7 Jaartjes geleden, toen ik nog een sprankje jeugdig onschuld bezat, kreeg ik voor het eerst de Nintendo Gamecube in handen. Normaal gesproken heeft Mario, Link of Donkey Kong de eer mij op een nieuwe console te verwelkomen. Dit keer echter was het voor mij het totaal onbekende Super Monkey Ball. Achteraf heb ik er nooit een moment spijt van gehad. Die game was tijdloos, vol uitdaging en was een compleet pakket vol plezier. Super Monkey Ball 2 deed meer van hetzelfde en dat was alles wat ik wilde van een game. Banana Blitz was een totaal ander verhaal, maar wie weet maakt de remake een hoop goed. Lees verder!
Banana Blitz HD: Fruit met de aap
Het concept van Super Monkey Ball is even simpel als geniaal. Je neemt een level dat je met je controller kan kantelen, van alle geometrische vormen besluit je een bal te gebruiken om daar (als een soort Pokéball) een aap in te pleuren en het feest kan beginnen. De reden waarom er een aap opgesloten zit in een bal is mij ontgaan, maar het verbaast me dat de PETA er nooit over heeft zitten zeiken. Vervolgens moet je proberen om alle obstakels te overwinnen en de bal door een doel te werken. Zo ga je alle levels door, om de wereld af te sluiten met het verslaan van een baas. Vooruit met de geit, of beter gezegd: “Fruit met de aap!”.
Banana Blitz verscheen oorspronkelijk zo’n 13 jaar geleden en gebruikte de Wii Motion-controls. De reacties waren verdeeld, maar de besturing zelf werkte best aardig. Zelf moet ik bekennen dat ik in die tijd Banana Blitz lauwtjes heb ontvangen, en meer gehecht was geraakt aan Kororinpa (een vergelijkbare game met motion controls). De HD remake is een prima gelegenheid om Banana Blitz een nieuwe kans te geven.
Ge(g)aap
Voor wie Banana Blitz nog niet gespeeld heeft, zal al snel duidelijk worden dat deze game uit een ander vaatje tapt. Wanneer je de game opstart word je begroet met mierzoete uptempo dance muziekje, om even lekker in een positieve stemming te komen. Jump and let’s Party! Klaar om mezelf zo goed en kwaad mogelijk te vermaken met deze game.
Zoals het hoort in een game, begint Banana Blitz vrij eenvoudig. In de levels leer je spelenderwijs de basics en in Banana Blitz behoort springen ook tot je moves. Een toevoeging die meer afbreuk doet dan het toevoegt, maar daarover straks meer. Het probleem in deze game is dat maar weinig van de levels indruk weet maken. De eerste werelden zitten vol met levels waar je zo doorheen bent op de automatische piloot: bochtje hier, sprongetje daar en dan weer een heuveltje op. Echt uitgesproken levels zijn er zelden, maar het voelt ook niet echt frustrerend aan.
De camera is niet je kameraad
Een ander nieuw idee in Banana Blitz zijn de bossfights. Een wereld bestaat uit acht gewone levels, een bonuslevel om bananen te vergaren en een baas aan het eind. Het concept van de meeste bazen is simpel doch effectief. Voorafgaand aan het gevecht wordt duidelijk gemaakt waar je de baas moet hitten, vervolgens probeer je de aanvallen te ontwijken en jezelf tegen dit punt aan te slingeren.
Hoewel dit op papier als een prima idee klinkt, blijkt het voornamelijk frustrerend. De camera staat de hele tijd gefocust op de baas, waardoor je vaak het overzicht om je heen kwijt raakt. Zo gebeurt het ook regelmatig dat je ineens in de afgrond ligt of dat je in aanraking komt met een projectiel. In Super Monkey Ball 1 en 2 kon je met je tweede pookje de camera nog kantelen om je omgeving te bekijken en heb je een kleine mini-map in de hoek. Hier is echter niets van over in Banana Blitz HD, en ontbreekt dus ook finaal in de game.
