Als kind was ik altijd behoorlijk onder de indruk van Arnie als Conan, een ziek sterke barbaar met spieren waar He-Man zelfs jaloers op is. Het was dan ook een aangename verrassing dat Funcom met een survival game binnen deze wereld kwam. Weten ze anno 2018 met Conan Exiles het uitgekauwde survival genre wél nieuw leven in te blazen, in tegenstelling tot het zwaar geflopte Metal Gear Survive?
Conan Exiles zorgde misschien wel voor de allerbeste eerste ervaring met een game ooit. Grafisch schittert de game absoluut niet, maar je kan een nudity knop aanzetten, waarmee het allemaal pas begint. Bij de character creator kun je namelijk bepalen hoe gezegend je bent. Zo kun je jouw character zo knap of lelijk maken als je wil, zo bulky of tenger en lang of kort maken. Maar de prijs voor beste customization option gaat wel naar de “Endowment’ slider. Met deze slider kun je dus het formaat van je pik aanpassen! Wat? Dat hoor je goed, ja! Een flinke genotsknots met een lengte van de doorsnede van een LP-plaat? Geen probleem, slider naar rechts! Klein schattig piemeltje die je het liefst in slaap sust met liefkozende woordjes? Slider naar links! Het mooiste is nog wel de slider heen en weer bewegen, waarbij je dop als het ware door je huid je lichaam in gejojood wordt. Ik moet toegeven dat ik veel en veel te veel plezier beleefd heb aan deze optie, vooral omdat het hierna alleen nog maar bergafwaarts ging met de game, niet eens door het immense gewicht van mijn kolossale kroonjuwelen.
Overleven tot je erbij neer valt
Je begint de story, met je blote pik in de wind wapperend, vastgebonden aan een kruis midden in een gortdroge woestijn. Een mysterieuze voorbijganger haalt je van het kruis en laat je verder aan je eigen naakte lot over. Funcom maakt meteen duidelijk met wat voor een game je te maken hebt, de eerste opdracht (die letterlijk de gehele game duurt) is namelijk: Get out and survive. Hoe dat dan moet zul je zelf uit moeten vogelen. Daar sta je dan met je goed gedrag, in de knak hete zon, hopende dat er geen brandblaren op je machtige klopper verschijnen. Vanuit de third person camera view kun je genieten van je glimmende billetjes en bij elk sprongetje dat je maakt kun je je balzakje blij mee zien bungelen. Natuurlijk moeten we hetgeen waar we zoveel dierbare tijd aan besteed hebben goed beschermen, dus ik ging op zoek naar materialen om kleding te maken.
Verzamelen in een tamelijk lege omgeving
Zoals bij elke survival game ga je in de omgeving op zoek naar materialen om daar zelf items mee te bouwen. De verschillende omgevingen die in Conan’s grote map zitten zien er mooi uit. Zo zijn er enge grotten, indrukwekkende ruines en mooie kampen te vinden. Jammer genoeg voelt de game verder heel leeg aan. Er zijn veel grote oppervlaktes die maar half aangekleed zijn. Ze hebben ook verschillende factoren per omgeving waar je rekening mee moet houden, zoals bijvoorbeeld de zinderende hitte in de woestijn en de ijzige kou op de toendra’s. Naast de temperatuur moet je ook letten op factoren als honger, dorst en hoeveel gewicht je bij je hebt. In het geval van Conan ligt er een flinke nadruk op de honger en dorst. Om je honger te stillen kun je een van de vele monsters, dieren of mensen in de omgeving slachten voor hun vlees.
Hakken voor het vlees, vlees voor het hakken
Als je de journal volgt zul je, na wat gepriegel, in stappen eindelijk een klein kampje gesticht hebben, waarna je de wereld wil gaan verkennen. Iets wat echt tergend traag verloopt. Je hebt te weinig voedsel om op verkenningstochten te gaan. Vijanden zijn behoorlijk sterk en een gevecht met meerdere vijanden kost je geheid je pikkemans. Bij het sterven drop je al je spullen, welke gelukkig weer op te halen zijn. De combat verloopt best clunky, dus je zal regelmatig een klap ontvangen. Door te eten kun je healen, wat er eigenlijk voor zorgt dat je een tijdje vast zit in een ‘loop’ van vlees nodig hebben om te kunnen verkennen -> vechten voor voedsel -> voedsel eten om te healen -> voedsel nodig hebben om te kunnen verkennen. Om deze ‘loop’ te breken zul je betere gear moeten maken, wat ook allemaal tergend traag gaat. Alle spullen kosten namelijk een belachelijke hoeveelheid aan materialen terwijl je maar weinig bij je kan dragen. Een houten kistje kost bijv. 100 planken en een oven kost een whopping 500 (fucking zware) stenen. Daarnaast zijn een hoop items in het begin niet beschikbaar, die moet je namelijk unlocken met punten die je krijgt door te levelen. Je vind jezelf vaak pendelend tussen een stapel stenen en je hutje. Van stenen hakken krijg je honger, dus zul je weer wat moeten eten. De eerste uren van de game ben ik dan ook voornamelijk bezig geweest met steen- en houthakken en jagen. Een erg toffe toevoeging in Conan Exiles is dat je andere verstotelingen uit de wereld tot slaaf kan maken. Dit zorgt ervoor dat je jouw kampje in handen van je slaven achter kan laten terwijl je op verkenning gaat. Ook kun je ze meenemen in combat, om zo een streepje voor te hebben op de rest.
Waarom?
Op het moment dat je bij level 10 bent heb je alle basiselementen tot je beschikking, en zul je nu van rock naar iron kunnen upgraden. Mocht het niet zo zijn dat er nauwelijks ijzer aanwezig is in de begin area. De drops van vijanden zijn ook karig en bevatten maar heel af en toe een ijzer-ertsje. Voor een veel te lange tijd blijf je gebonden aan je eerste kleine basiskampje, welke je niet te veel wil uitbreiden omdat er te weinig interessante resources in de buurt zitten.Wanneer je dan na vele uren met weinig plezier, huilend hebt lopen jagen, verzamelen en bouwen, eindelijk verder komt stuit je al snel op de vraag, waarom ben ik dit aan het doen? De game draait helemaal om de grind. Je herhaalt in principe wat je vanaf het begin af aan aan het doen bent, om iets betere materialen te kunnen krijgen, om sterkere monsters aan te kunnen en ga zo door. De saaie combat zorgt ervoor dat het ook niet rewarding voelt. Natuurlijk, het is gaaf om een gigantisch groot kamp te bouwen met architectonische hoogstandjes erin, maar het verzamelen van alle materialen voelt als een straf aan.
Conclusie
Met Conan Exiles heeft Funcom de zoveelste generieke survival game neergezet. Ondanks de gave setting en het interessante slaven systeem, zijn ze er niet in geslaagd een topper binnen het survival genre neer te zetten. Door een stevige wall, in het begin van de game, vergaat het plezier snel en duurt het lang voordat je weer, voor een zeer korte tijd, kunt genieten van het spelen. De nadruk van de game ligt op de grind, welke niet bevredigend genoeg is. De eens zo grote machtige klopper die in het begin van de game te aanschouwen was, verandert al snel in een klein verrimpeld zakje dat slechts nog stof en spinnenwebben weet te schieten.
Bron: Jeroen de Greeff / StarGamers
