Gameland

Zo dan, potlootventer jassie aan, een Sherlock hoedje op de bol en een hersenpan vol met bizarre hersenspinsels waar Joran van der Sloot het nog benauwd van zou krijgen. Tel daar nog een shitload aan wazige gemuteerde wezens en activiteiten die regelrecht uit paranomal activity lijken te komen bij op, en je hebt de perfecte basis voor een verhaallijn die menige horrorfanatics het hart sneller doet laten kloppen. Ik heb het natuurlijk over de nieuwe adventure / horrorgame van Frogwares, The Sinking City.

OAKMONT  *Piet Paulusma voice*

Vol goede moed duik ik (pun intended) in de bizarre wereld van The Sinking City. De game speelt zich af in de fictieve stad Oakmont in Massachusetts die op z’n zachtst gezegd helemaal naar de tyfus is. Wie ook helemaal naar de tyfus is, is ons hoofdpersonage.

Je speelt namelijk als doorgewinterde oorlogsveteraan Charles Reed, die naast zijn carriere in het leger zichzelf ook privédetective mag noemen. Dat zijn tijd in het leger niet veel goeds heeft toegericht aan onze beste man is wel duidelijk, meteen in de intro zien we namelijk de bizarre visioenen van Reed. In zijn visioenen zien we vreemdsoortige monsters en allerlei andere nare shit. Hetzelfde soort visioenen teistert ook de inwoners van Oakmont sinds de stad is overspoeld door een mysterieuze tsunami. Op zoek naar antwoorden trekt Reed naar deze bijzondere stad.

Wat is jouw probleem?

Dat Reed niet de enige is met issues, merk je al vrijwel direct aan het begin van de game. Zodra je richting de stad loopt vanuit de haven, word je geconfronteerd met je eerste missie en dat is het zoeken van de zoon van een of andere half aap half mens dude. Wat ik eigenlijk meteen merkte aan mezelf is dat het me werkelijk waar geen fuck interesseerde wat heel die kerel te melden had. Ik ben iemand van kort maar krachtig informatie verstrekken, en het irriteerde me dan ook mateloos dat de dialogen tergend lang doorgingen. Al vanaf moment één ben ik dus gesprekken gaan skippen.



Wat verderop in de eerste missie krijg je voor het eerst te maken met het combat systeem. Ze hadden het beter com-“bad” kunnen noemen want jezus wat is dit ontzettend kut uitgewerkt. Je beweegt je zo ontzettend traag dat ik mijn twijfels heb of onze Reed het überhaupt nog lang had overleefd in het leger.

Wat dan wel weer tof is, was het monster wat ik moest neermaaien. Een soort alien spin hybrid die onder de Oakmonders Wylebeasts worden genoemd. Dit is dan ook het enige wat een beetje in de buurt komt van het hele ‘horror’ gebeuren, aangezien je het grootste gedeelte van de game bezig bent met praten en puzzels oplossen in de vorm van bewijsmateriaal bij elkaar schrapen.

50 shades of Grey

De grauwe setting van de game maakt, ondanks dat de game totaal niet eng is, een hoop goed. De game is gebaseerd op de horrorverhalen van H.P. Lovecraft en ik vind dat ze die sfeer erg goed weten neer te zetten. De gehele ambiance maakt waar de game om draait: ‘sporen zoeken’, dan ook ontzettend geloofwaardig en is in sommige gevallen ook nog eens zodanig interessant dat je echt alles tot in de puntjes wilt uitzoeken. Wat ik ook een groot pluspunt vind aan de game is dat je vaak wel een zetje krijgt in de juiste richting, maar dat je eigen gezonde verstand regelmatig aan de pas moet komen om bepaalde zaken op te lossen en dat voelt best lekker.

Het komt vaak voor dat je je vuurwapen moet gebruiken om af te rekenen met monsters en ander gespuis. Alhoewel ik daar normaal geen moeite mee heb, koos ik er nu toch regelmatig voor om de benen te nemen. In mijn geval waren kogels zo ontzettend schaars dat ik liever mijn munitie spaarde voor eventuele situaties waar ik ze harder nodig ging hebben. Hoewel ik snap dat het ook niet te makkelijk moet zijn, had ik toch wel wat meer gunplay willen zien in de game. Het arsenaal aan wapens in de game is best uitgebreid, maar het gebruik ervan voelt echt totaal niet bevredigend.

Achter het net vissen

Hoewel de basis van de game staat als een huis, had hij zo veel malen beter gekund. De core-elementen waar de game om draait zijn goed uitgewerkt, het speuren, de conversaties, de unieke characters en ook de Wylebeasts. Maar wat mij vooral stoorde was het grote aantal bugs en glitches, de trage bewegingen van Reed, het ontbreken van een mini-map, de lange laadtijden en die ‘toch-eigenlijk-helemaal-niet-zo’n-mooie-graphics’.

Conclusie

Mocht dit soort genre games echt jouw ding zijn en je hebt lak aan alle minpunten, dan zou ik hem zeker aanschaffen. Maar als ik de volgende keer nog eens behoefte heb aan verhalen over psychotische visoenen en persoonlijke issues, dan bel ik mijn ex wel.