Gameland

Soms wil je lekker gamen om even te ontsnappen aan de realiteit. Er is al genoeg gezeik in de wereld en daar zijn prima games voor om dat even te vergeten. En als je in dat spel ook nog eens op vakantie mag naar een hotel, dan zit dat wel goed. Tenzij het natuurlijk gaat om een nieuwe game in The Dark Anthology Pictures Series. De serie waarin Magere Hein overuren maakt aan personages die verkeerde keuzes maken.

Deze verhalende horrorgames doen het al jaren prima. Het nieuwste deel, The Devil in Me, stond ook op mijn verlanglijstje sinds de teaser die je aan het eind van vorige game (The House of Ashes) kon zien. Of het de verwachtingen heeft waargemaakt, lees je hier.

Hotel Dead and Breakfast

Een groepje filmmakers is bezig met het maken van een documentaire over een seriemoordenaar H.H. Holmes, de eerste seriemoordenaar van Amerika eind van de 19e eeuw. Holmes was eigenaar van een hotel waarbij veel van de gasten het verblijf niet na kunnen vertellen. Ze werden op gruwelijke en sadistische wijze vermoord door Holmes. Om de documentaire wat extra kracht bij te zetten, krijgt de groep de kans om een replica te bezoeken van het beruchte moordhotel van Holmes. Behalve een uitstekende locatie voor de reportage, is het ook een bron van extra informatie over de seriemoordenaar.

Tijdens het bezoek blijkt al snel dat het zaakje stinkt. De eigenaar maakt zich na aankomst van de groep al snel uit de voeten, en waar het team ambitieus begint aan content te maken voor de documentaire, verandert dit al snel in overleven. Want dat is wat telt in een “hotel” met valluiken, verschuifbare muren die het tot een doolhof maken en Saw-achtige traps waarin de strijd van leven en dood wordt gestreden. Overleven is dan ook niet vanzelfsprekend.



(Dat kost je je) kop of munt

Het sadisme wordt ook doorgetrokken in de dilemma’s van leven en dood. Meermaals lijk je de keuze te hebben tussen wie overleeft en wie, in een van de sadistische vallen, dood gaat. In voorgaande delen was er eigenlijk altijd wel een hint hoe je iedereen in leven kon houden, maar in The Devil in Me lijkt er geen indicatie te zijn hoe je dit bereikt en is het meer gokken (of keuze maken welk personage je liever niet meer terug ziet). Het voelt toch bevredigender als een personage overleeft omdat je de aanwijzingen goed heb gevolgd, in plaats van geluk.

Behalve de keuzestress in de game, is ook de rest van de gameplay uit eerdere delen overeind gebleven. Denk aan de Quick Time Events waarbij je de juiste knoppen in cutscenes moet indrukken om bijvoorbeeld in een achtervolging obstakels te ontwijken. Ook het in bedwang houden van je hartslag tijdens het verstoppen zal je weer voorbij zien komen, of het button mashen om een kist vooruit te duwen. Voor een ieder die de eerdere games heeft gespeeld is dit bekende kost.

Doodlopende Gangetjes

Wat ook een belangrijk aspect is in The Devil in Me, is het goed doorzoeken van de omgeving. Je zou verwachten dat hiervoor minder ruimte is in het “hotel”, in vergelijking met het dorpje Little Hope of het ondergrondse complex in House of Ashes, maar niets is minder waar. Ook in het verhaal kun je flink dwalen door de donkere gangen van het hotel en een collectable of informatie zie je dan ook zo over het hoofd in de vele zijgangetjes. Daarbij zijn ook de welbekende hints weer van de partij, waarbij je een kort fragment ziet uit een mogelijke toekomst. Op basis daarvan kun je je keuzes sturen om iedereen te laten leven.

Een toevoeging aan The Devil in Me is dat ieder personage een eigen persoonlijk voorwerp heeft. De ene heeft een aansteker, de andere een camera om stukken bewijs te fotograferen of om de omgeving te verlichten met de flits, een derde heeft een astma inhalator die ze kan gebruiken in stoffige ruimten. Het is op zich geen grote toevoeging, maar het geeft iets meer verbinding met de personages.

De Dooddoeners

Bij het starten van het spel stond performance mode uitgeschakeld en dat was te merken. Het voelde niet soepel en door dit aan te zetten was het euvel direct verholpen. Eigenlijk begrijp ik niet goed waarom dit niet standaard aan staat. Verder heb ik geen rare bugs of andere technische slordigheden kunnen ontdekken. Grafisch steekt de game prima in elkaar en ziet het er goed uit, ook met de performance mode aan, maar dat was ook wel te verwachten met de ervaring uit eerdere delen.

De personages en voice-acting zijn ook goed in orde, hoewel ik moeite heb om mezelf in te leven in de groep. Dat komt deels doordat je steeds iemand anders speelt en deels omdat je jezelf vrijwel direct gaat storen aan bepaalde personages. Ik hoor mezelf nog denken: “man, loop toch niet te zeiken over een documentaire. Alleen overleven telt nu”. Een ander personage voelde net weer te arrogant aan, of maakte op geen enkele manier indruk, waardoor het me ook niet veel interesseerde als een personage de dood vond.

De optie is er nog om dit spel samen met een maat te spelen, maar dit loopt niet altijd even lekker. De personages lopen dan niet synchroon, waardoor je de ander soms ineens naar voren ziet schieten. Daarnaast is het nadeel hiervan dat het vrij verkennen lastiger is als jij en je maat niet op dezelfde manier in de game zitten. Toch een leuke toevoeging voor wie dit wil, maar zelf vind ik singleplayer toch de beste manier om de game en het verhaal te ervaren.

Conclusie

The Devil in Me is een spel dat vol met ambities start. Het sleept je in het verhaal en de verwachtingen zijn er, mede door het succes van vorige games. Het neemt je mee naar een soort hotel op een eiland dat mij deed denken aan de film “Shutter Island” De setting en het concept voor The Devil in Me beloven veel goeds

Hoewel er niets op het verhaal is aan te merken en er voldoende plotwendingen zijn om je op het puntje van je stoel te houden, zijn er ook punten van kritiek. De personages boeiden me een stuk minder dan in de eerdere The Dark Pictures games. Geluk lijkt een grotere rol te spelen bij jouw keuzes en hoe deze uitpakken. In vorige games kon je met behulp van vinden van informatie en hints vaak de goede keuze maken. In The Devil in Me lijken de keuzes sadistischer dan ooit. Ik heb me zeker vermaakt met de game, maar het haalt het voor mij niet bij Little Hope of House of Ashes.