Waar gamers tegenwoordig hard gaan op grafisch geweld (met beelden die met een Ultra HD en 180 fps gladder zijn dan de verkooptrucjes van een gemiddelde verzekeraar) kan ik zelf flink genieten van een beeldscherm gevuld met old-skool pixelvlokken. In een nostalgische trip en een verlangen naar een vergaan genre als de turn-based JRPG, heb ik de online Stores afgestruind. Al snel kwam ik uit bij uitgever Kemco die de afgelopen jaren tientallen RPG’s in de oude stijl heeft uitgepoept. Met de ervaring die die gasten ondertussen hebben, moet dat toch goed komen? Vandaar hier de review van Monochrome Order.
Cliché of nostalgie?
Monochrome Order is de nieuwste JRPG van uitgever KEMCO die op moment van aanschaf in de winkels lag. Hit-Point heeft de ontwikkeling voor haar rekening genomen voor deze game en heeft er een vrij traditionele role play ervaring van weten te maken.
JRPG’s staan bekend om de lange en verhalende games met ingewikkelde persoonlijke verhoudingen en vrienden die elkaar ook nog even backstabben tussendoor. In dat geval maakt Monochrome Order zeker haar verwachtingen waar. Zo zijn er verschillende rijken die op een spanningsveld met elkaar leven en waarbij vriendschap en oorlog dichtbij liggen. Daarnaast heb je verschillende fracties en groepen met eigen belangen. Ook zijn er verschillende rassen, waarbij ook niet iedereen tolerant is tegenover de ander. Voor de gemiddelde RPG-fan is dit natuurlijk als gesneden koek.
“Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen”
Om alles toch een beetje in goede banen te leiden, zijn er arbiters in het leven geroepen. Ieder rijk heeft haar eigen arbiter die je kan vergelijken met een soort “rijdende rechter”. Zo’n goedlachse kerel die burenruzies probeert te sussen omdat die eik per ongeluk net iets te dicht tegen de erfgrens staat. Alleen staan arbiters boven de wet, is hun uitspraak bindend en gaan ze uit van hun morele kompas. Jouw personage (die je zelf een naam moet geven) wordt in het begin van het spel benoemd tot arbiter van Aidycil. Al snel wordt je party aangevuld met Passe (raadgever die een oogje in het zeil houdt bij de kersverse arbiter) en Leyce (chick met magische krachten en half Daemon waardoor ze niet geaccepteerd wordt).
Voor grote delen is Monochrome Order een gebruikelijke RPG, maar het werk als arbiter brengt toch de nodige nuances met zich mee en is meer dan een leuke gimick. Jouw keuzes beïnvloeden welke partymembers zich bij je zullen aansluiten, jouw reputatie in de wereld, de economie, hoe vredig het op de wereld is en welk van de verschillende einden je voorgeschoteld krijgt. Besluit je een grote handelaar te vergeven die zijn handen heeft vuilgemaakt en concurrenten fysiek een paar tikken heeft uitgedeeld, dan is dit goed voor de economie, maar het kan je reputatie wel een tik geven.
Deze judgement quests zijn meestal dilemma’s waar je toch even over na moet denken voor je een keuze kan maken. Je moet met de verschillende betrokkenen lullen die alle een eigen verhaal hebben over wat er gebeurd is. In de meeste gevallen is het vereist eerst 2 tot 4 personages op die manier aan de tand te voelen, voordat je er een uitspraak over kan doen. Het judgement systeem is zonder twijfel een van de unieke punten in Monochrome Order en dat bevalt eigenlijk prima. Zeker aangezien je keuzes ook invloed hebben op het tal van endings die het spel heeft.
Kill it with fire!
Monochrome Order heeft de sterke punten gepakt van de RPG’s, maar minder doorgewinterde RPG spelers moeten rekening houden met turn-based gevechten die op willekeurige momenten opduiken. Ook op momenten als je daar helemaal geen zin in hebt. Het helpt daarnaast ook niet mee dat je nogal ronddwaalt door de omgevingen, zeker voor wie alles wil verkennen. Gelukkig heeft ontwikkelaar Hit-Point wel een optie toegevoegd, waardoor de gevechten en animaties in sneltreinvaart over je scherm vliegen. Dat maakt de gevechten of het grinden om je nog even een paar levels sterker te maken, een minder tijdrovende klus. Ondanks dat blijft het natuurlijk irritant dat je door een bos loopt en voor de zoveelste keer door beesten wordt aangevallen. Wat dat betreft begrijp ik wel dat die Brazilianen de bossen daar platbranden!
Veel bossfights zijn aan de pittige kant, maar zeker te halen zonder al te veel extra levels te grinden. Het zijn pittige uitdagingen, waarbij je op zoek moet naar de juiste spreuken en skills die flink effect hebben, soms in combinatie met elkaar. Zelf zal je ook flink wat schade oplopen bij de eerste aanval, waardoor gevechten vaak niet iets zijn van de lange adem. Het is een beetje trial and error en zoeken naar de juiste manier om de klus te klaren.
Een wereldreisje
De traditionele overworld komt niet terug in Monochrome Order. Je wandelt niet op een grote wereld, waarin alle dungeons en steden te vinden zijn. In plaats daarvan heb je allemaal losse gebieden die aan elkaar grenzen. Heb je een nieuw gebied bereikt, dan kun je op de kaart snel naar dat gebied reizen. De gebieden komen overeen met dungeons, inclusief vijanden (random encounters) en schatkistjes die je onderweg kunt vinden.
Naast de gebruikelijk gebieden zijn er ook dungeons. Qua opzet zijn die hetzelfde als de normale omgevingen. Alleen in plaats van dat je over duinen of bergen reist, duik je dan op in een ruïne of grot en vaak zit er een bossfight en quest aan gekoppeld.
She wants the D; Vitamin D
Minder geslaagd in Monochrome Order zijn de grafische details op het scherm. Ik weet niet wat het is, omdat het stijltje mij wel aanspreekt en op momenten ziet het er prima uit. Als de uitwerking niet zo kaal en simplistisch was geweest, dan hadden de aquarel-achtige plaatjes van de vechtomgevingen best indrukwekkend kunnen zijn. Nu oogt het een beetje kaal en levenloos.
Over levenloos gesproken, de personages zien er ook uit alsof ze op het punt staan om te vallen. Alsof ze kampen met een chronische bloedarmoede terwijl ze net een maand Expeditie Robinson achter de rug hebben (met uitzondering van de zon) en wel de nodige groente, fruit en vitamines kunnen gebruiken. Ik kan begrijpen dat een beetje bleke huid kan passen bij de stijl, maar de personages zien er ook vermoeid en energieloos uit.
Conclusie
Met een verlangen naar een old-skool RPG heb ik Monochrome Order aangeschaft. En nu 20 uur in de game kan ik zeggen dat ik geen spijt heb. Het is een spel dat menig gamer links zal laten liggen en volkomen terecht. Maar ben jij iemand die net als ik gecharmeerd is van een gedateerd RPG systeem, pixeltjes en geen moeite heeft met de nodige dialogen, dan zal je hier ook van kunnen genieten. Ondanks dat het spel prima content heeft inclusief meerdere eindes en een NG+ mode, maakt het ook rare keuzes. Vooral grafisch laat het wat steekjes vallen en lijken sommige omgevingen ongeïnspireerd, ondanks dat de stijl wel prima is. En voor de prijs van €15 heb ik me weer even in de jaren ’90 gewaand.
Bron: Stephan Stuij StarGamers
