Lekker creepen in de schaduw, gluren naar de personen om je heen zonder dat iemand weet dat je er bent. Of van achter je gordijn met de verrekijker binnen loeren bij de overbuurvrouw. Wie heeft het niet gedaan? Styx is er een meester in, in het onzichtbaar houden van zichzelf dan… De game van Franse makelij is geen triple-A game, maar dat weet ontwikkelaar Cyanide zelf ook. De game is bij verschijning veertig euro, een sympathiek gebaar in een wereld waarin nieuwe games je vrijwel altijd minstens zes tientjes kosten.
Styx: Shards of Darkness is een stealth-game waarin je de rol aanneemt van Styx, een Goblin-dief in een wereld waar Goblins worden gezien als het totale uitschot van de maatschappij. Als paria heeft Styx zichzelf leren overleven door alles te doen wat daarvoor nodig is, stelen en moorden is geen probleem, Styx doet het met alle plezier.
Tuig van de richel
Heel simpel gezegd, de game stelt een missie voor je op een punt ver weg in de omgeving waar je bent. Daar moet je naar toe en een actie uitvoeren, waar je ondertussen kleine sidequests kunt ondernemen zoals het verwijderen van anti-goblinpropoganda of het oppakken van bijzondere objecten. De levels waar Styx zich begeeft, zijn gevarieerd en kenmerken zich stuk voor stuk door de horizontale én verticale diepgang. Dat wil zeggen dat je vrij bent om je eigen route naar het doel uit te stippelen, of je nu dicht bij de grond wilt blijven of gebruik wilt maken van daken en richels.
Mede door bovenstaande voelt de game aan als een mix van Assassin’s Creed, Hitman en zelfs wat Dishonored. Het klimmen en klauteren langs richels en gebouwen is erg Assassin’s Creed-esque. Het omleggen van je vijanden en het feit dat je jezelf en lijken kunt verstoppen in kasten en kisten voelt dan weer aan als Hitman. Het feit dat je een missie lekker aan mag pakken zoals je zelf wilt, en de magische middelen die je kunt toepassen om je doelen te bereiken, verraden een snufje Dishonored als inspiratiebron. Je kunt namelijk skillpoints, verkregen vanuit ervaringspunten, investeren in verschillende soorten magie. Je kunt onzichtbaar worden, naar mate je meer investeert wordt dit steeds efficiënter, of je kunt bijvoorbeeld een kloon van jezelf inzetten om te verkennen en je vuile werk op te knappen. Overigens is het absoluut geen slecht idee om inspiratie op te doen bij dergelijke succesgames, beter goed gejat dan…, etc. Cyanide heeft daarnaast netjes zijn eigen twist aan de elementen gegeven.
Styx beschikt ook nog wel over de nodige humor, zijn tong is net zo scherp als zijn mes. Hij heeft altijd wel zijn woordje klaar, en is ook niet beroerd je het goed in te peperen als je (alweer) dood gaat. Dit is een gevalletje smaak. Persoonlijk had ik hierdoor niet het idee dat ik ‘een band’ opbouwde met Styx, omdat ie best een eikel tegen me was wanneer ik het verpestte of, erger nog, de game mechanics even niet meewerkten. Ach ja, daar komen we wel overheen.
Tegenstrijdige shizzle
De genoemde ervaringspunten verdien je door quests te voltooien of door bepaalde doelen te behalen; niet ontdekt worden bijvoorbeeld, of de missie binnen een bepaalde tijd afronden. Daarvoor krijg je, afhankelijk van hoe goed je het doet, een gouden, zilveren of bronzen medaille. Daar komt de aap die de kop van deze alinea schreef uit de mouw. Een andere medaille die je kunt verdienen, is er namelijk een waarbij je geen enkele vijand vermoordt. De achievements die je in de game kunt verdienen, bestaat echter onder andere uit ‘Kill all enemies in a zone’, ‘push 10 enemies over the egde’, ‘Kill an enemy in his sleep’ et cetera et cetera, jullie begrijpen mijn punt.
