Zo moeder, zo dochter
Deeltje twee speelt zich vijftien jaar na de gebeurtenissen uit deel één af, waarin we mochten spelen als Corvo Attano. Corvo was de lijfwacht van Keizerin Jessamine Kaldwin, die toendertijd regeerde over Dunwall. Maar als de baller die Corvo is, was hij een lijfwacht met benefits. En zoals iedereen wist in die tijd; als je geen afgeknoopte varkensdarm om je snikkel trekt, bestaat de kans dat je na negen maanden met een Mini Me opgescheept zit. Ze besloten om deze Emily te noemen, maar het werd natuurlijk nooit publiekelijk bekend gemaakt dat jij ook daadwerkelijk de vader bent. Ook al hadden mensen hun vermoedens..
Er bestaat namelijk altijd een onbedoelde chemie tussen familie, zo ook bij Corvo & Co. Op een zeker moment word Jessamine vermoord en dan kan je natuurlijk ook al wel raden wie de schuld kreeg; jij. Je hebt gelukkig keihard geknokt om je onschuld te bewijzen door de daders te exposen, waardoor je je dochter uiteindelijk als opvolger op de troon weet te krijgen.
Dit gaat dus uiteindelijk vijftien jaar lang gesmeerd, totdat er één of andere knuppel genaamd ‘The Crown Killer’ opdaagt. Hij schakelt alle vijanden van Keizerin Emily uit, waardoor het volk het idee krijgt dat de Koninklijke familie erachter zit. Heel convenient duikt kort hierop een zogenaamde tante van Emily op die de kroon weet te claimen, waardoor jij weer in een benarde positie staat. Je snapt het al wel: De ‘Crown Killer’ incidenten worden gelinkt met tante Lillekerd zonder tieten en opgeschoren haar.. Dus huphup, weer op pad om je onschuld te bewijzen.
Choose wisely you shall
Het verhaal begint ook daadwerkelijk in de troonzaal, waar het hele gedoe met je tante zich ontvouwd. Daar word je voor de keuze gesteld om te spelen als papa Corvo, of als Emily zelf. Kies verstandig, want je zal de hele game met de gekozen protagonist spelen! Ze beschikken beiden over zeer uiteenlopende speelstijlen, wat het een tweede playthrough al meer als waard maakt. Later meer hierover, maar in ieder geval een superpluspuntje up in this bitch!
Je word gelijk onderworpen aan de vrijheid die je krijgt in Dishonored 2 zodra je voet in de hallen van het paleis zet. Je kan ervoor kiezen om direct door te rennen naar je huidige objective, of je kiest ervoor om rond te neuzen naar wat achtergrondinformatie. Ik ben blijven plakken, want ik vind het persoonlijk altijd leuk om mezelf onder te dompelen in de sfeer van een game. Gelukkig barst Dishonored 2 van de sfeer, dus dat was een makkelijke opgave.
Professor meer/minder Chaos
Net als in deel 1, krijg je te maken met moeilijke keuzes die invloed hebben op het einde van het verhaal. Zo verraad kort na het troonzaal-verhaal één van je grootste vertrouwenspersonen je door je beste vriend neer te steken en weet je onthandig te maken van een kostbare ring. Natuurlijk wil je deze slang wel even een zwaard door zijn nek jagen, maar hoe meer je moord des te ongelukkiger/grimmiger het verhaal eindigt. Je hebt in ieder geval die ring nodig om te ontsnappen via een geheime saferoom, waar je die smeerpijp natuurlijk ook op kan sluiten.
Op deze manier krijg je een lagere Chaos-rating toegewezen die dus impact heeft op de uitkomst van het verhaal. Het is soms erg moeilijk om mensen heel te laten omdat het gewoonweg te leuk is om ze om te leggen. Vooral als je van grof, zeer grof geweld houdt. Rondvliegende ledematen, onthoofdingen enzo.. Act like you don’t, en geloof me, het word later in de game alleen maar nog moeilijker. Cuz of ze fun.
