“Het bombardement op Rotterdam werd op 14 mei 1940 rond 13:30 uur uitgevoerd door Duitse bommenwerpers in het kader van de Duitse militaire overval op Nederland. Het bombardement van een kwartier vernietigde bijna de gehele historische binnenstad, mede door de branden die ontstonden. Naar schatting kwamen 650 tot 900 mensen om en ongeveer 80.000 werden dakloos.” Zo begint de Wikipediapagina. De Duitsers waren behoorlijk kutvolk in de Tweede Wereldoorlog, maar hoe verschrikkelijk de oorlog ook was, het geeft het ons wel de gelegenheid om in de nieuwe Battlefield onder meer te strijden in óns Rotterdam! Battlefield stelt eigenlijk nooit teleur, als je benieuwd bent hoe ze het er dit keer vanaf hebben gebracht raad ik aan om gewoon even verder te lezen.
Toen Battlefield 1 uitkwam was ik enorm onder de indruk, alles klopte op dat moment. De presentatie was prachtig en de timing was perfect, we waren toe aan iets anders dan alle post-moderne bullshit en BF 1 gaf ons intense combat met, eerlijk is eerlijk, ook wat over-the-top gekkigheid als een killerblimp from hell en een niet kapot te krijgen Thomas the train on steroids. De game was op vlakken wat overdreven, maar werd geroemd om zijn uitgestrekte maps, intimiderende graphics en het indrukwekkende gevoel wat grootschalige gevechten gaven, zeker als je in teamverband speelde. De game kreeg van ons een topcijfer. Toegegeven, na véél uren op het strijdveld nam de charme toch wat af en is het cijfer achteraf misschien te hoog geweest, maar toen de game uitkwam was dit wel het sentiment.
BF V heeft minder die wow-factor. Het vult geen leegte, zoals BF 1 dat wel deed. Call of Duty kwam vorig jaar met een WO II game en het onderwerp is natuurlijk in de game- en filmgeschiedenis ontzettend veel toegepast, maar dat neemt niet weg dat BF V vernieuwende dingen weet te doen.
“You did not desert me, my brother in arms”
Oorlog wordt vaak geromantiseerd. Battlefield V wil duidelijk belichten dat er niet te makkelijk moet worden gedacht over de dood (in games). Als je de game opstart wordt je gelijk een offline strijdveld ingestuurd waar je omringd bent door vijanden, duidelijk in de minderheid en overleven is kansloos. Als je dood gaat, bevind je je als andere soldaat in een ander strijdveld. Elke keer dat je sterft krijg je te zien wie er net is gestorven en hoe oud hij was. De game probeert indruk te maken door dat soldaatje met zijn pipa een naam, gezicht en leven te geven. Dat lukt aardig.
Die lijn wordt online doorgetrokken. Zoals al jaren speel je Battlefield het beste in een squad en de focus ligt nu nog meer op samenwerking met die squad. Al ben je geen medic, als je squadmate in de buurt dood ligt te gaan, kan je hem reviven. Lig je zelf te sterven, kan je om hulp roepen en de wond dichtdrukken, zo geef je medics en squadmates meer tijd, of besluit je je lot te aanvaarden en maar zo snel mogelijk dood te bloeden (en dus respawnen). Deze mechanics maken het samenwerken nog belangrijker, en zeker als je met vrienden speelt en elkaar koste wat kost in leven wilt houden, kan dit voor intense veldslagen zorgen.
In Grand Operations bijvoorbeeld, geïntroduceerd in BF 1. Een pot Grand Operations kost ongeveer een uur en speelt zich af over meerdere dagen en meerdere maps, in totaal moet je vier veldslagen door als verdedigende of aanvallende partij. Win je een veldslag, heb je de volgende ronde een bonus. Uiteindelijk gaat het om het winnen van de laatste ronde, bijvoorbeeld door strategische punten te vernietigen of vlaggen over te nemen. Ik heb hier mijn heftigste pot Battlefield 5 gehad, en ik speelde zelfs in een squad met randoms. Het was duidelijk dat we allemaal voor de objective speelden in plaats van voor de kills, en we probeerden elkaar er doorheen te slepen. We moesten een door vijanden bezette brug over en hebben meter voor meter in linie gepusht. Ging er iemand neer, ging ik vol in de sprint om ze vanuit dekking te reviven, omdat zij dat ook voor mij deden. En zo werd die brug van ons, maar als we elkaar hadden laten sterven hadden we ver weg moeten respawnen en hadden we opnieuw kunnen beginnen- kansloos verhaal. Nu pakten we hem. Sentimenteel verhaal enzo, maar in Grand Operations kan je stellen: oorlog verbroedert. Zélfs met mensen die je niet kent, zolang jullie maar aan dezelfde kant staan.
Grafische pracht en praal
Voor de beleving helpt het ook mee dat de game er grafisch erg indrukwekkend uitziet. Ondanks dat er nog steeds games uitkomen met een dramatische draw distance (hoe ver de horizon rijkt), zie je hier overal om je heen altijd ver weg. Dit is goed te zien in sneeuwkaarten waar je omgeven wordt door indrukwekkende bergpassen, en ook in de haven van ons eigen Rotterdam, waar je talloze schepen tot in de verte ziet dobberen. Zeker als je een PS4 Pro, Xbox One X of een jetser van een PC hebt is Battlefield V adembenemend. BF 1 was prachtig, het vijfde deel doet er een schepje bovenop. Ik kan hier heel veel over vertellen, maar je kunt het beste even kijken naar onderstaand filmpje, opgenomen op een PS4 Pro.
