Nu we Final Fantasy VII en Final Fantasy X/X2 HD Remaster gehad hebben, is het tijd voor de volgende Final Fantasy game op de Nintendo Switch en de Xbox One. Final Fantasy XII The Zodiac Age is de laatste uit de serie die een remaster heeft gekregen. In 2017 verscheen deze versie al op de PlayStation 4, maar nu is het dus de beurt aan de Xbox One en Nintendo Switch. Voor een ieder die nog geen Final Fantasy moeheid heeft na de vorige twee games, gaan we eens kijken of je Final Fantasy XII ook in huis moet halen.
The Zodiac Age in de titel refereert naar de Japanse versie van de game. Final Fantasy XII kreeg in Japan binnen een jaar al een tweede uitgave. Deze uitgave kwam met de subtitel: International Zodiac Job System. Waar je in Final Fantasy XII de keuze had uit een single license board (de rol die je personage kan vervullen) werden dat er dankzij de Zodiac Job System maar liefst twaalf. Dankzij deze toevoeging is er genoeg variatie en keuze als het gaat om de rol die jij wilt spelen. Of je nu als healer wilt spelen, als archer, of als een black mage, het kan allemaal.
Vechten tot je erbij neervalt
Laten we eens beginnen met de combat van Final Fantasy XII, aangezien deze nogal verschilt ten opzichte van de vorige delen. Ten eerste zijn er geen random encounters meer, in plaats daarvan zie je alle vijanden vrij rondlopen op de map. Dus als je wilt kun je de meeste omzeilen, niet dat je dit wilt aangezien je elke XP punt hard nodig gaat hebben. Maar naast deze verandering is het vechtsysteem ook verschillend. Waar je in vorige delen alles turn-based deed, zijn de gevechten nu actiever. Het voelt meer aan als Final Fantasy XI, oftewel meer als het vechtsysteem in een MMO. Je kiest welke vijand je wilt aanvallen en je personage zal deze automatisch blijven aanvallen.
Daarnaast kun je tijdens de gevechten kiezen uit je speciale vaardigheden die behoren tot de job die je gekozen hebt. Maar elke aanval, ook je basisaanval, heeft een aantal tellen nodig voordat deze wordt uitgevoerd. Daarnaast is er nog het Gambit systeem. Een zeer uitgebreid systeem waarbij je voor elke personage in je party de hele tactiek kunt bepalen. Het zijn als het ware commando’s die je kunt opdragen, maar dan wel fucking uitgebreid. Neem je healer bijvoorbeeld; wil je dat deze iemand geneest maar dan wel pas vanaf een bepaald percentage? Geen probleem. Wil je dat je healer automatisch een potion neemt om zijn ether aan te vullen zodra deze op is? Ook geen probleem. Je zou haast voor iedereen alles zo in kunnen stellen dat je daarna amper zelf nog iets hoeft te doen. Zo uitgebreid is het systeem.
Oud en nieuw
Final Fantasy XII kwam uit op de PlayStation 2 destijds en dat merk je soms nog. Uiteraard heeft deze remaster een grafische poetsbeurt gehad, en ook de volledige muzikale score is opnieuw opgenomen. Maar als we het over de grafische kant hebben van deze game dan is het soms behoorlijk schrikken. De tussenfilmpjes zien er uitermate gelikt uit, maar als het gaat om de gameplay beelden, holy crap. Een verschil van dag en nacht waarbij vooral de gezichten van de personages gewoon eng zijn, the stuff of nightmares.
Zoals gezegd is de soundtrack volledig opnieuw opgenomen, en deze klinkt dan ook heerlijk. Maar ook de originele soundtrack is te beluisteren tijdens het gamen, het is dus maar net voor welke versie je wilt gaan. Maar helaas is er nog een minpuntje, de camera. Deze werkt naar behoren in grote open gebieden, of grote steden. Maar zodra je in een kleinere ruimte bent kan de camera nog wel eens voor problemen zorgen. Het is gewoon lastig om je gevecht te volgen als de camera onmogelijke hoeken uitkiest.
Een grote open wereld
Final Fantasy XII brengt jou en je party members niet van stad naar stad, maar in plaats daarvan zal het gros van het verhaal zich afspelen in en vooral rondom één grote stad. Niet getreurd, de wereld is groot, heel groot, en je zult dan ook alle uithoeken gaan verkennen voor je bij het eind van het verhaal beland bent. Wat een groot pluspunt is in deze remake is dat er een soort van fast-forward functie in de game zit. Hiermee kun je met een druk op de knop de wereld 2 tot 4 keer zo snel voorbij laten gaan. Dit geldt zowel voor het lopen als voor gevechten. Wat ideaal is als je enorme stukken moet overbruggen en geen zin hebt om daar een half uur over te doen inclusief alle gevechten.
De wereld is heerlijk divers, van open vlaktes tot bergen vol met sneeuw. En je zult ook vele verschillende personages tegenkomen. En zoals het hoort in een Final Fantasy game zijn de personages die je tijdens je avontuur tegenkomt behoorlijk divers en soms zelfs uitbundig. Het verhaal is doorspekt met politieke intriges en plottwisten. Al moet ik erbij zeggen dat het verhaal, vooral in het begin, soms moeilijk te volgen is met de hoeveelheid info die op je afgevuurd wordt. Maar als je doorzet, en soms even terug leest, dan krijg je een zeer uitgebreid en interessant verhaal.
Niet voor iedereen
Final Fantasy XII is niet voor iedereen weggelegd. Dat was het al niet toen de game in 2006 uitkwam, en dat is het met het uitbrengen van deze remaster nog steeds niet. Het vechtsysteem wat lang niet iedereen prettig vindt is daar grotendeels de oorzaak van. Maar ook de mega grind die nodig is in het spel. Om het gambit systeem goed te gebruiken moet je vele dingen unlocken door ze te kopen met in-game geld. En voor de progressie die je boekt op de License Boards heb je weer LP nodig die je ontvangt door vijanden te verslaan.
Gil is het in-game geld, wat je in vorige delen verdiende door vijanden te verslaan. Dat is echter in dit deel niet zo, vijanden laten loot achter wat je kunt verkopen voor gil. Zoals gezegd heb je gil nodig om je gambit systeem verder te unlocken, maar ook om nieuwe uitrusting, wapens, item en veel meer te kopen. Dus ja, je zit vaker zonder geld dan dat je buidel er van overloopt. En dat kan een behoorlijk struikelblok zijn om deel twaalf te gaan spelen. De grind is zo ontzettend hoog!
Conclusie
Final Fantasy XII The Zodiac Age is ondanks de wat hoge instap toch een uitstekende game. Met de toevoeging van de Zodiac Job System is er ook veel meer variatie in hoe jij je personages laat ontwikkelen. Dat de game er niet altijd even goed uitziet, damn die gezichten, wordt al snel vergeven dankzij een uitermate diep gambit systeem en heerlijk verhaal. Dit alles wordt versterkt door een uitstekende soundtrack. De grind is behoorlijk hoog waardoor je op sommige momenten denkt aan stoppen, maar dit moet je vooral niet doen. Wel is het zo dat als je al geen fan was toen de game op de PlayStation 2 uitkwam, dan zul je dat nu ook niet worden.
Bron: Rob van Gorsel / StarGamers
