Just Cause is een langlopende gamefranchise waarvan het eerste deel in 2006 verscheen voor de Playstation 2, PC, Xbox en Xbox 360. In de dik twaalf jaar dat de reeks oud is, hebben we veel meegemaakt en is er veel veranderd (en ook veel weer niet). Anno 2018 keert Rico Rodriguez weer terug in het vierde deel van de serie, maar weet ontwikkelaar Avalanche Studios genoeg te vernieuwen? Je leest het in deze review!
Rebellie is de drijvende kracht achter zowel het verhaal van het spel als de voortgang in de gameplay. Zo mogen we vijandelijke linies terugdrijven en grondgebied stelen van de welbekende slechteriken van de Black Hand. Hoe vet het ook klinkt, toch blijkt Just Cause 4 de nodige sleur te kennen en dwingt de game je om gebieden te bereiken en te veroveren om verder te komen in het nogal saaie en vergeetbare verhaal van de game.
Zwarte handjes
In Just Cause 4 reist onze hoofdrolspeler, Rico Rodriguez, naar het paradijselijke eiland Solis. Dit is de thuishaven van de Black Hand, de alomtegenwoordige huursoldatengroep die in vrijwel elke Just Cause-game is verschenen. Deze keer blijkt dat Rico een aantal eerder onbekende banden heeft met de groep, en nu moet hij ze allemaal gaan fotograferen. Of ze op spectaculaire wijze opblazen? Of ze toch maar aan vliegtuigen binden met zijn grapplinghook? In ieder geval mag Rico samen met de Army of Chaos lekker huishouden op het eiland, met alle nodige explosies en clichés van dien.
Te vertrouwd
Heb je al eerder een Just Cause- titel gespeeld, dan zal je gelijk opmerken dat het spel meteen vertrouwd aanvoelt. Je bevindt je in een sandbox-wereld met een parachute, een wingsuit en een grapplehook. In deze spelwereld kun je werkelijk elk voertuig kapen, elk geweer gebruiken die je tegenkomt en van alles slopen met waanzinnige explosies. Je sloopgedrag wordt ook beloond in deze game en levert je extra punten op, en zeg nou zelf het creëren van chaos is toch hartstikke tof om te doen?
Het gevoel van vertrouwdheid werkt zowel voor als tegen Just Cause 4 . Aan de ene kant betekent het dat het heel eenvoudig is om gewoon in de game te stappen en met de nieuwe gameplay toevoegingen te experimenteren. Aan de andere kant heb je tijdens het spelen een gevoel van “been-there-done-that”, en dat klopt ook… Ondertussen zijn er niet genoeg nieuwe zaken toegevoegd in Just Cause 4, en op een gegeven moment heb je het allemaal al wel gezien.
In het oog van de storm
Voor het grootste gedeelte lijkt de game dan ook op JustCause 3, en de verbeteringen en toevoegingen in de gameplay voegen dan ook weinig toe aan de game. Solis is daarnaast een prachtig eiland, met uitgestrekte graslanden, weelderige oerwouden, Arctische bergen en een heerlijk blauwe zee, maar de sfeer wordt aardig verpest door de volop aanwezige pop-up en de lage textures die de game kent. Er zijn zelfs momenten waarbij je het gevoel hebt of dat je met een Xbox 360 of PS3 game te maken hebt.
Een marketingaspect waar Square-Enix volledig de aandacht opgooit is het controleerbare en dynamische weersysteem. Een van Rico’s hoofddoelen om te verwoesten is Project Illapa, een militaire basis op een berg die wordt beschermd door een aantal weerbesturingsapparaten. Zo zijn er een zandstormgenerator, een bliksemstormgenerator en een tornado-generator die elk op een ander punt op het eiland zijn gesitueerd. Voordat je de bergtop kunt bereiken moet je deze generatoren één voor één uitschakelen en dat klinkt spectaculair aangezien je volgens de reclames deze dingen zelf kan besturen. Maar helaas, je zult die zandstormen, onweersbuien, tornado’s niet echt zien tot de laatste missie van elke sectie. Ze zijn zeker wel indrukwekkend en ik raad iedereen aan om eens parachute te springen rond een tornado of juist blikseminslagen te ontwijken maar deze shizzle heeft eigenlijk zelden invloed op de gameplay. En dat is een beetje jammer, want je wordt wel op het verkeerde been gezet.
