Gameland

Och och, wat keek ik toch uit naar The Division toen de game voor het eerst aangekondigd werd. Ik kan het me nog glashelder herinneren, die eerste E3-trailer was zo ontzettend goed. Ik kon bijna niet wachten om ‘m te spelen! Maar toen mochten we wachten. En wachten.. En nog wat langer wachten… Totdat hij uitkwam! Ik blij als een kind, aangeslingerd die hap; om erachter te komen dat het een goddamn gedrocht van een game was. Maar dan zo misselijkmakend, dat ik de game midden in een raid gewoon eraf heb geflikkerd. Het was NIKS van wat ze beloofd hadden. En met deze aanfluiting hebben ze gewoon nog genoeg money bij elkaar geharkt om er een tweede deel van te mogen maken. Daar wil ik natuurlijk nog wel eens even een snoekduik in maken om te kijken wat ze er nu weer van hebben gemaakt.

Waarom een gebroken formule veranderen als hij werkt?

Nou, ik moet wel weer zeggen dat de game er gewoon puik uitziet. Het speelt prima weg en de setting is tof. Ik houd sowieso wel van games met een (ogenschijnlijk) realistisch gehalte, dus dan zit je al snel goed bij mij. De wapens schieten misschien een beetje als proppenschieters met een afwijking naar alle kanten behalve de juiste, maar zo werkt dat nou eenmaal met shooters met een RPG-gehalte. ‘Geef alleen kaka-wapens, als je het redt tot de endgame krijg je een triple-shot rocket launcher’ of zoiets.

Maar goed, ik kon er in den beginne samen met mijn homeboy nog wat minimaal tactische gameplay in kwijt toen we van A naar B renden, daarna werd het al vrij snel generiek. Cover hoppen is niks nieuws, de speelbare gadgets zijn vrijwel dezelfde als uit het eerste deel en de loot was ook maar karig. Langzaamaan voelde het gewoon steeds meer aan als een 1.5 versie aan van deze heerlijke franchise, wat voor mij eigenlijk al niet veel goeds beloofde.

Bring your gummiknuppel to a gunfight

Aangekomen bij de eerste Base of Operations kregen we al snel een John Rambo-missie voorgeschoteld, die ik met mijn aangewezen partner logischerwijs even mocht oplossen. ‘Red dochter van de baas’-torie, want ja ze is een beetje dom (Maxima-voice).

Stormend door een gebouw dat uiteindelijk ganz in de hens staat mochten we van een half miljoen vijanden gatenkaas maken met onze cowboy klapperpistolen. Sommigen van deze stoere jongens renden zelfs met een gummiknuppel door een open zaal heen terwijl ze hele vuige dingen als ‘I’mma smack you to death boy!’ roepten enzo, dat was heel erg spannend. En als klapper op de vuurpijl mochten we als afsluiter een eindbaas neerhalen door alle armor van zijn ledematen af te schieten totdat hij praktisch in zijn nakie stond, haha dat was dan wel weer sexy. Jammer dat het een vent van twee meter breed was en geen hete playgirl ofzo haha. Kansje gemist.

Please Ubisoft, please don’t

En daar eindigde mijn Division 2-avontuur. Ik kon het écht niet langer spelen als de eerste 2 a 3 uur, ik ga nog liever twee keer per week naar de kerk voor de rest van mijn leven dan dat ik deze game nog één keer zou moeten spelen. Misschien heb je de reden ‘waarom’ al uit het rant-stuk kunnen halen, maar ik ga even voor eens en altijd duidelijk zijn: GAMES IN EEN (SEMI-)REALISTISCHE SETTING MOET JE REALISTISCH HOUDEN ANDERS BEN JE ME KWIJT. 

Ik kan er gewoon niet mee werken als een HUMAN BEING meerdere headshots moet krijgen voordat hij pas gaat liggen bijvoorbeeld. Dan snap ik het vanuit een RPG-oogpunt op zich wel dat je vijanden uiteindelijk sterker moeten worden naarmate je vordert, maar doe dat dan op een andere manier for fuck sake! Maak hun bewegingspatronen slimmer, zorg dat ze meer flanken, maak ze intelligenter, geef ze van mij part een flinke helm waardoor het moeilijker wordt om altijd in één keer te headshotten ofzo; ER ZIJN 100.000 MANIEREN OM DIT ANDERS TE DOEN. PLUS HET IS JE FUCKING WERK, GEBRUIK JE BREIN EENS EEN KEER.

In Destiny kon ik het zeg maar nog een soort van geloven, want aliens, alien armor, rechargable shields and so on. Vanwege de setting is het voor mij te accepteren. Maar Ubisoft wilde meegaan op deze wave I guess, want het genre werd immers immens populair. En zo heeft de beste ontwikkelaar twee titels waar Tom Clancy’s (may he rest in peace) naam aan verbonden is door het slijk gehaald. Jaja, namelijk niet alleen The Division, maar ook Ghost Recon: Wildlands heeft geleden onder de verbouwing die Oubliesoft voor ogen had met de serie. Tom Clancy zou zich omdraaien in zijn graf, en ik zou hem een handje helpen door hem het nodige duwtje mee te geven. Want ik voel zijn pijn.

Deze is voor de heads

Maar als je dan vervolgens toch mijn conclusie nog wilt hebben: deze game is sowieso gemaakt voor de mensen die van The Division 1 genoten hebben. Verwacht geen drastische veranderingen, de formule is exact hetzelfde gebleven. Dus houd je van dom arcade knallen; zou ik aankomend weekend zeker de open beta even gaan spelen als ik jou was. Mij zal je er niet vinden zolang er nog honderden andere én betere alternatieven te vinden zijn voor deze zeer mediocre opvolger.