Een nieuw jaar, een nieuwe Call of Duty. We zijn er ondertussen aan gewend dat Activision ons elk jaar opnieuw een nieuwe oorlog wilt voorschotelen. Waar het bij sportgames nog te verwachten is, dat er een jaarlijkse update komt, is dit bij een shooter toch anders naar mijn idee. Vooralsnog heeft Activision schijt aan mijn idee en komt op de proppen met Infinite Warfare.
Opzienbarend genoeg bleef ontwikkelaar Infinity Ward hangen in de toekomst. Dit terwijl de hele Call of Duty community zat te schreeuwen om een game welke zich in het verleden af zou spelen. Helaas, pindakaas want ze gaan gewoonweg nog verder de toekomst in en mogen we zelfs in de ruimte spelen. Ook de sci-fi lasers, ruimteschepen en robots ontbreken niet en daarbij speelt Infinite Warfare leentjebuur met gameplay elementen uit het oude vertrouwde Black Ops III concept.
Kont schoppen in space
Maar tot zover de snelle introductie van deze nieuwe telg in de shooter reeks. Laten we eens kijken wat de singleplayer campaign ons te bieden heeft. In dit nieuwe deel neem jij de rol van Captain Nick Reyes op je. Deze beste man is een piloot van de Tier 1 Special Operations bij de United Nations Space Alliance. Dit is onderdeel van de Verenigde Naties welke het doel heeft om nieuwe grondstoffen en bewoonbare plekken te vinden in de ruimte. Maar waar mensen zijn, zijn problemen. Een handjevol soldaten zagen in dat zij alleen wilden heersen over de ruimte en scheidde zich af om de Settlement Defense Force te starten. Zodoende hebben zij besloten om de oorlog te verklaren aan de Aarde en de kolonien die hierbij horen. Tijd voor Reyes om kont te schoppen en de SDF uit te schakelen.
Ondanks dat het verhaal niet bijster origineel klinkt, is de singleplayer campaign wel erg vermakelijk. Net zoals de voorgaande delen is dit alles verpakt in een spectaculaire achtbaan vol geweld, explosies en dogfights. Het verhaal komt zelfs aardig geloofwaardig over dankzij acteurs als Kit Harington en Brian Bloom, die hun acteerprestaties en charmes volop in de strijd gooien. De campaign mode speelt ook nog eens lekker weg en kent genoeg variatie in de gameplay. De game kent net als Black Ops III een soort hubwereld in de vorm van een ruimteschip, genaamd Retribution. Vanuit hier kun je de diverse wapens checken, aanpassen, missies starten en meer. De missies kennen ook nog aardig wat variatie, want naast dat je hersenloos met je guns kan knallen mogen we plaats nemen in een Jackal ruimteschip en mogen we ook nog eens gewichtloos zweven buiten ruimtestations.
Black Ops all over again
De campaign is dus wel een leuk zoethoudertje, maar waar het in de Call of Duty-reeks toch echt om draait is de multiplayer en de zombie modus. Helaas moet ik stellen dat de multiplayer teleurstellend te noemen is. De gameplay is namelijk grotendeels gelijk gebleven aan Black Ops III, alleen dan met een ander sausje erover. Hadden we in Black Ops diverse Specialists, krijgen we nu zes Combat Rigs met ieder hun eigen bonus wapen en speciale vaardigheden. Ook is de exo-suit shizzle weer terug en kunnen we naar hartelust hoog springen, over muren rennen en al slidend kills maken. De enige grote verschillen tussen Infinite Warfare en Black Ops is het tempo (wat beduidend lager ligt in deze nieuwe game) en de diverse futuristische guns.
Ook de bekende gamemodi zijn weer terug, zoals Domination, Kill Confirmed, Search & Destroy, Uplink en ga zo maar door. Ook kun je weer kiezen of je de game het liefst in Core of Hardcore wilt spelen (waar die laatste mijn voorkeur geniet). Al met al genoeg keuze, maar toch blijft er een nare smaak in mijn mond hangen na het spelen van Infinite Warfare. Het doet namelijk niks nieuws, en tijdens het spelen heb ik meer het gevoel dat ik nieuwe DLC van Black Ops III aan het spelen ben, in plaats van een compleet nieuwe game.
Na een flink aantal uren spelen moet ik ook wel concluderen dat de multiplayer shoot-outs van Infinite Warfare niet echt leuk zijn. Ik betrapte mijzelf er al snel op dat ik klaar was met de game, en verder ging met de multiplayer van Modern Warfare of die van Titanfall 2. Dit vanwege frustratie, de ongeïnspireerde maps en het ontbreken van nieuwigheden in de multiplayer gameplay, want dat mist Infinite Warfare zeker. Een gemiste kans wat mij betreft van ontwikkelaar Infinity Ward.
Zombies in the eighties
Naast de standaard campaign en multiplayer modi, mogen we ook een nieuwe Zombie-mode verwachten. Zombies in Spaceland speelt zich af in een jaren ’80 pretpark / filmset, waar vier tieners heen zijn geteleporteert een doorgedraaide regisseur. Hier neem je het op tegen hordes aan zombies, die je naar hartelust kapot mag knallen. Het Spaceland thema is ook geweldig te noemen, en dankzij de jaren ’80 look ademt het ook iets unieks uit. Zo zijn de zombies voorzien van kleding uit die tijd, horen we echte eighties hits als The Final Countdown, en zal David Hasselhof ook nog zijn opwachting maken. Een heerlijk detail in deze modi is de arcadehal die je tegenkomt als je het loodje legt. Dit dient als een soort wachtruimte om te reviven, want je kunt hier je hart ophalen met diverse klassieke arcade games uit die tijd. De zombie-mode begint heel rustig maar naarmate je ronde 10 voorbij bent, gaat het stukje bij beetje pittiger worden.
Conclusie
De jaarlijkse herhalingsoefening is dus aangebroken. Infinite Warfare is een degelijke game, maar zeker niet de beste shooter van 2016. Waar de campaign alleraardigst is te noemen en Zombies in Spaceland juist heel vet is, stelt de multiplayer ongelooflijk teleur. Het is een herhalingsoefening van Black Ops III geworden, in een ander jasje met een lager tempo. Daarnaast kunnen de maps niet echt indruk maken, waardoor je de game al snel links laat liggen. Ik heb me kostelijk vermaakt met de campaign en de Zombie-mode, maar op multiplayer gebied is er dit jaar veel beter te krijgen. Dit haalt het gemiddelde cijfer van de game dan ook flink omlaag… Een gemiste kans van Infinity Ward.
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
