Als ik de game niet had gehad om te reviewen en alleen maar op basis van de artwork van de hoes uit zou gaan, had ik Left Alive waarschijnlijk blind gekocht. Je verwacht een Metal Gear-achtige game, want het is duidelijk dat niemand minder als Yoji Shinkawa de art- en character designs voor de game heeft gemaakt. Het straalt magistrale kwaliteit uit. Maar als je door dat gegeven er vanuit gaat dat een game sowieso sick gaat worden, draai je je net als Yoji Shinkawa om in het graf waar je nog niet in ligt. Want ik ga er eerlijk waar geen doekjes omheen winden; sommige games hadden beter niet ontwikkeld kunnen worden, en daar is Left Alive een fakkeldrager in.
(kijk, weet je wat het is, ik ben niet het type om je een hele review te laten lezen als alleen de conclusie je boeit. Tijd is kostbaar namelijk. Je kan nu afhaken, maar je weet dat wat er nu gaat komen het leukste is. Veel leesplezier!)
Zwarte bladzijden
Left Alive speelt zich af in een nabije toekomst in een imaginary Oost-Europese stad genaamd Novo Slava. De Republiek van Ruthenia word aangevallen door de Republic van Garmoniya in de stad, waarbij Ruthenia zwaar aan de verliezende hand is. Garmoniya is meedogenloos en vaagt letterlijk alles wat een hartslag heeft van de wereld af, en iedereen die achterblijft wordt aan zijn eigen lot overgelaten. ‘Left Alive’. Jij speelt vanuit het oogpunt van de drie protagonisten Mikhail, Olga en Leonid die natuurlijk aan de verliezende kant staan.
Het verhaal heeft op zich potentie om te ontpoppen tot iets ontzettend moois, maar helaas hebben ze een story director ingehuurd die voordat hij aan deze game begon, alleen maar omschrijvingen van sexartikelen op pabo.nl (kids don’t press this!) heeft gemaakt. Hij heeft gekozen voor de meest generieke achtergrondverhalen en de personages hebben de karakteristieke eigenschappen van een aardappel, waardoor het moeilijk is om in te leven.
Spijkerpoepend lopen
Maar daar stopt het niet, want als je toch al kut bezig bent kan je beter consequent blijven natuurlijk. Het is net alsof je een Playstation 2 game aan het spelen bent met de graphics van een Playstation 3. Aan de ene kant is het leuk voor de nostalgie, maar de keerzijde is dat dat maar 2,5 seconden ook daadwerkelijk leuk is. Van veraf ziet het er okay-ish uit en de cutscenes zijn op zich redelijk nice gemaakt, maar laat je dus vooral niet foolen door een opgepoetste trailer van het net.
In de begin-chapter van de game staat de stad aardig in de hens, en daar zie je al dat het vuur er uitziet alsof je kijkt naar een vuurhaard-simulator op een oude beeldbuis. Dan weet je al dat Square Enix hun shit niet op orde heeft, en je je eigenlijk wel afvraagt of ze er nog wel zin in hadden. Maar zodra je de pook van je controller aanraakt, weet je pas dat het echt mis is.
De characters bewegen alsof ze een flinke 20 kilo zak voorgekookte aardappels tussen hun billen klemmen, en de wapens voelen aan alsof ze van papier maché zijn gemaakt. Ik denk dat het allereerste moment dat ik in de game dook, de eerste aanvaring met vijanden al bepaalde hoe de rest van de game zou worden. Het was clunky, het voelde cheap en oneerlijk aan, dat belooft niks goeds.
Sneaken, what else?
I did my share of gaming (zo’n plusminus 27 jaar van mijn 31-jarige leven), en ik kan je vertellen dat er maar weinig games zijn die me onmiddellijk zo’n gevoel van teleurstelling wisten te geven als Left Alive. Binnen 15 seconden had ik al full frontal combat met twee enemies, en wist linea recta dat dit een onbegonnen zaak zou worden. Dus wat deed ik? Staart zover tussen de benen doen dat ik hem in mijn mond kan stoppen, en rennen als de bitch die ik ben. Simpelweg elke mogelijke situatie met wie dan ook dus gewoon uit de weg gaan. *staying alive, staying alive, ah ah ah ah..*
Daarnaast had ik de vier a vijf clips die ik had toch geleegd op deze onsterfelijke heren. Dus al zou ik mijn wapen willen gebruiken, zou ik mijn kolf in iemand z’n nekje moeten planten. Want ammunitie is blijkbaar schaars, en zo wordthet gelijk duidelijk dat er een flinke nadruk gelegd word op stealth. Niet dat je echt een keuze hebt ofzo.. Maar ‘stealth’ dus. Picture stealth in your mind now, and let’s talk about it.
