Laat ik het maar gelijk even zeggen: Nioh steekt het niet onder stoelen of banken, de game is zwaar gebaseerd op de pittige gameplay van de Dark Souls franchise. Eerlijk gezegd is dat ook niet erg want deze game is een genre op zich, bedoeld voor aartsmoeilijke games welke zich afspelen in een soortgelijke setting. Denk maar eens aan games als Lords of the Fallen en Bloodborne. Nioh doet in grote lijnen ook niet moeilijk om zich anders voort te doen dan het werkelijk is, een regelrechte Dark Souls kloon die door de setting weet net ietsjes anders en frisser aanvoelt.
Gameplay in een notendop
Ook in Nioh ga je op pad in een donkere wereld waarin je moet vechten tegen een shitload aan vijanden. Ook hier krijgen we te maken met een moeilijkheidsgraad waar je U tegen kan zeggen. Naarmate je vijanden verslaat vergaar je de welbekende ‘experience points’ (XP) die je kunt gebruiken om je stats te verbeteren, maar dit kan alleen bij savepoints. Mocht je vroegtijdig het loodje leggen, voordat je het loodje legt, dan krijg je nog een kans om je XP terug te krijgen. Mocht je hier niet in slagen dan ben je alle eerder vergaarde XP kwijt en kun je weer van voor af aan beginnen om te grinden. Omdat de vijanden nogal moeilijk kunnen doen, en je zo nu en dan een wapen door je lijf geramd krijgt, roept dit gegeven nogal wat frustratie op. Toch is dit de kracht wat Nioh zo ongelooflijk bijzonder maakt. Het doet in vergelijking met een Dark Souls of Bloodborne niet veel nieuws, maar toch weet de game te blijven boeien.
日本へようこそ
Waar dit voornamelijk door komt is de setting, welke zich in het feodaal Japan afspeelt. Dit is in een heerlijk fantasy jasje gestopt met een flink aantal mythes die het land en de cultuur rijk is. De game voelt hierdoor fris aan, ondanks dat de gameplay in grote lijnen wel bekend is. Toch kent de setting een aantal kleine minpuntjes. Een daarvan is het feit dat de game weinig diversiteit kent als het aankomt op vijanden. Een ander punt is de oppervlakkige manier van storytelling en daarbij het gemis aan immersie. De game is namelijk lang, maar echte ‘lore’ komt niet aan bod, wat wel een beetje jammer is. De game is daarnaast ook nog eens opgebouwd uit losse levels. Daar waar de Dark Souls-games een groot avontuur is, mis ik dit in Nioh. In de eerste uren valt dit niet op, maar na de tientallen uren die je in de game kunt stoppen gaat de game heel anders aanvoelen en mis je toch een bepaald soort vrijheid. Grinden is het sleutelwoord, en de vergelijking met een dungeoncrawler als Diablo kan al snel gemaakt worden.
Flying controllers
Een punt waar Nioh in voorbijstreeft is het combat en lootsysteem. Er is namelijk een strontlading aan loot te vinden, welke zijn eigen stats en speciale vaardigheden kent. Dit gegeven zorgt ervoor dat de game een grote diepgang krijgt, waardoor je urenlang lekker je inventory kunt beheren en managen om tot de meest ultieme setup te komen voor jouw personage. Daarnaast krijgt de combat een extra dimensie dankzij drie verschillende ‘stances’. Door te veranderen van ‘stance’, kun je er zomaar voor zorgen dat een moeilijk gevecht veranderd in een uitdagende clash met een vijand. Het veranderen van ‘stance’ gaat met de druk van een knop en zodoende kun je kiezen uit een high-stance (veel schade, tragere slagen, maar lomper ontwijken), medium-stance (welke precies tussen high en low zit) of low-stance (waarin je veel sneller en vaker aanvalt, ongrijpbaar kunt ontwijken, maar veel minder damage doet). En als je dacht dat dit alles was, is het vechtsysteem nog verder uitgebreid met Guardian Spirit-moves, Ninja moves en Onmyo moves (een soort van elemental magic). Verwacht een ongelooflijke diepgang als het aankomt op combat en wees er op voorbereid dat in het begin niet altijd alles lukt. Controllertjes gaan in ieder geval door huiskamers vliegen…
Over kringspieren en goldenshowers
Waar de Dark Souls reeks je nog weleens een klap in je smoel wist te geven, en je onvergeeflijk van achterlangs kon nemen, gaat Nioh zelfs een stukje verder. Deze game geeft je soms nog weleens een volle frontale vuist op je kringspier. Waar er in de Dark Souls-games nog weleens ruimte is voor fouten, eist Nioh dat je alles perfect onder de knie hebt. Dit merk je voornamelijk terug in de eindbaas gevechten die de game rijk is. Zo zul je bepaalde manoeuvres getimed moeten ontwijken, moet je het patroon van je vijand uit je hoofd kennen en zal je tijdig van ‘stance’ moeten wisselen om de gevechten te overleven. Voor de gemiddelde gamer zal dit een hele zure appel zijn, maar de echte die-hards nemen het als Patricia Paay die een goldenshower krijgt. Na het veelvuldig sterven tijdens de eindbaas gevechten, waardoor je wel de kneepjes van het vak leert, zul je er wel achter komen dat deze battles van epische proporties zijn.
Conclusie
Team Ninja is eindelijk weer terug, maar is nog niet helemaal op volle kracht. Met Nioh zorgen ze ervoor dat ze weer terug op de kaart zijn, maar toch hebben ze nog een weg te gaan. Nioh heeft een hele hoop dingen die wellicht beter zijn dan Dark Souls, maar kent daarbij ook zijn eigen gebreken. We krijgen een ongelooflijk uitgediept vechtsysteem, een vette Japanse setting en een ongelooflijke moeilijkheidsgraad. Daar tegenover staan de kritiekpunten als de gebrekkige verhaallijn, het gemis aan immersie en dat de game stiekem geen open wereld kent. Desalniettemin is Nioh voor de liefhebbers van het genre een oprechte aanrader, welke ook nog eens online met een maatje te spelen is.
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
