…Oniwattus?
De Onimusha serie is een soort spin-off op de Resident Evil serie. Onimusha: Warlords is het eerste deel in de Onimusha serie. De game kwam oorspronkelijk uit in 2001 voor de Playstation 2. Later verhuisde de game ook naar de Xbox en PC. Aangezien de game goed werd onthaald door de fans is het tijd voor een remastered versie. Capcom had naast de Resident Evil serie genoeg inspiratie opgedaan voor een soort spin-off; een ninja-achtige game in de Sengoku periode. Het idee was een traditioneel Ninja huis te gebruiken als decor, speciaal met booby traps, geheime wanden en kamers. Daarnaast biedt zo’n aanpassing in de setting ook voldoende ruimte voor meer actiewerk
Er is echter niet heel veel speurwerk nodig om te achterhalen waar je mee te maken hebt. Aan alles van Onimusha: Warlords is te merken dat je te maken hebt met een remastered van een Playstation 2 game. Grafisch, de gameplay maar voornamelijk het camerawerk. Het meest opvallende zijn nog wel de fixed camera posities, zoals ook in Resident Evil. Hierdoor verspringt afhankelijk van je positie steeds het camerastandpunt. Op momenten is hiervan wel de charme te ontdekken, maar er zijn zeker ook momenten waarin dit de gameplay in de weg zit. Vijanden die je vanuit een hoekje meppen of juist als groep de voorgrond van de camera blokkeren.
The Princes is in Inabayama Castle?
In Onimusha: Warlords neem jij het op als Samanosuke. Nadat hij de troepen van Nobunaga uit te weg weet te ruimen rest hem alleen nog het redden van Princess Yuki die in handen is van monsters en demonen die samenwerken met Nobunaga. Je hoeft dit echter niet alleen te doen; ninja Kaeda staat jou bij in dit avontuur. Hoewel het verhaal nog dunner is dan de reepjes rosbief waar ik mijn vijanden in verander met het gehak van mijn katana, mag dat de pret niet drukken.
In de nasleep van de oorlog mag jij als Samanosuke het Inabayama kasteel ontruimen van gespuis in een poging Princes Yuki te redden. De wereld is grotendeels open, alleen moet je eerst sleutels, items of vaardigheden verzamelen om toegang te krijgen tot nieuwe gedeelten. Ook de opbouw van de wereld is vergelijkbaar met Resident Evil. Stukje bij beetje ontgrendel je nieuwe delen van het complex. Je keert ook regelmatig terug in oudere delen om daar nieuwe deuren te ontgrendelen en items te verzamelen. De vijanden respawnen en worden naar mate je voortgang maakt, voorzien van sterkere exemplaren. Het is aan jou de keuze of je deze gasten ook even achter de oren wil wassen of er simpelweg langs loopt.
Het jaar van de vark… luie hond!
Ondanks dat het een game betreft waarvan vermoedelijk een aantal lezers de release niet van heeft meegemaakt, is het toch bijzonder vermakelijk. Of dat komt omdat ik een oude lul ben en een nostalgisch gevoel hebt bij dit soort games, weet ik niet. De actie komt nog bijzonder goed uit de verf met blocks, dodges, parry attacks, counters, magic attacks en een lock-on system. Waar je in het begin nog wel simpel hakvee tegen komt in het spel, zul je later moeten leren blokken en counters/parry moeten gebruiken om je wat extra health te vergaren. Ik weet niet precies hoe die moves heten: crouching tiger, de kraanvogel en weet ik het. Ik ben alleen goed in de move genaamd “de luie hond” waarbij je op je luie reet een game speelt. De timing voor die moves werkt echter vrij precies, waardoor je ook flink wat rammen op je bakkus kan verwachten als het verkeerd gaat. Daarnaast zijn er geen invincibility frames, dus een verkeerde move kan er stevig inhakken.
Je begint met een gewoon zwaard aan de tocht, maar gaandeweg ontgrendel je een aantal nieuwe wapens. Je zwaard wordt geupgrade met een drietal magisch krachten en vervolgens kun je deze ook nogeens upgraden met de souls die je verzamelt in de gevechten. De zwaardgevechten zijn in de kern waar Onimusha: Warlords om draait, maar voor de afwisseling zul je ook een aantal long-ranged wapens tegenkomen. Tja, met een zwaard kom je nou eenmaal niet overal bij en staat er iemand op een dakje, dan is het wel zo makkelijk dat je hem met een boog even eraf kan schieten.
Voor de verzamelaar
Behalve de main story en het nodige hakwerk, wordt de game afgewisseld met een aantal puzzels en het nodige speurwerk naar extra’s zoals documents, bonus items (zoals Fluorites) en upgrades voor je health en magic bar. Het geheel vult de korte game toch aan met content. Het duurde mij zo’n vijf uur om de game tot een einde te brengen. Daarnaast krijg je na het uitspelen van de game nog wat extra outfits, en kun je een Ultimate Mode vrijspelen. Voor de die-hard fans is dat een prima reden de game nogmaals te doorgronden. De doorsnee gamer zal na een rustige playthrough weer verder kunnen met zijn collectie games.
Nostalgie of Allergie
Ondanks dat dit mijn eerste ervaring was met de Onimusha series, werd ik toch overvallen door een nostalgisch gevoel. Dat is ook de kracht van de game, want games zoals deze worden zelden nog gemaakt. Dat er echter nog flink wat vraag naar is, bewijst ook de remake van Resident Evil 2 waar fans op zitten te wachten. Er zullen ook genoeg gamers zijn die aan de gedateerde graphics, het camerawerk en gameplay een allergische reactie overhouden.
Voor de kenners zal er een ding echter toch even wennen zijn: de muziek. De man die eerst verantwoordelijk was voor de muziek, had de boel belazerd door iemand anders aan het werk te zetten en zelf met alle credits aan de haal te gaan. Daarom is besloten de gehele game te voorzien van nieuwe muziek. Ik moet zeggen dat ik me totaal niet aan de muziek heb gestoord en op momenten zelfs onder de indruk was van de soundtrack. De Main theme, Waterfall of Dark Realm track zouden niet misstaan in de grotere adventure games op dit moment en dat is toch tof voor een remaster van een game uit 2001.
Onimusthave?
Werken 2001 games anno 2019 nog wel? Het antwoord is zeker ja, in ieder geval voor mij. Wie de game speelt zal voldoende aanwijzingen hebben dat je te maken hebt met een game uit het verre verleden, maar wie daar doorheen kan kijken heeft in Onimusha: Warlords een prima avontuur die uitdagende gevechten afwisselt met een spelwereld waar genoeg te ontdekken en te verzamelen is. Het nostalgische gevoel naar een soort game die heden ten dagen niet meer gemaakt wordt, maakt voor mij de game af. Er zullen aan de andere kant ook gamers zijn voor wie het grafische aspect, het camerawerk of het flinterdunne verhaal een afknapper zal zijn, maar je kan ook niet iedereen vermaken. Ideaal voor een ieder die in een videogame sleur is geraakt en daaraan wil ontsnappen.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
