minder nadrukkelijk. Zo zijn er opdrachten die je op verschillende manieren kan uitvoeren: stealth, met geweld of met een slimmigheidje. De keuzes die je maakt in het spel hebben invloed op het verloop. Laat je een aantal gekken ontsnappen dat heb je toegang tot hun cellen en eventuele informatie. Aan de andere kant is het de vraag of je dit soort gekken los wil hebben lopen en wat ze gaan uitspoken.
De wereld ziet er grafisch goed en gedetailleerd uit, mede door de techniek om 3D beelden van een echte omgeving te scannen en deze in de videogame na te maken. Grafisch heb je hierdoor ook het gevoel in een echte hangar, bunker of inrichting te lopen. Het probleem wat het geeft, is dat het grafisch ook inconsequent aanvoelt. De wereld lijkt haast fotorealistisch, maar sommige textures en voorwerpen hebben helaas minder aandacht gekregen. Uiteindelijk blijft het spel grafisch wel dik overeind staan.
Niet alleen grafisch oogt de game realistisch. Ook wat betreft de voice-acting is prima werk geleverd. De stemmen passen bij de personages en ze helpen het verhaal tot leven te doen komen. Red klinkt kalm maar toch ook indringend en het werk van de stemacteurs verdient zeker ook een compliment. Zeker met de achtbaanrit vol met emoties die de personages in Get Even moeten overbrengen.
Easy come, easy go
De momenten dat je met Black door de inrichting aan het speuren bent, voelen vrij tam. Natuurlijk heeft het wel de ongemakkelijke en creepy vibe. Echter is dit niet een horrorgame als bijvoorbeeld Outlast. Je hebt voldoende ammo voor je gun, de loslopende gekken zijn makkelijk om te leggen en je voelt je relatief veilig. Dit is wel iets wat afbreuk doet aan de horror. De confrontaties met het beperkte knalvoer in de inrichting zorgen eigenlijk niet voor een verhoging van de spanning. De game probeert je zelfs continue te overtuigen de juiste beslissingen te maken en daarmee ook de confrontatie zoveel mogelijk te ontlopen.
Red heeft je niet in de inrichting uitgenodigd voor een speurtocht en wat speeltijd met de patiënten. Uiteindelijk moet jij voor hem gaan uitvinden wat er gebeurd is rondom de ontvoering en de bomaanslag op Grace. Gedurende de zoektocht kom je foto’s tegen van plaatsen waar je eerder bent geweest. Met behulp van de Pandora is het mogelijk momenten in je geheugen opnieuw te beleven. Daar is waar alle hel losbarst en het meeste knal en sneakwerk plaatsvindt.
Mama, I just killed a man
Een belangrijke tool die je hierbij voorhanden krijgt is de “CornerGun”. Met dit vernuftige apparaatje kun je met je pistool of machinegun om een hoekje of over je beschutting richten, zonder dat je zelf vanuit je beschutting weg hoeft. Met de infrarood-functie op je telefoon is dit ook nog is een handig stuk gereedschap om de omgeving te verkennen. Het is een handig en veelzijdig stuk gereedschap.
Er lopen flink wat bewakers rond met guns. Om de stabiliteit van je herrinering stevig te houden moet je proberen dit stealth aan te pakken en vuurgevechten te vermijden. Verwacht niet dat alles soepeltjes gaat want herinneringen zijn niet net zoals de realiteit. Mocht je een ongemakkelijk situatie voor Black benaderen, dan kan het zomaar zijn dat er ineens een flink aantal meer bewakers rondlopen. Sta je op het punt om een ontdekking te doen, word je net uit die herinnering gezogen. Het verhaal ontrafelen zal meer vergen dan alleen het doorgronden van Black zijn geheugen.
No escape from reality
Het resultaat van je speurwerk in je herinneringen zal wisselend zijn. Soms verzamel je al het bewijs en krijg je een goed beeld van wat er aan de hand is. Bij andere herinneringen zul je merken dat je speurwerk minder succesvol blijkt en je er meer vragen aan overhoudt. Bij alles moet je jezelf ook afvragen: is dit de waarheid of is dit hoe ik het me herinner. Gaandeweg door het spel zul je merken dat de vork toch anders in de steel zit. De manier waarop je soms in onduidelijkheid wordt gelaten of op het verkeerde been wordt gezet is subliem. Soms zit een hint over de waarheid verstopt in de geluiden die je hoort en waarvan je het de eerste keer niet eens doorhebt. Aan het eind van Get Even zullen deze puzzelstukjes op z’n plek vallen.
Wat betreft de uitdaging valt het allemaal wel mee. Ik heb Get Even uitgespeeld op “traumatic” zonder al te veel moeite. Het stealthwerk voelt oke, maar het blijft beperkt tot wat kruipen en je kaartje in de gaten houden. Kortgezegd werkt de gameplay oke, maar moet je niet teveel diepgang verwachten. Wat sneaken, schieten wanneer nodig en hier en daar een puzzel. Get Even draait om het ontdekken van het verhaal dat prima verteld wordt. Een verhaal dat ik wou ontdekken en me intrigeerde.
Carry on, Carry on
Get Even is een uitstekend verhaal dat draait om het ontrafelen van de gijzeling en bomaanslag op Grace. Welke rol speel jij daarin en wie zijn hierbij betrokken? Het is ontdekkingstocht waarin zal blijken dat zelfs de herinneringen niet altijd de gehele waarheid spreken. Het verhaal is leidend en de gameplay biedt waar nodig ondersteuning, maar uiteindelijk is Get Even een soort interactieve film met een prima uitgewerkt plot en een goed verhaal.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
