Graag handen de lucht in als je ooit van gamestudio Spiders gehoord hebt. Niet getreurd als je geen idee hebt, niemand neemt het je kwalijk. Spiders is een Franse gamestudio die zich voornamelijk richt op actie rpg’s. Nu zegt de naam Spiders je misschien niet zo veel, maar velen kennen hun vorige miskleun maar al te goed: The Technomancer. En ik kan je verzekeren dat de meesten deze titel niet kennen omdat het zo’n fantastische game is. Maar Spiders had weinig zin om bij de pakken neer te gaan zitten en begon aan haar volgende titel, wat tegelijkertijd misschien wel hun meest ambitieuze titel ooit is: Greedfall.
Spiders doel met Greedfall is om te doen wat BioWare niet meer kan doen. Een action rpg game maken waarin keuzes en relaties met bondgenoten voorop staat. Een game met een diep verhaal, morele keuze en geen duidelijk onderscheid tussen goed en slecht. De vraag is alleen of Greedfall als game wel die onderscheid heeft kunnen maken. Maar wat de uitkomst daarvan ook is, het positieve nieuws is dat Greedfall de beste game is van Spider tot op heden.
Diplomaatje spelen
Je zou Greedfall kunnen omschrijven als een kruising tussen Dragon Age: Inquisition en The Witcher 3. Maar in Greedfall speel je een keertje geen held die de wereld moet redden, of als werkelijk de enige in de hele wereld die de badguy kan verslaan. Neen, deze keer niks van dat alles, je neemt in Greedfall de rol aan van een heuse diplomaat. Samen met je neef ga je op reis naar Teer Fradee waar je neef de nieuwe ambassadeur zal worden. Uiteraard ga je niet zomaar naar dit nieuwe land toe, maar je hebt de taak om een geneesmiddel te vinden voor een mysterieuze ziekte die heerst in je thuisland. Maar dit nieuwe land is uiteraard niet onbewoond en al snel kom je dan ook in contact met verschillende facties en uiteraard nieuwe wezens.
Je komt tijdens je avontuur verschillende personages tegen die zich uiteindelijk bij je aansluiten, en je kan steeds kiezen om twee van hen mee te nemen in je party. Maar wie je mee neemt waar naar toe kan gevolgen hebben voor je relatie met een bepaald personage. Maar ook hoe je je gedraagt tegenover de verschillende facties die je tegenkomt. Ben je niet zo aardig tegen een belangrijk persoon van een bepaalde clan, waarvan je toevallig net een personage in je party hebt zitten, kan dit negatieve gevolgen hebben. En uiteraard komen je nieuwe groepsleden ook allemaal met hun eigen sores die jij mag oplossen. Die je dit echter niet, of niet goed genoeg, kan dit ook een behoorlijke deuk opleveren in je relatie, zelfs zover dat ze er uiteindelijk voor kiezen om je te verlaten.
Meerdere wegen die naar Rome gaan
De vele quests die je krijgt tijdens je avontuur zijn vaak op meer dan één manier te benaderen. Zo krijg je vroeg in de game de taak om een loods binnen te sluipen, maar je mag niet ontdekt worden. Probeer je dan een deurtje te vinden om daar het slot van open te peuteren en zo naar binnen te glippen, of ga je juist op zoek naar de juiste kleding om zo de bewakers te laten denken dat je één van hun bent? Of vind je misschien nog een derde optie, het is allemaal mogelijk. Dit gegeven is een groot pluspunt van de game doordat het je opties geeft hoe je een bepaalde missie aan wilt gaan. Heb je er schijt aan dat je relatie met de factie naar beneden gaat en vermoord je gewoon iedereen om je doel te behalen, of pak je het liever subtiel aan, de keuze is aan jou.
Maar uiteindelijk kom je altijd in een situatie waarin je toch moet vechten. En in Greedfall heb je drie verschillende classes waaruit je in het begin kiest. Een warrior, een gunslinger of een tactician, waarbij de tactician de magie class is. Maar net als met de missies, kun je er uiteindelijk voor kiezen om een hybride class te maken. Hierdoor zit je nooit vast aan een bepaalde speelstijl. Daarnaast heb je tijdens de gevechten ook de mogelijkheid om het spel te pauzeren en zo je acties te kiezen. Een beetje zoals in Dragon Age inderdaad.
Last van een kwaaltje
Greedfall is niet echt een mooie game, ook niet perse lelijk maar gewoon net niet. Daarnaast vind ik er persoonlijk een raar kleurtintje overheen zitten, waar ik maar niet aan kon wennen. Daarnaast is er in de game behoorlijk veel gekopieerd en geplakt. Zo zie je meubels in een woning staan in de stad waar je begint, en diezelfde meubels zie je weer terug op Teer Fradee bij een hele andere factie. En de huizen hangen ook vol met dezelfde schilderijen, en dat is toch een beetje vreemd allemaal. Wat ook een beetje vreemd is, is de lipsync. Of moet ik zeggen de volledige bewegingen die personages maken als ze praten? Het lijkt af en toe wel of ze hele uitgebreide kaak oefeningen staan te doen terwijl ze aan het praten zijn, en dat is best storend soms om naar te kijken.
Een ander puntje van kritiek zijn de enorm houterige animaties en besturing. De camera lijkt af en toe wel een mind of its own te hebben, en je character kan niet eens soepel lopen. Het voelde een beetje net als vroeger, waarbij je in games maar in 8 hoeken kon lopen in plaats van een volledige 360 graden. Redelijk aan het begin van het spel kom je je eerste “baasgevecht” tegen, maar wat me hier vooral opviel, behalve dan wederom de houterige animaties, waren de nogal vreemde hitboxes die je als speler hebt. Ik kon zweren dat ik verschillende keren niet geraakt werd, maar volgens de game wel, en dat was behoorlijk frustrerend, vooral omdat ik dit gevoel bleef houden verder in de game.
En man o man wat is het verhaal deprimerend. Niet dat het verhaal slecht is, dat is het probleem niet, maar het is er wel eentje zonder een sprankje humor. Het neemt zichzelf allemaal net even te serieus. Nog eentje dan: De voice acting is op plekken aardig goed, en op andere plekken dan haast weer tenenkrommend slecht. En dat is eigenlijk mijn algehele gevoel bij Greedfall, en dat is jammer, aangezien ik best wel uitkeek naar de game. Maar als ik het dan toch positief bekijk is en blijft dit de beste game van Spiders, en als ze de ruwe randjes bij hun volgende game glad weten te strijken dan zou dat zomaar eens een topper kunnen worden. Helaas is Greedfall dat nog niet, maar laat je tegelijkertijd ook niet te veel afschrikken, want als dit soort games aan jou besteed zijn, en je kunt langs het wat onafgewerkte spul heen kijken, dan kun je je prima vermaken.
Conclusie
Aan ambitie geen tekort bij de kleine Franse studio Spiders. Greedfall is helaas niet wat ik had gehoopt dat het zou zijn, maar het neemt niet weg dat Spiders op de juiste weg is als het gaat om het maken van hun games. Greedfall is een leuke actie rpg met een paar te ruwe randjes. Ben je echter in de stemming voor het soort game waar BioWare groot mee is geworden, maar niet meer maakt, en kun je langs de wat ruwe randjes heen kijken, dan is Greedfall alsnog de titel voor jou.
Bron: Rob van Gorsel / StarGamers
