Het is alweer elf jaar geleden sinds Devil May Cry 4 is verschenen. In de tussentijd hebben wij nog wel een reboot van de serie mogen ontvangen, maar helaas was dit niet wat de meeste fans verlangden van Capcom. Komt de Japanse ontwikkelaar na al die jaren eindelijk weer eens met een waardig vervolg? Je leest het deze review!
Mijn eerste introductie van de franchise was dankzij een demo-disc die je vroeger kon krijgen bij de game Resident Evil – Code: Veronica X die is verschenen voor de PlayStation 2. Sindsdien heeft de serie een aantal heerlijke en een aantal teleurstellende wendingen genomen. Zo was DMC 2 niet echt een geweldige game, en viel de reboot van Ninja Theory uit 2013 ook aardig tegen. Capcom is de afgelopen tijd echter aardig goed bezig met een shitload aan toffe games, en ook met dit gloednieuwe deel in de Devil May Cry-reeks hebben ze ook weer een toffe game afgeleverd.
Gothische dude
Devil May Cry 5 speelt zich vijf jaar af na het vorige deel. Hier wordt de wereld geteisterd door een monsterlijke boom die een stad heeft opgezwolgen. Deze organische boomvesting staat bekend als Qliphoth en terroriseert de nog aanwezige mensen die in paniek rondlopen in Red Grave City. De welbekende personages Dante en Nero maken opnieuw hun opwachting in deze game en daarnaast maken zij kennis met een aantal nieuwe personages. Zo zijn daar bijvoorbeeld Nico, de best wel sexy vrouwelijke mechanic die Nero voorziet van dikke upgrades, en de mysterieuze V die eruit ziet als een gothische rockband zanger. In Devil May Cry 5 is de hoofdrol weggelegd voor Nero, en je merkt al snel op dat zijn rechterarm is verdwenen. Gelukkig is daar Nico die een prothese heeft ontwikkeld om zijn arm te vervangen door de Devil Breaker, een hypermoderne prothese met diverse krachten. Naarmate de game vordert zul je naast Nero ook met Dante en V spelen, welk ieder weer hun eigen karakteristieke moves en skillset kennen. Het verhaal is van een ongelooflijk overdreven niveau, iets waar de serie om bekend staat, en is gevuld met flitsende cutscenes waar Deadpool én Michael Bay een puntje aan zouden kunnen zuigen.
Devil Breaker
Elk personage heeft dus zijn eigen skills en vaardigheden, maar V valt het meest op. Dit komt door zijn vaardigheid om een vogel (Griffon) en een wolf (Shadow) te commanden om zo demonische vijanden zwakker te maken zodat hij met zijn mystieke wandelstok de finale klap uit kan delen. Dante en Nero hebben daarentegen weer hun eigen melee en vuurwapenwapens. Nero kan verschillende Devil Breakers uitrusten, die elk een bepaalde krachtige eigenschap kennen, maar hij kan ook een verwoestende Break Away klap uitdelen die de desbetreffende Devil Breaker vernietigt. Dante heeft op zijn beurt weer een groot assortiment aan verschillende melee wapens plus een reeks van vier unieke stances met hun eigen speciale Style Action. Alle personages bevatten ook hun eigen unieke Devil Trigger-modus, waarin zij veranderen in een demoon en zoveel mogelijk schade aan kunnen richten op het helse addergebroed. Dit alles voelt ontzettend bevredigend aan en dankzij de actievolle gameplay zorgt dit voor een heerlijke spectaculaire ervaring die zeker niet snel saai wordt.
Over the top!
Terwijl je de game speelt, zul je al snel opmerken dat de game tot de nok gevuld is met flitsende actie die menig gamer zeker weet op te winden. Het is een en al pompende actie en dit wordt aangedikt door de goed uitgewerkte geluidseffecten en de pompende beats en heavy-metal muziek die de game kent. Ook de voice-acting is zeer goed te noemen, en daardoor voelen de diverse personages ook erg goed aan. Waar in de meeste games de cutscenes nogal saai zijn, zijn die in Devil May Cry 5 zeer goed geacteerd en zoals ik al eerder vertelde, absurdisch en spectaculair over de top. Heerlijk gewoon!
Afgezien van het vechten tegen een verscheidenheid aan demonen en kolossale eindbazen, zul je ook merken dat het verkennen van de diverse levels best lonend kan zijn. Zo mag je in elke missie op zoek naar orb-fragmenten en zijn er diverse geheime missies en andere zaken te ontdekken. Naast het exploreren in de game merkte ik dat de gameplay weinig andere afleiding heeft en dat is stiekem best jammer. Er is een gebrek aan puzzelelementen in de game, en dat is teleurstellend. Het zou juist top zijn als er op zijn minst een paar puzzels waren maar die zijn dus totaal niet aanwezig. Als Capcom zelfs wat simplistische puzzels in de game hadden gestopt (zoals in het origineel), zou dit in elk geval hebben geholpen de intense actie te doorbreken.
Demonische dingen
Voordat ik de review afsluit moet ik toch nog een aantal minpunten behandelen die lichtelijk afbreuk doen aan de best wel toffe ervaring. Zo worden de omgevingen te vaak gerecycled en zijn deze niet gedenkwaardig genoeg. Je vecht in principe door een vervallen stad en werkt je een weg door Qliphoth met zijn organische en demonische setting. Er zijn te weinig opvallende locaties zoals het herenhuis in de eerste game of de stad in de tweede game. Een ander minpunt is de moeilijkheidsgraad van de game. De game is namelijk voor het grote deel net iets te makkelijk, maar als je eenmaal bij een eindbaas komt lijkt het ineens of je in een Dark Souls game terecht gekomen bent. De curve is net iets te stijl op dat moment en dat zou voor veel gamers best frustrerend kunnen zijn.
Conclusie
Devil May Cry 5 biedt ongelooflijke actievolle gameplay en tovert prachtige beelden op je beeldscherm. Daarnaast word je getrakteerd op boeiende en heerlijk foute tussenfilmpjes en fenomenale audio. Als de game nu net een beetje meer variatie zou hebben, zou het gemakkelijk de beste Devil May Cry ooit zijn. Vooralsnog is Devil May Cry 5 een ontzettend vette aanrader die je zeker moet spelen!
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
