Het mythische wezen “Cthulhu” is losgeslagen en klaar om slachtoffers te maken! Daar lijkt het in ieder geval op in Call of Cthulhu. Dit mythische zeebeest zou meer verslinden dan menig zeerob die naar maanden op zee eindelijk de haven bereikt. Zal ik dit horroravontuur net zo makkelijk verslinden of ligt de game toch zwaar op de maag?
Met de Zuipschuit
Wat doe je als je een professioneel privédetective bent en de zaken staan er niet goed voor. Je krijgt bijna geen nieuwe opdrachten meer binnen en de opdrachten die je binnen krijgt, liggen je niet. Dan reken je op alcohol en slaappillen om je door de dag te slepen. Zo staan de zaken ervoor in Boston 1924 als je controle krijgt over Edward Pierce. Op een goede middag komt er eindelijk een nieuwe zaak binnenwandelen in de gedaante van Stephen Webster. Zijn dochter (Sarah) is omgekomen tijdens een brand en hij vertrouwt het niet. De politie gaat ervan uit dat Sarah in de war was en hierdoor de brand heeft veroorzaakt waarin zij en haar gezin zijn omgekomen. Stephen gelooft echter dat er meer speelt en vraagt jou de zaak te onderzoeken. Dat is waar Call of Cthulhu van start gaat.
Als aanwijzing krijg je nog een schilderij te zien dat Sarah heeft gemaakt en dat na haar dood verstuurd zou zijn naar de beste man. Het is allemaal een vaag verhaal, maar omdat je als detective dringend een nieuwe opdracht kan gebruiken, twijfel je niet en kom je in actie. Dus vertrekt de zuipschuit per boot naar het eilandje Darkwater om de loods te bezoeken waarvan het schilderij verzonden is. De lokale bewoners blijken echter niet te staan juichen om je te helpen. De zeelieden worden onderdrukt door een vrouw genaamd “Cat”, er is een flink toegetakelde walvis aangespoeld aan land en de lokale visserij ligt op z’n gat. Genoeg reden om te constateren dat zelfs in dit vissersdorpje zonder vangst, het zaakje stinkt.
To Insanity and Beyond!
Call of Cthulhu is een Lovecraftian horrorgame die het grotendeels van zijn stijl moet hebben. Het is niet de typische jumpscare heaven met gestoorde gekken die je achterna zitten, maar een psychologisch horrorverhaal waarbij de lijn tussen waarheid en hallucinaties en dromen vervaagt. Dit spel pakt je met de sfeer, het verhaal en de algehele stijl. De voice acting is heerlijk, maar aan de andere kant zijn de stemanimaties ruk. Een beetje alsof je een slechte nagesynchroniseerde Duitse film aan het kijken bent. Schade!
Grafisch pakt het je vooral door de stijl: geen vervelende HUD in beeld, een beetje alsof er een waas over het beeld zit en vooral een omgeving die door de details tot leven komt. Zo zijn de verschillende personages meer dan simpele NPC’s die een aanwijzing voor je klaar hebben staan. Ze hebben allemaal hun eigen leven, problemen en geschiedenis en ze dragen dat ook uit. Zo zit er een groepje vissers zeeliederen te zingen over hun grootste vangst, houdt de barman bij wie van de vaste groep klanten er nog geld verschuldigd is, staat er een aantal oud zeelieden dronken bij de kust te wachten op betere tijden en staat een kapitein klaar om alle verhalen te delen over het plaatsje. Het voelt alsof de omgeving en de bewoners niet primair ten dienst staan aan het verhaal.
De weg kwijt
Allemaal heel leuk en aardig natuurlijk, maar als er niks te doen is in het spel, dan heb je er natuurlijk geen reet aan. Ieder hoofdstuk vind plaats in een andere omgeving, waarin je grotendeels zelf op onderzoek uit mag. Je hebt er soms echt wel een tijdje voor nodig voor je alles ontdekt hebt en je niet loopt te dwalen op zoek naar nieuwe aanwijzingen. Zeker als je net die ene sleutel of aanwijzing zoekt en de open omgeving die je verder helpt. Zeker wanneer je in een gebied bent met bewakers of waar je achtervolgd wordt, kan het frustrerend zijn om dat ene item of die schakelaar te vinden die je verder helpt.