Silent as a sloopkogel
Bij een stealthy approach in een game denken wij allemaal (denk ik) aan een animatie waarbij je iemand rustig van achteren benadert, waarna je voorzichtig een mesje in iemand zijn strottenhoofd parkeert. De normaalste gang van zaken zou je zeggen. Maar hoe heeft de gameplay-director van deze supersneaky titel het bedacht denk je? Door met een stalen pijp groter dan je zelf bent, drie mokerharde klappen op iemand zijn hersenpan te geven. Oja, en je schreeuwt er ook nog eens bij als Anna Kournikova tijdens een geil potje tennis. Dus een groepje van twee is al teveel om stealthy uit te schakelen! SERIEUS GAST, JE HEBT VOOR JE BAAN VAST LAAAANG ONDER EEN BUREAU GEZETEN %$&%!*^(!^%.
Vals gevoel van vrijheid
..Okay, ik ben alweer gekalmeerd. Laten we verder gaan. Left Alive kent een semi-open wereld, waarin je naar hartenlust de boel kan verkennen.. NOT! Er is vaak maar één veilige route te bewandelen, want zoals we al eerder besproken hebben, zijn vuurgevechten simpelweg niet aan te gaan. Tenzij je houdtvan doodgaan dan. Laten we het een vals gevoel van vrijheid noemen. Ja, dat verwoordt het perfect.
De vijanden lopen namelijk allemaal stuk voor stuk in luchtdichte pakken gemaakt van adamantium, wat jou indirect in je onderbroek neerzet. Misschien dat ze daarmee het bedrukkende gevoel van een oorlog ‘on the losing side’ neer proberen te zetten, maar dit is een game en is gewoon dertig keer kut. Klaar.
Zelfs als je de route bewandelt die ze je eigenlijk op ‘forceren’, wil het vaker dan het leuk blijft misgaan. Want je vijanden zijn net zo inconsistent als het kiesgedrag van menig Nederlander. De ene keer zien ze je praktisch al voordat je de hoek om bent (which equals death), en de andere keer cosplayen ze statig als Stevie Wonder in Robocop-pak.
Niemand is safe/schiet mij maar dood
En dan denk je van ‘ja maar zo kan je het toch gewoon halen, no biggy?’ Ja, inderdaad. Als de savepoints niet een continent van elkaar vandaan zouden liggen wel ja! Het is een soort van onbedoelde Dark Souls geworden, die gewoon niet leuk is om te spelen. En Dark Souls is al niet leuk om te spelen, moet je nagaan.
Je kan daarnaast een beetje craften. Dingen zoals medkits, molotov cocktails, shrapnel grenades, trapmines, eigenlijkalleswatwejeooitalgezienhebtingamesdiewelleukzijn. Maar eigenlijk heeft dat indirect al geen nut, zij het dat je toch elk gevecht al uit de weg wilt gaan. Maar omdat je die shit toch al meeneemt onderweg, craft je maar wat to be sure. Bottom line; je gebruikt het toch zelden, want kutgame.
De laatste info om zeker te maken dat je hem niet koopt
Je kunt in bepaalde segmenten van de game in een mech duiken! Wat eigenlijk het leukste is van de game, maar er zijn games die dat way beter doen dan Left Alive, dus fuck dat. Oja en de boss fights zijn tering insane, want dan word je geforceerd om daadwerkelijk vuurgevechten aan te gaan tegen een horde van deze voorheen genoemde indestructible soldiers! En dat wilden we niet remember? Gewoon helemaal kut, dus fuck dat ook.
Conclusie
Left Alive is een gedrocht van een game die ik met moeite heb gespeeld, en waarvan de review er nog moeilijker uitkwam. Maar goed, als zij geen zin hebben om een game te maken, heb ik eigenlijk ook geen zin om je kutgame te spelen. Laat staan er een review over te schrijven. Ik las ergens nog dat Square Enix erover twijfelde om Left Alive nog naar andere platforms te brengen, maar ze kunnen hem beter exclusief laten voor de Playstation 2 waar hij nooit op is uitgekomen.
Boze Eindbaas a.k.a. The Big Boze a.k.a. The Mad EndBiggle a.k.a. SuperMadMad McSalty, signing off!
Bron: David Tromp / StarGamers
