Flloyd graait naar ballen, draait ze rond op zijn vinger en geeft er vervolgens een slinger aan. Voor die driepunter natuurlijk, wie is er niet gek op. Hij ging aan de slag met NBA Live 19; basketbal-liefhebbers weten dat deze game al jaren in de schaduw staat van NBA 2K. Dit jaar wordt de game van 2K gezien als weinig vernieuwend en wordt er teveel naar je portemonnee gehengeld. Is dit het jaar voor EA om de verhoudingen te Lebron-en?
De eerste alinea vat redelijk samen wat ik met een basketbal kan, redelijk schieten van afstand en verder helemaal niks. Een paar jaar geleden speelde ik voor het laatst een basketbal-game, ik meen NBA Live 16 op de PS3, die we gratis kregen met PS-plus. Dat heb ik nog geen twee potjes volgehouden, ik vond het onoverzichtelijk, veel te moeilijk voor nieuwe spelers en gewoon ruk. Het zag er overigens wel aardig uit.
Dat maakt deze review ook speciaal. NBA Live 19 wordt gespeeld door een speler die de serie nagenoeg niet kent, geen kut kan van basketbal-games en het spelletje in het echt ook niet helemaal snapt. Daar valt gelijk het eerste op. De game doet zijn best voor je als nieuwe speler. Toen ik wat tutorials speelde over schieten, dribbelen, passen en wat andere basic skills, kon ik al prima een potje in zonder een enorme flater te slaan.
The One: Hit & Hit
De game smijt je gelijk in zijn The One-modus. Je creëert een speler (die van mij heet Fllo Rolla) en bepaalt ook gelijk wat voor soort baller je bent. Ben je een grote jongen die ballen uit de basket kopt, ben je een klein opdondertje die bij de reuzen door de benen schiet om kansen op te zetten of zit je er tussenin? Ik zit daar dus tussenin. Fllo Rolla is een Wing Shooter, wat inhoudt dat óók mijn digitale evenbeeld altijd voor de driepunter gaat.
Dat doet hij naar het voorbeeld van misschien wel de beste weinig-gepigmenteerde basketballer ooit, Larry Bird. Deze Celtics-legende heeft in zijn 897 wedstrijden 649 driepunters gescoord, hij gooide meer dan één-derde van pogingen buiten de cirkel ook daadwerkelijk in het netje.Kern van deze alinea is dat je een legende kunt kiezen naar wie je je wilt spiegelen, en als je het goed genoeg doet kan je hun stijl overnemen, zowel qua kleding als bewegingen.
The One: The Legend of NBA
Daarin is The One bijna RPG-achtig. Je verzamelt xp bij elke wedstrijd, gaat level up en kunt kiezen in welke vaardigheid je deze ervaring wilt stoppen. Daarnaast speel je perks vrij die je kunt verbeteren door specifieke opdrachten te voltooien en heb je van de gekozen legende nog een hoofdperk, die je tijdens de wedstrijd een betere speler maakt als het lukt om aan het doel te voldoen.
Tijdens de wedstrijd is je vorm sowieso van belang. Als je alles raak schiet, vallen de punten steeds makkelijker. Graai en snaai je steeds mis, slaat de onzekerheid zichtbaar toe en moet je als speler perfect timen om te scoren en uit je vormdip te breken. Ondanks dat de game vergevingsgezind is voor nieuwe spelers, wordt skill absoluut beloond. Met de rechter stick voer je in balbezit trucjes uit en creëer je ruimte voor jezelf om die pass te ontvangen of vrij te kunnen schieten, verdedigend kun je de bal veroveren als je timing goed is. In elk geval kun je het je directe tegenstander een stuk moeilijker maken.
Liberté, Egalité en driepuntertjes
Wat ik het meest waardeer aan NBA Live 19, is de absolute vrijheid die je krijgt. Tuurlijk, je wordt in ‘the One’ gegooid voor je er erg in hebt en moet een paar ‘inkompotjes’ door, maar daarna doe je maar lekker wat je zelf wilt. Met the One is het idee dat je je bewijst op de straat om daarna een selectiewedstrijd voor de NBA te gaan spelen. Maar ben je klaar met het pleintjesbasketball en ben je klaar voor the real deal? Dan begin je toch lekker aan die Draft-match. Afhankelijk van hoe goed je speelt, word je gekozen door een team in de NBA.
Buiten straat of league kun je ook aan ‘live challenges’ of een bijna Risk-esque mode starten waarbij je the turf van andere spelers over probeert te nemen door het door hun samengestelde 5vs5 team te verslaan. Win je, neem je hun gepersonaliseerde zaal onder je hoede. Andersom moet je een team opstellen om jouw domein te verdedigen, terwijl jij met een andere squad op pad bent om bij iemand te plunderen en roven. Leuk detail, je kunt je The One speler gebruiken in je aanvallende team. Verder gebruik je spelers die je in andere modi vrijspeelt.
Anders heb je natuurlijk ook altijd nog oa. de league-mode (kies een team en verdeel en heers), online, exhibition én Live Ultimate Team modi. Die laatste is het evenbeeld van Fifa Ultimate Team, waarbij je je eigen team samenstelt door pakjes en muntjes te verdienen door te spelen of opdrachten te volbrengen. Als je klaar bent met The One kan je met LUT makkelijk tientallen a honderden uren vooruit.
NBArcade
Grafisch ziet de game er goed uit, maar een veelgelezen kritiek is dat het lijkt alsof NBA Live hier een kleine downgrade heeft neergezet ten opzichte van vorig jaar. Toen wapperde de kleding realistischer en kon je groeiende vermoeidheid aflezen van de gezichten van spelers. De game lijkt wat meer de arcade-kant op te zijn gegaan, zowel grafisch als qua gameplay, wat ik persoonlijk heel tof vind. Een voorbeeld hiervan is dat je epische herhalingen krijgt, alsof ze gefilmd zijn met een mobieltje, als je een prachtpunt scoort. Dit materiaal vind je vervolgens ook terug wanneer je wordt geroemd op ‘YouTube’-channels van bekende Basketbal-doe-het-zelf-analisten. Dit lijkt een element uit NBA Jam of FIFA Street, en maakt de actie allemaal vrij explosief.
Zoals gezegd vind ik dat tof, maar dit is een stijlkeuze die de pure basketbalfans mogelijk niet kunnen waarderen. De reden dat het voor mij wél werkt, is juist die onervarenheid. Het geeft voldoening om een dunk uit drie hoeken terug te zien, omdat het nog niet zo makkelijk is die te scoren zonder skillmoves te kunnen. De game geeft je een schouderklopje als je iets goed doet, wat nieuwe spelers misschien wel overtuigt om door te blijven gaan.
Conclusie
NBA Live 19 is een degelijke game. Toen onze eindbaas hem mij toestuurde wist ik niet wat ik moest verwachten én eerlijk gezegd ook niet of ik hier wel zin in had, maar de game heeft me binnen gehengeld door mijn verwoede pogingen om iets goed te doen te erkennen en waarderen. De game geeft je alle vrijheid om lekker te doen wat je wilt, en doet dat goed. Het is weliswaar wat arcade, daar moet je van houden. Dit maakt echter de instap voor nieuwe spelers heel simpel, waardoor je niet snel afhaakt. Of de puristen dit kunnen waarderen, is natuurlijk maar de vraag. The One is in elk geval een super toffe spelmode die zich niet richt op drama, maar op het plezier van het spelletje. Je merkt dat je speler zich ontwikkelt en omdat je best doen loont, wil je doorspelen.
Bron: Flloyd Hansen / StarGames
