Je kent het wel, van die titels die je pas gaat backtracken op het moment dat je er een review-copy van krijgt. Mijn reactie was a lil’ sum like this: ‘Astro Bot Rescue Mission’… Okay, Rescue Mission klinkt een beetje dull but I like robots, dus dit kan wel wat worden. *Na het zien van de coverart* OOMFFFGGG DIT IS DIE SCHATTIGE ROBOT VAN PLAYROOM VR!! *Na te ontdekken dat het een full release game was* NEEEEEEEJOOOOOH DIT WAS DE MISSING PIECE DIE IK NODIG HAD IN MIJN LEVEN #!&$!^$&*^!*
Heilige Graal
Okay, laat me dit even toelichten voor de onwetenden. Playroom VR is een gratis game die je via de Playstation Store kan downloaden, die speciaal is ontwikkeld om te laten zien waar de PS VR toe in staat is. Deze titel bestond uit allerlei mini-games, waarin het kleine robotje Astro centraal staat. Deze had één mini-game, die zo ontzettend goed was dat ik er met mijn hoofd niet omheen kon dat ze hier geen full release van hadden gemaakt.
Maar wat blijkt dus: “They were cooking this up all those years”. En of het ‘t waard was? Hell fucking yes! Ik wil niet overdrijven, maar deze game is de Heilige Graal van PSVR. Astro Bot Rescue Mission is hét antwoord van Sony op alle Mario-esque platformers van het moment, al wel niet beter. Ja ja, ik heb het gezegd. Niet mee eens? Kom vechten dan!
Virtual Reality op zijn allerbest
In Astro Bot Rescue Mission bestuur je de schattige mini-robot Astro. Je raakt al je robo-maatjes kwijt en het is aan jou om ze terug te vinden, no deeper backstory. Je speelt de game niet vanuit het perspectief van Astro zelf, maar vanuit het oogpunt van de niet minder schattige ‘Bot’. Je zweeft als Bot achter Astro vanuit een soort God-perspectief, wat voor een hele andere vorm van interactie zorgt dan dat je gewend bent van de meeste VR-games.
Al platformend met je buddy Astro ben je naar hartelust muntjes aan het verzamelen, je maatjes aan het vinden en geheimen aan het ontdekken in de volledige 360 graden die de VR je te bieden heeft. Soms wordt er zelfs van je verwacht dat je om hoekjes moet kijken, of dat je je fucking hoofd door een gat in een plafond in de spelwereld moet steken om daar een geheim te ontdekken. Mijn hersencapaciteit was bijna te klein om te kunnen beseffen dat zoiets mogelijk was, ik kom het aantal duimen tekort die ik omhoog wil steken naar de ontwikkelaar ASOBI!.
Waar die knop eigenlijk voor bedoeld was
Zoiets heb ik werkelijk nog nooit meegemaakt, en zorgt voor een level van immersiveness die nog geen enkele game to date mij heeft weten te bieden. But it doesn’t stop there! In de game is je Dualshock 4 controller ook echt een fysiek onderdeel in de wereld, en word gebruikt als een verlengstuk van jezelf. De functie van de vrijwel altijd overbodige Touchpad op je controller word EINDELIJK eens benut, en boy oh boy is it fun!
In vele werelden is er een kist geplaatst waar je je controller in moet stoppen, die je Dualshock 4 daarna omtovert in een gadget met uiteenlopende abilities. Met de één schiet je een touw af waar Astro daarna op kan lopen, met de andere verandert je controller in een Super Mario Sunshine-achtige Super Soaker, en zo zijn er nog veel, veel meer. Een mechanic die slim is geïntegreerd en eigenlijk de kers op de taart weet te zetten. Nog niet overtuigd? Wacht maar, er is meer!