Ik heb alleen af en toe wel veel problemen gehad om sneaky te blijven zonder de correcte magie in je bezit te hebben. De guards zijn akelig actief en lijken af en toe wel ogen in hun achterhoofd te hebben waardoor je makkelijk word ontdekt. Het is daarna ook bijna onmogelijk om jezelf weer ongezien te maken, waardoor je toch weer gedwongen word om te moorden.. En dat is klote als je voor een lage Chaos-rating gaat. Dit heeft geleid van lichte momenten van frustratie tot zware rage-aanvallen, het is maar net hoe vaak je het gespeelde stuk opnieuw moet spelen.
Van Dunwall naar Karnaca
Er is één ding wat duidelijk word vanaf het begin van het verhaal; er is met geen mogelijkheid te blijven waar je momenteel bent. Zo reis je dus van het Steampunk/Victoriaans/Engelse Dunwall, naar het Zuid-Europees geïnspireerde Karnaca. Alhoewel het een heel ander gebied is en vooral veel warmer aanvoelt als Dunwall, is de Dishonored sfeer heerlijk intact gebleven.
Het grootste verschil is dat de uitgedunde, rattengeïnfesteerde straten van Dunwall plaats hebben gemaakt voor de bruisende stad genaamd Karnaca. Alleen word deze geteisterd door een plaag van Bloodflies, enorme moederneukers van muggen. Deze overbodige tyfusbeesten leggen eieren in je donder en maken complete huizen onbewoonbaar door er nesten in te bouwen. Natuurlijk hebben Corvo en Emily daar skijt aan, want gevaar is er om het op te zoeken.
van A naar Beter
in het enorme doolhof van een stad genaamd Karnaca, zijn er werkelijk 1001 manieren om van plek tot plek te komen. Je ziet dit de laatste tijd erg vaak terugkomen in games, en ik ga vooral niet klagen over zoiets prachtigs toch? En des te meer je Dora uithangt, des te meer dat zal lonen. Er zijn overal zogenaamde Runes en Bonecharms te vinden, die jou maken tot het beest van een assassin die je kan worden. Met de Runes upgrade en koop je nieuwe powers, met de Bonecharms zet je passieve skills aan die kunnen aanvullen op de manier waarop je speelt.
Je moet wel in acht nemen dat waarschijnlijk geen enkele opvolgende playthrough hetzelfde zal zijn, en zeker niet als je een de andere character speelt voor een ander. Aangezien ze alletwee over zeer verschillende powers beschikken, zal je met de één bijvoorbeeld niet op dezelfde manier op plekken kunnen komen als de ander. Maar wederom: is dat iets om over te klagen? Laten we het vooral niet doen!
Combinatiexecutie
Maar wat nog het aller-, allerleukste is van heel Dishonored 2, is het combineren van je powers om vijanden naar het hiernamaals te sturen. Zo kan Emily bijvoorbeeld met haar Domino-power het lot van meerdere vijanden aan elkaar linken.. Dan begrijp je vast wel wat er gebeurd als je er één onthoofd of in de fik steekt.. Of onthoofd én in de fik steekt. Het zorgt voor variatie en super-randomized momenten in een stad die reageert op alles wat je doet.
Corvo heeft zo uiteraard ook zijn compleet eigen speelstijl en powers om te linken, maar speelt bijna hetzelfde als de Corvo uit Dishonored 1. Desalniettemin nog steeds een leuk character om mee te spelen, deel 1 stond namelijk ook stevig zijn mannetje.
Conclusie
Bethesda heeft met Dishonored 2 een uitstekende opvolger van een geweldige serie neer weten zetten. De sfeer is anders, maar nog steeds intact. De keuzes om sneaky te spelen of all-out te gaan; still there. Verschillende eindes? Dishonored 2 got you.
Zeker nu met de verschillende, en vele routes die je kunt nemen om naar je eindbestemming te komen, is absoluut een goed plan geweest. De wereld voelt echt open aan en er is een hoop te doen/te vinden. Daarnaast met magie die je ook nog eens kan combineren voor heet creatievere slachtwerk is top.
Met nog een tweede character (Emily) erbij die zo verschillend speelt van Corvo heb je met Dishonored 2 een fantastische game te pakken die zich makkelijk leent voor een tweede, misschien zelfs nog meerdere playthroughs. Vooral als je ’t Low Chaos einde wilt behalen, zal je toch flink wat geduld,creativiteit en/of skill nodig hebben.. I DARE YOU, I DOUBLE DARE YOU M*THERF*CKER!
Bron: David Tromp / StarGamers
