Het is helemaal hip om oude gamefranchises nieuw leven in te blazen. Dat dachten ook Microsoft en Rare toen ze met het idee kwamen om de Battletoads nieuw leven in te blazen. De originele Battletoads maakte zijn debuut op de NES in 1991, en kreeg in 1993 een vervolg op de SNES waarna ze in 1994 gingen samenwerken met de broers uit Double Dragon. Daarna was het ineens zomaar twee decennia stil en hebben we niets meer gehoord van de drie vechtende padjes, tot nu!
De drie Battletoads, Zitz, Rash en Pimple, waren in de jaren ’90 luidruchtige vechtersbazen en dat is anno 2020 niet veel veranderd. Na jarenlang opgesloten te zijn geweest in een bunker komen de drie helden boven water en beginnen ze meteen met knokken. De game kent knisperende cartoonvisuals die van je scherm af spatten met de nodige “Nickelodeon” humor, en dit is een leuke greep om de Battletoads nieuw leven in te blazen. De game weet daarom ook een breed publiek aan te spreken, en zowel jong als oud zal daarom ook van de game kunnen genieten.
Tof maar repetitief
Qua verhaal is de game niet heel erg spectaculair te noemen en het is meer een invulling om de Battletoads na al die jaren opnieuw van stal te halen. De game kent een aardig aantal oneliners en verwijzingen naar diverse popculture zaken en dat werkt op zich wel aardig. De nieuwe frisse visuele cartooneske stijl samen met de tekenfilm humor van deze tijd gaan goed hand in hand met elkaar. Maar de game schiet zo nu en dan wel aardig tekort op bepaalde vlakken. Dit gebeurt voornamelijk in de kern van de gameplay en dan heb ik het over de combat die de game kent. Voor korte speelsessies is de game ook erg plezierig te noemen, en je kunt op elk moment wisselen tussen Zitz, Pimple en Rash. Dit levert een diversiteit aan speelstijlen en animaties op en zorgt voor de nodige plezier tijdens je playthrough. Toch begint de gameplay al snel barsten te vertonen, helemaal als je de game een aantal uren achter elkaar speelt, het voelt op den duur dan ook beperkt en repetitief aan. Battletoads is stiekem eigenlijk alleen leuk als je korte potjes en elke keer een leveltje speelt tussendoor. Voor langere speelsessies zal de game dan ook erg snel vervelen aangezien je constant hetzelfde aan het doen bent.
Afwisseling is niet voldoende
De game kent een aardig aantal levels en de gameplay wordt zo nu en dan ook afgewisseld. Zo heb je de gebruikelijke platform beat ‘m up actie welke zo nu en dan afgewisseld wordt door 3rd person race momenten. Ondanks dat deze afwisselmomentjes best leuk zijn, zijn de race momenten nogal langdradig en kent de game over het algemeen niet erg veel uitdaging of diepgang. Simpliciteit lijkt het sleutelwoord voor deze game. Plezier staat te allen tijde voorop, maar het concept van Battletoads werkt tot op bepaalde hoogte als een boemerang, waardoor het plezier al snel omzet in frustratie. Visueel is de game echt helemaal top, het ziet er namelijk kleurrijk uit, de personages en omgevingen zijn mooi geanimeerd en vormgegeven. Zo nu en dan kan de combat door de speciale moves van de toads nogal chaotisch worden, maar die chaos verloopt dan wel op een leuke manier. De slotsom is toch dat Battletoads geen topgame is, maar wel een hele hoge vermakelijke factor kent, zolang je de game niet te lang achter elkaar speelt.
Conclusie
Battletoads doet op visueel gebied een heleboel dingen goed en de game is daarnaast erg toegankelijk voor alle leeftijden. Daardoor is de game niet al te moeilijk en licht verteerbaar. Toch zal de game na lange speelsessies erg repetitief aanvoelen en het is dan ook raadzaam om de game in korte ‘bursts’ te spelen. Battletoads is dan een leuke game, al is het maar voor eventjes.
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