Indrukwekkende werelden
Astro Bot bestaat uit twintig zeer uiteenlopende levels waar in elk acht robotvrienden te vinden zijn, waarnaast ook nog eens los zes eindbazen zijn om te verslaan. Tijdens deze gevechten maak je optimaal gebruik van de functies die je controller aan kan nemen op speelse en unieke wijze. Keer op keer als je zo’n gigant van een baas ontmoet, valt je mond open van hoe groot ze wel niet zijn. Het is in woorden niet uit te leggen hoe dit voelt, je moet het gespeeld hebben om het gevoel te begrijpen.
In ongeveer een uur of acht ben je door de main story heen, maar de de game weet de speelduur minimaal te verdubbelen door de unlockable challenge levels. Dit doe je door middel van Chameleons te vinden in elke spelwereld, die op slinkse wijze zijn verstopt. Want ja, Chameleons.. Maar goed, hier speel je dus allerlei challenges die verpakt zijn in een uitdagend jasje. Denk hierbij aan bosses halen zonder te springen, time trials, en meer van dat soort ongein. Onderschat deze challenges niet, sommige zijn echt bijzonder pittig!
‘A new contender has entered the arena!’
Ik ben persoonlijk erg blij met mijn VR, en heb nog steeds het gevoel dat dit de toekomst van gamen gaat zijn. Ik ben er ondertussen zelf gewend aan geraakt, maar ik weet dat voor nieuwkomers deze ervaring voor flink wat motion-sickness kan zorgen. In Astrobot is hier gelukkig geen sprake van, vanwege het uitstekende dieptegevoel waar met zorg aan is gewerkt. Binnen luttele seconden bestuurt de grootste knoeperd boy Astro met het grootste gemak voor lange speelsessies, en dat zegt wat!
Niks in de game voelt te moeilijk, maar is wel uitdagend genoeg om niet alles in één try te halen. De collectibles (robots/Chameleons) per stage zijn ook vaak niet in de eerste playthrough gevonden, waardoor de replayability van de main missions minstens tot een tweede word gerekt. Uiteindelijk kan je al je robo-friends in een trophyroom terugvinden, waar je al je zuurverdiende coins kan spenderen in een grijpmachine. Hier kan je een soort van action figures losspelen, die een mini-spelwereldje vormen in deze Trophy Room. Het is allemaal veel te schattig, je gaat het allemaal vrij willen spelen. Trust me on this one.
Laten we eerlijk zijn, Mario 64 heeft ooit de lat ergens gelegd en er zijn eigenlijk maar weinig games in de buurt gekomen van deze ultieme platformer. Je merkt dat Astro Bot hier en daar geleend heeft van ‘the greatest’, maar op zo’n genuanceerde en sexy wijze dat het werkt. Beter ‘goed gestolen dan slecht gedaan’ is wat de mensen zeggen, right? Net zoals ik hebben al mijn vrienden die ‘m even kort gespeeld hadden de link binnen no-time gelegd, en je mag wel stellen dat dat een compliment is in dit geval.
Conclusie
Astro Bot is een game die een beetje wordt ondergesneeuwd door alle grote titels die momenteel uitkomen, maar behoort eigenlijk zelf tot deze major league. Deze nieuwkomer heeft zo’n indruk op me achtergelaten, dat ik nu al niet kan wachten op een nieuwe release. De mini-Astro is zo fucking loveable, en de game is zo ingenieus in elkaar gezet dat hij met gemak de nieuwe mascotte van PSVR genoemd mag worden. Hands down.
Nintendo-folks, begin je hand in de buidel te laten tasten want deze titel mogen jullie écht niet missen. Ditzelfde geldt voor de non-VR bezitters; als jullie hebben gewacht op een titel die de moeite waard is, now is the time. Ik heb niks, maar dan ook echt niks aan te merken op Astro Bot. Nouja.. Misschien dat de game wat te kort is, want voor een game als dit bestaat er geen ‘te lang’. Team ASOBI!, bedankt voor deze prachtige titel. Astro Bot is een game van een generatie de herinnert zal gaan worden, en hopelijk volgen er nog veel, veel meer in it’s wake.
Bron: David Tromp / StarGamers
