Afgelopen november mochten we Wolfenstein II verwelkomen op de PC, Playstation 4 en Xbox One. Bethesda kondigde daarbij ook aan dat de game (net als DOOM) uit zal komen op de hybride consoles van Nintendo. Na dik acht maanden wachten mogen we nu ook aan de slag met BJ Blazkowicz op de Nintendo Switch!
I did Nazi that coming
Als je de vorige game Wolfenstein: The New Order gespeeld hebt (wat jullie overigens allemaal zouden moeten doen, al kan dit niet op de Switch), dan weet je dat BJ geen makkelijk leven heeft gehad. Hij heeft een hoop mensen verloren, voor praktisch onmogelijke missies gestaan, teveel mensen met teveel macht boos gemaakt en dat mocht daardoor op het einde zelfs bijna zijn eigen leven kosten. In dit deel ga je rustig verder waar het verhaal geëindigd is, wat betekent dat je lijf aan gort is gegaan door de granaat in de hand van Deathshead die zijn laatste adem uitblaast. Op een miraculeuze wijze overleef je dit, en jouw rebellenteam weet je nog net op tijd te redden voordat het te laat is. Natuurlijk, because fuck logic right? Maar houd je paarden, want het was het meer dan waard.
Hoe corny de game ook eindigt, des te meer het weet goed te maken in de huidige storyline. BJ is zo’n ongelofelijk uitgewerkt personage die er eigenlijk al om schreeuwde om verder uitgewerkt te worden. De rest van het verzet waar je uiteraard veel mee te maken hebt, voegt daarnaast ook echt een ongelofelijke waarde aan het verhaal toe. Ze zijn allemaal stuk voor stuk overtuigend, likeable en je bouwt daarom heel makkelijk een band met ze op. Daartegenover worden de villains van het verhaal neergezet als de pure belichaming van het kwaad, en blijft dat constante haatgevoel naarmate de game vordert alleen maar groeien. Het acteerwerk is gewoon topnotch en de voice-acting doet er ook niet aan onder, alles is ontzettend geloofwaardig. Voor zover dat mogelijk is dan.
Een emotionele achtbaan
Ik ga niet te diep in het verhaal duiken, want het is veel te makkelijk om te spoilen en dat zou zonde zijn. Hierbij dus in een notendop: De wereld is naar de getver, de Nazis hebben de oorlog gewonnen en jij hebt in deeltje 1 eigenlijk maar een vlekje op de lens weten weg te poetsen met je zogenaamde ‘grote operatie’ en doet daardoor slaapie slaapie. De kartoffelnmenschen hebben New York platgebombardeerd en hebben daardoor Amerika op hun knieën weten te krijgen, and that’s where you come in. Je komt uit een niet al te gemakkelijke slaap/coma van 5 maanden inclusief gebroken lijf in de U-boat die je uit het vorige deel hebt weten te kapen omdat het wordt aangevallen, en je mag gelijk weer aan het werk. Al rolstoelend laat je even zien wie de eindbaas is, and long story short; you go back to kick that Nazi-ass outta America. Moet je nagaan wat je al kan bewerkstelligen in een fucking rolstoel, laat staan dat je met beide benen op de grond staat.
Hoe stoer Blazko ook is, je merkt en voelt zijn wanhoop heel sterk. Het is een emotionele rollercoaster die alleen maar in een neerwaartse spiraal lijkt te gaan, waarna het op het juiste moment weer een goede wending krijgt. Zo worden er daddy-issues geadresseerd, rassenhaat, je aankomende gezin dat onder vuur ligt.. het is allemaal heel intens. Ik wil de schrijver van het verhaal daarvoor een dikke bigup geven, want het houd je de gehele game op het puntje van je stoel. Er zitten zelfs heuse Quentin Tarantino-achtige secties (misschien zelfs ééntje met de Fuhrër himself, ssssstt…) in tussen al het actiegeweld die extreem goed bijdragen aan de sfeer van de game, waardoor je je nog meer in het verhaal gezogen voelt. Chapeau! Eh ik bedoel; Prost!
In je aars-en-al
Gameplaywise voelt Wolfenstein aan als een smooth oldskool firstperson-shooter, zoals we ondertussen al wel weten dat ze dat kunnen bij Bethesda (hetzelfde truukje hebben ze al geflikt bij het eerste deel en Doom). Het is uitdagend, we pakken gewoon weer medpacks en ammo op als voorheen en dat werkt zelfs in deze tijd ontzettend goed. Je beschikt over een aardig arsenaal aan wapens met hun eigen identiteit, al hadden ze wel wat meer mogen verschillen qua uiterlijk in mijn opinie. Maar goed, uiteindelijk krijg je toch een bepaalde voorkeur voor zekere wapens waardoor je toch je eigen speelstijl creeërt en je de game easy eigen maakt. Zelfs dualwielden is een mogelijkheid, en omdat je mag kiezen welk wapen je in welke hand houdt is het leuk (en belangrijk!) om te experimenteren wat voor jou het makkelijkst werkt tegen welke vijand.