Leuk weetje, als je een PC hebt met een mega dikke (maar dan ook echt mega dikke) videokaart, is Battlefield V één van de games die als showcase wordt gebruikt voor de nieuwe techniek Ray Tracing. Dit zorgt dat reflecties accuraat zijn, en je in plassen, ramen en zelfs ogen het vuur van explosies ziet, om maar een klein voorbeeldje te noemen. Neem in onderstaand filmpje de schreeuwende kerel even voor lief, want het is een verdomd indrukwekkende techniek. Je krijgt gelijk een stukje mee van één van de maps in Rotterdam.
AI = dommer dan mensen
Het is eigenlijk sociaal wenselijk dat games ook een offline-mode hebben, zo heeft Battlefield V ook weer zijn campaign. Het is zoals altijd wel vermakelijk, maar dit is echt niet waar je zo’n game voor speelt. De AI staat stil of loopt heen en weer alsof ze aan een touwtje zitten, zoals het een goede AI betaamt zijn ze te dom om te poepen. De game biedt je regelmatig de mogelijkheid om stealthy een opdracht aan te gaan, maar als het alarm afgaat kom je er ook wel als je gewoon om je heen maait met een dikke machine gun. Stealth is echt overbodig, Rambo’en is veel sneller. Betekent niet dat de single player slecht is, er zijn ook zeker leuke dingen. De omgevingen zijn mooi, dialogen bevatten wel wat humor en er zijn geinige details. Als je als Brit een Duits vliegtuig jat, wordt je over de boordradio in het Duits kapot gescholden, waarna je lekker de Duitsers met eigen wapens kunt bestoken. Wat dan wel jammer is, in deze specifieke missie staan er iets van 5 AA-guns in de buurt. Ze worden wel bemand, maar er wordt zo treurig geschoten dat je nooit het idee hebt dat je in gevaar bent. Dat symboliseert een beetje de single player, als je niet tegen échte mensen vecht, is die strijd ook gewoon lang niet zo boeiend.
Nog even uitwijden over het online gedeelte dus. Een zorg van veel spelers was na het Star Wars: Battlefront II fiasco dat de game overheerst zou worden door microtransactions. Daar hoef je je op dit moment geen zorgen over te maken, microtransactions zijn voornamelijk visueel en je kunt gewoon door in normale mate te spelen (dus niet 400 uur voor Darth Vader, enzo) alle goeie shit unlocken. Zelfs EA leert van zijn fouten. Sterker nog, alle toekomstige DLC wordt gratis. Dan heb ik het er graag voor over af en toe geteabagged te worden door een twaalfjarige wiens soldaat eruit ziet alsof hij klaar is voor Braziliaans carnaval.
The Thing Goes Skra!
Buiten dat het leven wat waardevoller is gemaakt, is de look en feel van wapens anders dan in BF 1. Dat is logisch, de wapens zijn zeker 25 jaar verder in hun ontwikkeling, maar gameplay-technisch is het schieten opnieuw opgebouwd. Je wapen lijkt wat zwaarder in het schieten. Je hebt vaak net iets meer tijd nodig om aan te leggen terwijl je wapen daarna ook échte stoten uitdeelt. Dat geeft voldoening, maar levert soms bij spelers om me heen wat frustratie op omdat ze doorzeefd zijn voor ze goed en wel hun wapen gereed hebben om te reageren. In gevechten lijk je sneller dood te gaan, waardoor je altijd scherp moet zijn als je tegenover vijandelijke soldaten staat, terwijl je minder vaak doodgaat door random shit, waar je in BF 1 regelmatig spontaan bedolven werd onder vliegtuigbommen, artillery-shells of een cadeautje van de eerder genoemde zeppelin from hell. Gevechten zijn wat meer mano e mano en vaak wint de beste schutter, niet de gelukkigste.
Kaarten zijn vaak wat voller met soldaten, waardoor je regelmatig terecht komt in chaotische veldslagen. Als je een beetje onder de radar blijft of een slimme omtrekkende beweging maakt, kan je op deze manier veel kills maken, maar het kan ook zomaar zijn dat je weer snel zit te wachten op de respawn. Verder ontbreekt de Rush-mode, sinds Bad Company een populaire spelvorm waarbij je een aanvallende en verdedigende partij hebt, waar de aanvaller het doel heeft op twee of drie doelen een bom te plaatsen. Aan de verdedigers om te zorgen dat dit niet gebeurt of de bom te ontmantelen. In de Grand Operations heb je wel vergelijkbare missies, maar ik vermoed dat Rush als losse mode nog wel terugkomt.
Conclusie
BF V vult niet de leegte van shooters uit een bepaalde tijd zoals BF 1 dat wel flikte, maar het is gewoon weer een goede shooter. Grafisch tilt BF V shooters weer naar een nieuw niveau, zeker als je een PS4 Pro, Xbox One X of dikke PC hebt is het onvoorstelbaar om te zien hoe snel de techniek op dit gebied vooruit gaat. De focus ligt op ‘het leven is waardevol’ waardoor squadbased samenwerken belangrijker is dan ooit, mits je squadmates hebt die niet alleen maar voor de kills gaan, maar voor het teamgevoel. In Grand Operations ontstaat dat Brothers in Arms gevoel organisch, in de potten die ik heb gespeeld was het team bereid om écht voor elkaar te strijden om het einddoel te behalen. Wat mij betreft het absolute hoogtepunt van deze Battlefield. De single-player is underwhelming, maar dat komt vooral omdat menselijke tegenstanders dit spel nou eenmaal oneindig veel interessanter maken. Oh ja, de microtransactions overheersen niet en alle toekomstige DLC wordt gratis. Al met al weer een prima Battlefield.
Bron: Flloyd Hansen / StarGamers