En nu wil ik terugkomen op het springen in Super Monkey Ball. Als springen ergens goed voor is, is het om je misselijk te maken. Vooral als je je probeert te herstellen met behulp van wat springen, gaat de camera flink tekeer. Ook in de latere levels in de game, als de uitdaging er toch komt, wordt dit mede veroorzaakt door de camera. Als je over een richel balanceert, wil je dat de camera bij je is en achter je staat. Het blijkt echter nog lastig de camera zover te krijgen, alsof de game moedwillig een bananenschil op je pad legt. Het voelt een beetje als achteruit inparkeren zonder spiegels in/aan de auto.
Tegen het (balan)zere been
Omdat spreekwoordelijk “het balletje soms vreemd kan rollen”, is het handig dat in ieder geval de besturing meewerkt. In de oorspronkelijk versie op de Nintendo Wii mocht je wapperen met je Wii Mote. De motion control hype is ondertussen voorbij, en de game kan nu gewoon gespeeld worden met een controller.
De game bestuurt lang niet zo soepel als de eerste delen van Super Monkey Ball en dat is prima te verklaren. De levels van Banana Blitz HD zijn namelijk ontworpen met motion controls in gedachten. Zou je die over zetten met de oorspronkelijke besturing uit Super Monkey Ball 1, dan is de game domweg te makkelijk. Dikke richels waar ik in Super Monkey Ball 1 mijn hand niet voor om draai, worden nu plotseling een uitdaging. Het voelt alsof je minder nuance in de besturing kan aanbrengen om je aap weer het rechte pad op te sturen.
Ondanks dit verschil is het niet zo dat de game ruk aanvoelt. Het bestuurt gewoon minder fijn en past daardoor beter bij de uitdaging. Had je de levels overgezet met de besturing van Super Monkey Ball 1 of 2, dan was de game te makkelijk geweest. Daarbij kun je natuurlijk de vraag stellen of het niet beter was geweest een totaal nieuwe game te maken. De Super Monkey Ball fan van het eerste uur is gewend aan de verfijnde controls, terwijl de fans van Banana Blitz mogelijk warme gevoelens hebben bij de motion controls.
Onpartijdig
Super Moneky Ball is behalve een uitdagende single player game ook meer een partygame. Samen co-op de campaign spelen is tof, maar meestal zijn de party en minigames net zo aanstekelijk als de soundtrack van de game. Met vrienden een potje golf spelen, monkey race, bowling of elkaar van een map af rammen met bokshandschoenen. Ook voor minigames geldt dat ze de melk al hebben afgeroomd, waarna je een magere oogst overhoudt.
De oorspronkelijke Banana Blitz had 50 spellen, waarbij er nu (vermoedelijk omdat motion controls eruit zijn gesloopt) er slecht 10 over zijn gebleven. En niks geen klassieke games. Nu zijn het simpele minigames die je al snel vergeet. Het linker pookje draaien om zo een kogel weg te slingeren, whack-a-mole of een soort van ballen gooien om zo blikken omver te krijgen. Het zijn minigames die ondertussen al vele malen in een andere game beter zijn uitgewerkt.
Conclusie
Super Monkey Ball: Banana Blitz is een game die het moet hebben van nostalgie en de honger die menig fan zal hebben naar een Super Monkey Ball game. De levels en de minigames maken echter weinig indruk en zul je zo vergeten zijn. Zo af en toe zie je nog een glimp van wat de Super Monkey Ball reeks ooit zo sterk maakte, maar dat rechtvaardigt de ontwikkeling van de remake ook niet. Grafisch mag dan het een en ander opgepoetst zijn, maar ik denk niet dat Super Monkey Ball de game is die mensen aanschaffen vanwege het grafische spektakel. Mensen willen gewoon flink veel avontuur, uitdaging en onder de indruk zijn van de diverse levels, werelden en minigames en dat doe Banana Blitz HD te weinig.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
