Gameland

De jaren ‘90 zijn weer helemaal hip, kijk alleen al maar naar de diverse remasters en remakes die er verschenen zijn de afgelopen jaren. En als je dacht dat deze hype op zou houden, komt er zomaar weer een game om de hoek kijken die een remake krijgt. Sony vond het namelijk nodig om een remake te maken van de Halloween-klassieker MediEvil, en in deze review lees je of het de moeite waard is om Sir Daniel Fortesque te wekken uit zijn graf!

Vroegah!

Ik kan me nog wel herinneren dat ik MediEvil speelde toen het voor het eerst uitkwam. Dit kwam naar aanleiding van het feit dat ik een demo van de game had gespeeld, en ik was toen aangenaam verrast door het koddige uiterlijk en de best wel geinige gameplay. Het was zeker niet de beste titel die je kon spelen in die tijd, want in oktober 1998 vroegen games als Crash Bandicoot 3: Warped en het legendarische Metal Gear Solid ook mijn aandacht. Desondanks vond ik MediEvil een toffe game, waarin de Tim Burton-achtige sfeer een grote glimlach op mijn toen 16-jarige gezicht toverde. In MediEvil neem je de rol aan van Sir Daniel Fortesque, een vrij memorabele hoofdrolspeler die met zijn ietwat lomp magere skeletlichaam en mompelende dialogen een weg moet banen door een flink aantal levels om de spookwereld te redden. In deze remake is er weinig veranderd, en ik kan stellen dat dit een van de meest trouwe remakes is die ik ooit heb gespeeld. Dat is niet perse een goede zaak omdat de game namelijk veel retro-bagage met zich meedraagt, waar ik later op in de review nog even op terug kom. Toch ben ik wel blij dat Sony de stijl en de spelwereld intact heeft gelaten, en ik kan ook wel zeggen dat de eerder genoemde artstyle er geweldig uitziet op PS4. Het enige wat jammer is, is dat de game geen HDR-ondersteuning heeft, want dat had de game nog beter tot zijn recht laten komen.



Sir Fortesq… Wie?

Voor wie de game niet kent; In MediEvil speel je met de legendarische ridder Sir Daniel Fortesque, welke op een missie is gestuurd om de laffe plannen van de kwaadaardige tovenaar Zarok te stoppen. De gameplay omvat het traditionele platform concept, waarin je rent en springt terwijl je met een keur aan middeleeuwse wapens diverse ondode vijanden opnieuw van het leven berooft. Naarmate de game vordert vindt je steeds nieuwe wapens, waar je aanvankelijk begint met Dan’s eigen geamputeerde arm als wapen, vind je later in de game verschillende zwaarden, een knuppel, een hamer, een kruisboog, werpmessen en zelfs een betoverd zwaard. Hoewel de game een aantal simpele puzzels kent, besteed je het overgrote deel van de game aan het in elkaar hakken van verschillende vijanden, zoals zombies, vogelverschrikkers, pompoenen, een demon gemaakt van glas in lood en ander gespuis. De diversiteit aan vijanden en thematische levels is misschien wel de sterkste troef van MediEvil.

Reskin of remake?

Oke, MediEvil ziet er dus leuk, schattig, koddig en toch best strak uit. Ondanks dat het optisch een remake betreft, is het nadeel van deze game dat het veel meer aanvoelt als een reskin dan werkelijk een volledige remake. Hoewel de gameplay enkele milde tweaks en verbeteringen heeft, voelt dit vrijwel hetzelfde als het origineel die op de PS1 verscheen. Dat gezegd hebbende, heb ik twee handige verbeteringen opgemerkt. De eerste is dat je een schouderknop ingedrukt kunt houden om naar de “Dan Cam” -modus te gaan waarmee je het spel kunt spelen via een over-the-shoulder perspectief. Toch vond ik deze toevoeging niet zo handig en gaf de voorkeur aan de klassieke camerastijl. Vervolgens is er een encyclopedie, het Book of Gallowmere, met ontgrendelbare items over alle personages, vijanden en bazen in het spel. Opnieuw een leuke toevoeging, maar het voegt zeker niet veel toe aan de algehele ervaring.

Clunky combat

Voordat ik deze MediEvil-remake speelde, had ik de grote hoop dat ze de combat wat moderner hadden gemaakt, omdat het in de eerste game nogal clunky was, zij het op een leuke manier. Maar wat we in de remake krijgen is toch best teleurstellend, de combat alleen voelt alsof je je levensmeter ziet aflopen terwijl je vijanden aan het klappen bent. Ook de animaties hiervan zijn ongelooflijk verouderd, en kennen dan ook totaal geen diversiteit. Daarnaast hebben de gebruikte wapens ook niet echt impact, behalve wanneer je dingen gaat bashen met een knuppel, want die komt toch wel lekker hard aan.

Retro-bagage

Om nog even terug te komen op de retro-bagage van MediEvil, zo is er om te beginnen geen map-systeem. Er zijn een flink aantal momenten dat je als een kip zonder kop door de levels rent, omdat je totaal niet kunt zien waar je bent in een level. Vooral in verwarrende omgevingen zoals de Ant Caves is dit best kut. Bovendien is het heel makkelijk om je gevoel voor richting te verliezen en merkte ik dat ik vaak genoeg juist terug liep naar het begin van een level. Als je vervolgens dood gaat ontkom je niet aan het feit dat je een level helemaal opnieuw mag beginnen. Er zijn geen checkpoints in de game, je kunt niet tussentijds de game opslaan of iets. Nu ben ik nog wel een acceptabele gamer, die niet heel vaak dood gaat, maar ik kan snappen dat bepaalde gamers zich hieraan kunnen storen.

Het grootste euvel in deze game wat mij tegenstond was de camera in de game. MediEvil kende een nogal clunky camera systeem, en ook dit is in de remake compleet overgenomen. In eerste instantie merk je dit niet als je begint met de game, maar op bepaalde moment kom je in smalle gangen, en dan merk je op dat de camera te dicht op je gaat zitten waardoor je geen overzicht meer hebt wat er gebeurt. Zo kan het zomaar voorkomen dat je gesandwiched wordt door een horde zombies en je zomaar het leven laat omdat je geen reet ziet. Ik snap dat een ontwikkelaar trouw wilt blijven aan het origineel van een game, maar een beetje moderne gameplay elementen in een game verwerken kan geen kwaad. Dit zijn ze dus in MediEvil wel vergeten, wat het spelplezier toch lichtelijk bederft.

Conclusie

We worden dood gegooid met remakes in deze tijd, en er zijn zeker een flink aantal retro-remakes die vandaag de dag als nieuwe ervaringen aanvoelen. Denk aan Crash Bandicoot of Spyro. Daarom is het zo teleurstellend om te zien hoe gedateerd MediEvil aanvoelt. Dat gezegd hebbende, het is absoluut trouw gebleven aan het origineel en het is zeker geen slechte game. Voornamelijk visueel is MediEvil een plaatje om naar te kijken, en ondanks de gameplay missers, weet de game je alsnog goed te vermaken.