Cross-over vechtspellen zijn een geweldige manier om het uit te vechten met al je favoriete personages uit bepaalde series. Een van de meest succesvolle series is Super Smash Bros. waarin een shitload aan bekende karakters het tegen elkaar opnemen. Een ander soort cross-over fighting game is Jump Force, de nieuwste game van Bandai Namco, met personages uit het Shonen Jump-universum. Nu is dit wel een heel ander soort game als Super Smash, maar vooralsnog zien we heel veel bekende gezichten die het tegen elkaar op gaan nemen. Laten we eens kijken wat Jump Force ons te bieden heeft!
Kamehamehaaaaa!!!
Jump Force is geen brawler als Super Smash, laat ik dat eerst even zeggen. Het is meer een RPG-achtige game waarin je diverse gevechten aan gaat met bekende anime- en magna personages. De game heeft dan ook een hele grote cast aan personages uit franchises zoals Dragon Ball, Naruto, One Piece, Bleach, Yu-Gi-Oh !, Hunter x Hunter en nog veel meer. In het begin mag je gelijk een eigen personage maken, en ik was meteen een beetje terughoudend. Toen ik eenmaal in het spel dook, werd ik al snel overweldigd door de hoeveelheid personages die er zijn om mee te spelen. Dus waarom zou ik in hemelsnaam met een eigen ontworpen personage spelen? Hoe dan ook, het roster zit vol met veel bekende gezichten en enkele obscure personages zoals Dai uit de vroege jaren ’90 manga Dragon Quest: The Adventure of Dai. De game is grafisch best tof te noemen en ziet er super slick uit. Terwijl de meeste anime / manga-fighters kiezen voor een cel-shaded en cartoon-achtige aanpak, ziet Jump Force er misschien wel wat realistischer en veel uit. Hierdoor verandert de pace in de game ook aanzienlijk, aangezien de actie net wat trager is als wat je gewend bent in soortgelijke games.
Jammerlijk repetitief
Ondanks dat de game er ontzettend goed uit ziet, is misschien wel het belangrijkste wat telt in een vechtgame de gameplay. Helaas moet ik stellen dat dit aspect behoorlijk teleurstellend te noemen is in Jump Force. In het begin was ik onder de indruk van de intuïtieve en strakke controls van de game, maar toen ik eraan gewend raakte, merkte ik dat dat de gevechten allemaal hetzelfde waren en dat de game erg repetitief aan gaat voelen. Dit ongeacht met welk personage ik ook speelde. Het feit dat elk personage precies dezelfde controls heeft en dat hun eigen unieke moves niets toevoegen om bijvoorbeeld je strategie aan te passen tijdens een gevecht, voelde behoorlijk teleurstellend aan. Het voelt gewoon of de personages meer een reskin zijn met een eigen presentatie, in plaats van dat het werkelijk iets toevoegt aan de gameplay. Dat gezegd hebbende, de gevechten voelen wel spannend aan, en zien er absoluut spectaculair uit compleet met flitsende bewegingen en explosieve visuals.
Iets meer liefde
Aan de positieve kant beschikt Jump Force over een behoorlijke hoeveelheid modi en uitdagingen. Om te beginnen speel je het vanuit een centraal hubgebied, waar je een paar verschillende winkels kunt bezoeken, de verhaallijn verder kunt oppikken of juist optionele missies kunt uitvoeren. Ook kun je strijden in verschillende online en offline modi, waaronder lokale multiplayer. Trouwens, in de winkels en configuratiemenu’s kun je vaardigheden toewijzen en boost-items gebruiken voor je volgende gevecht. Er zijn daarnaast drie facties waar je jezelf bij aan kunt sluiten, maar welke je ook kiest, de volgende missies en het verhaal zullen in principe hetzelfde zijn, wat eigenlijk best jammer is. In de hubwereld is genoeg te vinden, maar toch voelt deze behoorlijk kaal en eenzaam aan. Met een beetje meer liefde hadden ze er veel meer uit kunnen halen.
Anthem Eat Your Heart Out
Ten slotte wil ik een aantal punten bespreken waar ik mezelf aardig aan kon storen, en die nogal gamebreaking zijn. Allereerst zijn de laadtijden afschuwelijk te noemen, Anthem kan hier een puntje aan zuigen. Ik heb misschien net zoveel tijd besteed met wachten op het laden van gevechten, dan de gevechten zelf. Ook als je naar bepaalde menu’s gaat, zoals het aanpassen van je karakter, wordt je verwelkomd door een ontzettend lang laadscherm. Dit is gewoon absurd, en zorgt ervoor dat je de game al heel snel afsluit om een andere game te spelen. Ook de manier waarop het (absurd overdreven) verhaal verteld wordt is niet echt iets waar ik op zat te wachten. Alsof dit nog niet erg genoeg is, zijn de tussenfilmpjes en dialoogsequenties niet eens te skippen. Het verhaal is daarnaast ook behoorlijk ondermaats en warrig te noemen, waardoor je gewoon niet in de game kunt komen. Er gebeurt gewoon te veel en door de overmatige dialogen (die dus niet te skippen zijn) heb je gewoon geen zin meer om door te spelen. Een ander groot minpunt is dat er geen Engelse stemmen zijn, en de voice-acting alleen in het Japans is. Ik vond dit behoorlijk storend omdat sommige van de Japanse stemacteurs niet zo klinken als hun Engelse tegenhangers in de series.
Conclusie
Jump Force is een mengeling van diverse bekende anime- en mangaseries die alle fans aan zou moeten spreken. Het kent een hele grote cast aan bekende personages, en de game ziet er waanzinnig goed uit. Zoals mijn moeder altijd zegt: “Van een schoon bord kun je niet eten”, gaat ook op voor deze game. De gameplay oogt spectaculair maar is daarnaast ontzettend oppervlakkig waardoor het uiteindelijk ongelooflijk eentonig wordt. Tel daarbij de gamebreakende minpunten op, zoals de veelste lange laadtijden, het saaie verhaal en de niet te skippen filmpjes en je hebt een game die je weinig plezier gaat brengen. Het is net of Bandai Namco het complete budget in de ontwikkeling van graphics heeft gestoken, want aan de gameplay is dit in ieder geval niet te merken van deze Dragon Bolus!
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