Lompe actie
Just Cause 4 is, net als de voorgaande delen, een freeform-spel en je kunt dus je objectives nastreven in elke gewenste volgorde zoals jij het wenst. Het uiteindelijke doel is om de invloed van de Army of Chaos te verhogen op het eiland en dit doe je door bepaalde zones te bevrijden en de frontlinies van dit chaotische leger te vergroten. Het klinkt echter of dat je hier te maken gaat krijgen met micromanagement, maar dat is dus niet zo. Het is gewoon lompe actie en de bedoeling is dat je zoveel mogelijk chaos veroorzaakt door shit op te blazen, waardoor de Army of Chaos steeds groter zal worden. Je kunt tevens wel diverse eenheden op pad sturen om de linies te verdedigen of juist aan te vallen, maar verwacht geen diepgang. Je hoeft je geen zorgen te maken over tegenaanvallen of andere slimme implementaties. Het is een kwestie van op een knop drukken wanneer je over de optie beschikt en een nieuwe zone is zo onder je controle. Een leuke detail is dat er trouwens wel continu flink gevochten wordt aan de frontlinie. Dit merk je al snel als je een bezoekje brengt aan deze gebieden.
Dat gezegd hebbende, vereisen sommige zones dat missies worden voltooid voordat ze kunnen worden veroverd. Zo zijn daar de nodige escort- en verdedigingsmissies, die best leuk zijn en je een constante stroom van vijanden geeft die je overhoop kunt knallen. Maar toch kunnen de nodige missies ongelooflijk eentonig aanvoelen en irritant zijn en dat is een beetje jammer. Dit was in de voorgaande games namelijk ook al zo, en het lijkt erop dat Avalanche niet echt leert van de kritiek die ze hier op hebben gekregen in de voorgaande games.
Ballonnetjes
Just Cause 4 is een spel dat creativiteit beloont. Zo kun je een tank via een airdrop bestellen om zo makkelijker een missie te voltooien. Gevechten voelen niet echt bevredigend aan als je alleen maar normale wapens gebruikt en zo nu en dan een helikopter of een ander voertuig kaapt, maar gelukkig kent Just Cause 4 genoeg middelen en tools die ervoor zorgen dat de ervaring toch wel specialer wordt. Een van deze middelen is het grapple mods-systeem. Voor de niet-ingewijden: naast Rico’s verschillende vormen van vervoer, zoals de parachute en zijn wingsuit, kan hij met zijn grapplehook ook een flink aantal spectaculaire dingen.
Naast zichzelf te lanceren kan hij ook mensen grapplen en bijvoorbeeld vastbinden aan een vliegtuig met alle hilarische gevolgen van dien. Of wat dacht je van een explosieve ton aan een tank te koppelen. Bind een rijdende jeep aan een boom en zie de bestuurder door de vooruit knallen. Nieuw zijn de luchtballonnen die je vast kan binden aan mensen, objecten of voertuigen. Het deed me denken aan de ballonnen in Metal Gear Solid V, en deze dingen zijn hilarisch. Zo heb ik menig voorbijganger voorzien van een ballonetje op zijn kop om hem dan al spartelend en vol paniek in de lucht te zien hangen. Eenmaal hoog in de lucht liet ik de ballon knappen om hem volle vaart naar beneden te zien vallen. Het zijn allemaal creatieve zaken waar je de grapplinghook voor kunt gebruiken en dit zorgt voor menig glimlach op je bakkes, dat kan ik je garanderen.
Wilde fantasieën
Bovengenoemde zaken, precies dat, is waar Just Cause 4 in schittert. Niet wanneer je mensen neerschiet met geweren (welke totaal geen impact hebben) of wanneer je de linies verdedigt. Het is juist wanneer je ongelooflijk domme dingen doet met de fantastische reeks creatieve opties die je wordt aangeboden in de game. Kortom, het is echt een spel waarin je het jezelf naar je zin moet maken. Als je vasthoudt aan je gelimiteerde fantasie, is het een vrij lege third-person shooter. Maar als je de game speelt als een of andere rare psychopaat en alles aan elkaar gaat grapplen, boosters op wilde dieren gaat zetten en alles overhoop blaast met explosieven is Just Cause 4 een hilarisch en bloederig schouwspel welke je zeker uren plezier gaat opleveren.
Conclusie
Just Cause 4 is een leuke game. Helemaal wanneer je de chaos omarmt en “out-of-the-box” kan denken, kan je er heel veel plezier aan beleven. Maar als je eenmaal dieper kijkt naar de game, dan merk je al snel op dat het niet die levendige en bruisende zandbak is waar je op had gehoopt. Avalanche Studio levert een aardige gameplay ervaring af, met een verwaarloosbaar verhaal, verouderde graphics en die toch echt niet vernieuwend genoeg is…
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