In de verschillende open omgevingen moet je op onderzoek uit en informatie vinden, met personages ouwehoeren, ze zien te overtuigen om iets voor je te doen en de juiste keuzes maken. Het RPG element zit 'em erin dat je verschillende vaardigheden kunt upgraden: van je psychology skills, tot je kracht of eloquentie. Hoe je je ontwikkelt, bepaalt welke opties je voorhanden hebt om verder te komen. Met kracht kun je een kistje openen om zo bij een sleutel te komen, terwijl je met eloquentie iemand kan overhalen een deur voor je te openen terwijl je met “spot hidden” weer meer items kan vinden en hier informatie uit kan winnen. Het is tof bedacht, maar hoe je jouw punten verdeelt zal weinig uitmaken voor het verhaal en je voortgang. Alleen de wijze waarop je verder komt en welke informatie je kan vinden.
Bloeddorstige Zeemonsters en Hersenloze Lamzakken
Zodra je een aantal hoofdstukken in het verhaal bezig bent, kom je ook in aanraking met monsters. Ik ben onder de indruk van Cthulhu en de Shambler. Die zien er echt indrukwekkend en angstaanjagend uit. Dat zijn wezens die je niet graag onder (of in) je bed wil hebben liggen. Je zal regelmatig het pad kruisen met de Shambler. Het gezicht van dit stuk ongedierte bestaat volledig uit een grote bek met scherpe tanden (een beetje zoals de gemiddelde ex-vriend/vriendin dus). Als dit bloeddorstige wezen je op de hielen zit en de muziek opzwelt, maak dan maar dat je weg komt. Vaak zijn deze achtervolgingen gekoppeld aan een opdracht, waardoor je meer moet doen dan alleen vluchten. Het werkt tof, maar helaas gebeurt dit in het spel te weinig.
In Call of Cthulhu heb je ook regelmatig te maken met bewakers en agenten waar je langs moet sneaken. Die gedragen zich daarentegen als een stel lamzakken met het IQ van een bord aardappelpuree. Ik weet niet of de bedoeling is om ze dom te doen lijken of dat ze gewoon bugged zijn, maar het klopt niet. Als ze je hebben ontdekt, dan volgen ze je (tot zover logisch). Echter zodra je uit zicht bent verdwenen en ze het zoeken staken, blijven ze regelmatig op de plek stilstaan waar ze zijn gestopt met zoeken. Zodoende staan ze soms gewoon tegen de muur te kijken zonder iets te doen. Het kan zijn dat dit bedoeld is om je ergens langs te krijgen als je de manier om ze af te leiden niet kunt vinden, maar echt logisch is het niet.
Aan het oppervlak
Eigenlijk biedt Call of Cthulhu een beetje van alles wat: onderzoek, RPG, psychologische horror, een verhaal wat zich stukje bij beetje opent, dan weer op je hielen gezeten worden door een monster, stealth sneaken en aan het eind mag je zelfs nog even met een pistool aan de slag (Call of Duty, eat your heart out!). Het probleem is echter dat de uitwerking matig is. Het verhaal en de stijl is tof, maar de animaties vallen tegen, het IQ van de bewakers zakt regelmatig onder de levensvatbaarheidsgrens, de monsters zien er tof uit en in combinatie met de muziek roept dit zeker genoeg angst op, maar je komt deze situaties slechts zelden tegen en daarnaast zijn ze ook zo weer voorbij. Het voelt alsof Call of Cthulhu op veel vlakken net te kort komt.
Het RPG aspect maakt het allemaal nog enigszins goed. Hoe jij je punten verdeelt over de eigenschappen, bepaalt wat er mogelijk is. Daardoor zou je een nieuwe playthrough kunnen kiezen om alle andere opties te onderzoeken. Aan het einde van het spel leiden jouw keuzes er toe, tot welke endings je toegang hebt. Gedurende het spel maak je fucked up shit mee en de mate waarin jij je hoofd koel kan houden en niet gek wordt, bepaalt hoe jij het spel doorkomt. Het opent nieuwe dialoogopties en einden die anders niet mogelijk waren. Soms kan het oplopen van een trauma worden voorkomen door een andere route door het spel te bewandelen, of iets meer werk te doen om het te voorkomen, maar uiteindelijk loop je altijd wel tegen dingen aan.
Conclusie
Call of Cthulhu is een spel dat teveel steken laat vallen. De sterke kanten zijn het psychologisch horror aspect, de setting, de liefde voor Lovecraft’s werk, de variatie en de verschillende manieren waarop je problemen aan kan pakken. Echter laten de stemanimaties het afweten, evenals de AI op momenten. Verder mist het op onderzoeksvlak en gameplay de diepgang die je verwacht bij een RPG. Wat overblijft van Call of Cthulhu is een spel voor de Lovecraft fans die willen dwalen in een verhaal over Cthulhu. Voor de gewone gamer die een horrorgame wil, is Call of Cthulhu waarschijnlijk niet de ervaring waar ze op hopen. Hoewel het genieten is van het stijltje, laat het teveel steken vallen om echt van te kunnen genieten.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