Waar de console en PC-versies draaiden op een soepele 60fps met gelikte graphics, weet de Nintendo Switch zich goed staande te houden. De game draait in docked-modus op een stabiele 30fps en de textures zien er goed uit. Nu hoor ik je denken: “30 fps is in een game als Wolfenstein toch niet genoeg”, maar ik kan vertellen dat dit voor een singleplayer shooter geen reet uitmaakt. Ik weet niet hoe Bethesda het voor elkaar heeft gekregen maar het ze doen het keer op keer. De gore is letterlijk om je vingers bij af te vegen, vooral met melee-kills. Ook op de Switch voelt de spelwereld zich echt in de ban van het Duitse rijk, vooral omdat alles sterk uitvergroot word. De KKK aan de macht in het zuiden van Amerika, Überkommando-outposts op andere planeten… Grote machines, grote vliegende machines, grote gebouwen, grote robots.. En vooral veel hakenkruizen. Veel grote hakenkruizen man. Hitler sure did love his swastikas.
Pittig spelletje, geloof daar maar Sieg Heilig in
Ik kan je vertellen dat de moeilijkheidsgraad aardig hoog ligt; aangezien ik al moeite had met FUCKING MEDIUM. Besef even dat er 6 moeilijkheidsgraden zijn, en ik heb gespeeld op de 3de. Het grootste gedeelte is uitdagend maar haalbaar, sommige stukken daarentegen vragen het uiterste van je geduld en concentratie. Daar krijg je zeker mee te kampen (haha see what I did there), maar ALS je het haalt; ik denk dat het gevoel van een kind krijgen erbij in de buurt komt (females, don’t hate). Er bestaan zo bijvoorbeeld sneaksecties in de game waarin je gevraagd wordt om ‘captains’ uit te schakelen. Je kan er uiteindelijk voor kiezen om er guns blazing doorheen te gaan, maar zeker op de hogere moeilijksheidsgraad raad ik je aan om dat niet te doen.
Er bestaat een simpel upgradesysteem voor je wapens, die niet heel veel toevoeging nodig heeft. Als je een beetje verkent door de wereld vind je zo hier en daar upgradepoints voor je wapens. Al je wapens hebben 3 upgrades, die je kan unlocken door zo’n punt eraan te spenderen. Ik raad je daarbij aan om als eerste de silencer op je pistol te zetten, thank me later. Er zijn ook een shitload aan collectibles te vinden voor de achievementhunter/liefhebber, die je nog verder in het verhaal zuigen. Dit is uiteraard niet nodig voor de gameprogressie, maar de propaganda die er door de Germans verspreid wordt is werkelijk te hilarisch voor woorden. Als je dit interessant vindt, luister dan ook zo nu en dan eens de gesprekken af die de Duitsers met elkaar voeren voordat je in de aanval gaat. Vooral een gesprek in de U-boat die me is bijgebleven tussen twee Duitsers die praten over dat ze geleerd hebben dat Amerikanen een brein ter grootte van een tennisbal hebben… Ik hield mijn broek niet droog.
Rondrennen voor je leven
En als we het dan toch over de wereld verkennen hebben; ren rond alsof je leven ervan afhangt. Het is niet de munitie die schaars is, maar vooral je health en armor. Want my god, wat is de AI van je vijand toch hoog. Ze zoeken cover wanneer ze low on health zijn, ze flanken uitmuntend goed.. Bijna tot frustrerend aan toe. Soms is het nog niet eens hun digitale brein, maar het aantal waarmee ze je aanvallen. Het is zo overweldigend, dat je bij bepaalde stukken gewoon het gevoel hebt dat ze het je expres te moeilijk maken. Daarbovenop komt ook nog eens bij kijken dat BJ nogal kieskeurig is over waar hij op kan klimmen, en dat wapens wisselen in sommige situaties nogal penibel aan kan voelen. Ze hadden beter het systeem van Doom over kunnen nemen, waarin de tijd vertraagd zodra je in je wapenselectie menu komt. Los van dat is de actie zo smooth als de bil van een baby in de vaseline, en gaat de Übermensch zo heerlijk tegen de vlakte dat je niet kan stoppen met spelen.
Jaja, zelfs als je klaar bent met de game, ben je nog niet klaar met de game. Vanuit de U-boat, oftewel de hub van de game krijg je nadat je klaar bent zelfs nog de keuze om missies in voorgaande delen van de wereld nog te bezoeken om daar Überkommanders uit te schakelen.
Conclusie
Ook op de Nintendo Switch is Wolfenstein II één van de beste voorbeelden waarom een game geen multiplayer nodig heeft om er toe te doen. Er is zo’n ongekend detail in het verhaal gegooid, die je zo meesleurt dat je er eigenlijk niet meer uit wilt komen. Gameplaywise werkt het op de hybride console bijna perfect, op een paar kleine flaws na is het een game die je als firstperson-shooter liefhebber niet mag missen, al helemaal als je kijkt naar het aanbod in dit genre op de Nintendo Switch. Deze versie heeft me watertandend achtergelaten. En bedankt hé Bethesda!
Bron: David Tromp / StarGamers