Ik vind bovenstaande jammer, want de game motiveert je met XP, iets wat mij in elk geval bijzonder aanspreekt, om niemand te killen. Terwijl het omleggen van je vijanden in deze game juist enorm bevredigend is. Een stille kill maken om je vijand vervolgens de afgrond in te sodemieteren, om weer in de schaduw te verdwijnen. Dat is gewoon lekker, maar ik heb deze game vooral gespeeld met het doel om ongezien levels door te komen, vredelievend en al, voor die stomme XP. Overigens wil je in deze game nooit in een écht gevecht terecht komen, want met enkel je dolk delf je daarin snel het onderspit. Dat is wel een element dat deze game uniek maakt, je uit situaties vechten als je het even niet meer ziet, is eigenlijk geen optie. Daardoor moet je altijd je ogen openhouden voor vluchtopties, of, je doet gewoon lekker onderstaande.
Quicksave- beste vriend en grootste vijand
Styx biedt je de mogelijkheid om te quicksaven wanneer vijanden niet direct jacht op je maken en je niet in levensgevaar bent. Dit kan met F5 op PC of pijltje naar rechts op PS4 en Xbox One. Deze functie is vooral top bij een game die nog wel eens vast wil lopen (Styx is overigens niet zo’n game, tijdens het testen nul crashes). Bij Styx heeft deze mogelijkheid echter een dubbelrol. Als je aan een richel hangt en je wil verder slingeren, donder je nog wel eens de afgrond in omdat je misgrijpt. Kan gebeuren. Quicksave is je vriend. Aan de andere kant haalt de quicksave heel veel uitdaging weg uit het spel. Als je voor die medaille wilt gaan waarbij je nooit ontdekt wordt, gewoon even quicksaven voordat je een druk gebied door moet. Word je ontdekt? Jammer joh. Effe laden en nog een keer proberen.
Styx: Shards of Darkness is een game van trial-and-error. Het is steeds kijken wat de looplijnen van de vijanden zijn. Observeren, een stukje opschuiven, observeren en weer door. Meestal wordt zo’n moment gekenmerkt door een checkpoint net buiten een gevaarlijk gebied. Dat heeft een charme, vind ik. De kans dat je in één keer dat gebied doorkruist zonder ontdekt te worden is niet zo groot, en met elke poging wanneer je het opnieuw probeert kom je steeds iets verder. Met quicksave is die charme volledig weg. Letterlijk elke meter die je succesvol opschuift, je ramt die knop in en als je gepakt wordt sta je weer op de veilige plek en weet je precies wat de vijand gaat doen.
Natuurlijk is het een keuze om quicksave wel of niet te gebruiken, en op hogere moeilijkheidsgraden is het in zijn geheel niet mogelijk, maar in Styx voelt het nog wel eens alsof je genaaid wordt door de omstandigheden. Als je dus echt naar links leunt, maar misgrijpt in de sprong naar de volgende richel. Ravijn in, deud, begin maar een roteind terug opnieuw. Of je wordt gezien door een vijand waarvan je overtuigt bent dat het niet kan. Dat zijn de momenten waarvan ik de ergernis grotendeels wil voorkomen door veel te quicksaven. Ik kan de quicksave niet met mate gebruiken, misschien hebben jullie wel die zelfbeheersing, maar dat nam voor mij echt een hoop charme en uitdaging weg.
Onecht 4
Styx: Shards of Darkness is in elkaar geknutseld met de Unreal 4 engine, en ziet er daarmee ook bijzonder gelikt uit. Grafisch is er eigenlijk niets op de game aan te merken. Het is niet top of the bill, maar het lichtgebruik en de animaties zijn prima. Zo moet je er tijdens het sluipen rekening mee houden dat je bekers, tonnen en andere spullen kunt raken of om kunt gooien, wat dan weer geluid maakt en wachters jouw kant op trekt. Verder wapperen vlaggen en de cape op de rug van Styx er realistisch op los. Wat wil een mens nog meer?
Conclusie
Styx: Shards of Darkness is een vermakelijke game, maar door de tegenstrijdige impulsen die het je geeft is het lastig kiezen of je nu de pacifist of de moordlustige maniak uit moet hangen. Mijn tip, doe lekker waar je zin in hebt. XP is overrated. Quicksave is daarnaast een foefje dat ontwikkelaars niet te licht op moeten nemen, want door simpelweg je quicksave te spammen verdwijnt alle uitdaging uit deze game. Verder is Styx geen absolute topgame, maar zo presenteert het zich ook niet. Het is gewoon prima, dat is een beetje het toverwoord voor deze game. De graphics zijn prima, de mechanics laten je nog wel eens in de steek maar zijn in principe prima, en de fun factor van deze game is, je raadt het al, prima.
Bron: Flloyd Hansen / StarGamers
