Na een weekend vol met games, drank, onzedelijk gedrag, foute woordgrapjes en alles doen wat god heeft verboden, moet ik de consequenties onder ogen zien. Het is tijd mijn zonden te overdenken en mezelf weer in harmonie te brengen. Daarom werd ik erop uit gestuurd naar het bedevaartsoord “Kingsbridge”. Natuurlijk niet als vakantie, maar een digitaal uitstapje voor een review van The Pillars of the Earth (van het gelijknamige boek van Ken Follett).
The Pillars of the Earth is een point and click avonturenspel waarin je het verhaal van het boek “The Pillars of the Earth” doorloopt. Het verhaal kent 21 hoofdstukken verdeeld over 3 boeken (of episodes). Op moment van schrijven zijn alleen de eerste 2 boeken uitgebracht. Boek 3 (hoofdstuk 15 t/m 21) wordt verwacht in mei dit jaar, waarna het spel in zijn geheel te spelen is. Voor de review ben ik aan de slag gegaan met de Xbox One versie van het spel.
Vloeken in de kerk
Laten we beginnen bij het begin en helaas was het een stroef begin. Na het installeren van de disk ben ik gelijk aan de slag gegaan, maar niet zonder technische probleempjes. Zo zijn er voldoende laadtijden, kakt de framerate zo af en toe in en ook de gesprekken starten stroef op. Soms moet je een paar seconden wachten tussen het indrukken van de A klop en het moment dat de eerste voiceline uit de speakers te horen is. Het is vanaf begin af aan duidelijk dat het een stroef begin is. Als na een zware bevalling, mijn vrouw (in het spel) eindelijk is bevallen, zet de muziek aan om kort daarop werd abrupt te worden onderbroken door een laadscherm. Nog maar 21 hoofdstukken te gaan, verdomme* (jemig)!
Voordat je met het verhaal aan de slag gaat, word je eerst door een tutorial en prologue heen gewerkt, waarbij al duidelijk wordt dat je je gameskills lekker rust kan geven. In de artistiek verantwoorde omgevingen mag je rond speuren, slap ouwehoeren* (converseren) met personages en items en clues verzamelen om je verder te helpen in het verhaal. Je items of clues kan je dan inzetten om ze te gebruiken of personages er meer over te vragen. Ook kom je tijdens het verhaal weer voor dilemma’s te staan en is het aan jou om knopen door te hakken. Na afloop van ieder hoofdstuk nog eens nalezen welke keuzes je gemaakt hebt. Gooi daar af en toe nog een kleine quick time event bij, waarbij je met de juiste timing een balletje in een groen vakje moet laten stoppen en je hebt een idee wat je moet verwachten.
Game of Kingsbridge
Hoewel het spel geen hoge ogen gooit qua gameplay en technisch niet altijd even soepel loopt, werd ik na 3 á 4 hoofdstukken doorlopen te hebben, toch meegenomen in het verhaal. De omgevingen zijn prachtig en het spel is een visueel genot. De muziek en audio mag dan niet te veel opvallen of nadrukkelijk aanwezig zijn, maar het helpt wel de juiste stemming over te brengen. Geluidseffectjes als klussende werklieden en stromende beekjes zorgen ervoor dat het spel tot leven komt. De voice actors hebben ook puik werk afgeleverd met in totaal met dat 40 uur voiceovers. De stemmen zijn lekker authentiek Brits zoals het hoort.
Waar het spel echt in uitblinkt is het verhaal. En dat is niet verrassend, omdat het een game betreft gebaseerd op de prijs winnende boekenreeks met dezelfde naam. Gedurende het verhaal speel je verschillende personages ofwel in Kingsbridge wonen of aan de kant staan van Kingsbridge. Een van de hoofdpersonages die je in het begin bestuurt is monnik Philip. Nadat het hoofd van Kingsbridge is overleden, besluit Philip de nominatie voor de positie te aanvaarden. Hij merkt dat de plek in een slechte conditie is en de inwoners discipline missen. Als hoofd van het plaatsje denkt hij dit allemaal recht te kunnen zetten. Langzamerhand komt hij er echter achter dat de positie veel van hem vergt. Het resulteert in conflicten, de nodige diplomatieke spelletjes die gespeeld moeten worden en uiteindelijk ook oorlog.
Het stroeve en langzame spel ontpopt zich langzamerhand tot een verhaal dat doet denken aan Game of Thrones. Diplomatieke spelletjes, moorddadige en machtsbeluste leiders, sadistische plannetjes, een antagonist die het bloed onder je nagels zal halen. De pleuris (chaos) zal zeker uitbreken, alleen mist het spel soms net een vorm van urgentie of spanning, waardoor je na een uur of 3 spelen ook wel even genoeg hebt.
Monnikenwerk
Eigenlijk is het spelen van de game een beetje te vergelijken met monnikenwerk. Het is lastig om er in te komen. Het kost tijd om aan de technische foutjes en de tragere gameplay te wennen. Er is echter zeker een doelgroep die zit te wachten op een verhalende game als deze. Een groep die zit te wachten op een verhaal en op onderzoek uit wil gaan.
Het verhaal is een ding, maar de achievement en voldoening zit hem in het onderzoek en problemen op te lossen die je tegenkomt. De ene keer kom je een hoopje mieren tegen die je (als item) mee kan nemen. Why the fuck* (Voor welke gronden) ik die mieren kan pakken en waarvoor ik ze kan gebruiken weet ik tot op dit moment niet, maar het zal vast een reden hebben gehad. Aan de andere kant kom je bijvoorbeeld een groepje dames tegen die van het harde werken last hebben gekregen van hun jatten* (handen). Weer een andere keer kun je een conflict tussen 2 koppige ridders proberen te sussen. Dit soort zaken zijn niet verplicht, maar hebben wel invloed op het verhaal. Het is wat The Pillars of the Earth haar charme geeft.
Op naar het derde boek
Uiteindelijk kan ik de schoonheidsfoutjes en technische minpunten wel vergeven. Na het uitspelen van de tweede boek, blijkt het grootste minpunt te zijn dat ik in ieder geval nog 2 maanden moet wachten om de afloop van het verhaal te kunnen spelen. Het laatste deel van het spel wordt in mei dit jaar uitgegeven. Ik heb een zwak gekregen voor The Pillars of the Earth, ondanks de minpunten.
Het spel komt traag op gang, maar visueel ziet het spel er gewoon prachtig uit. Het is knap dat ze zo’n dik boekwerk hebben weten te vertalen naar een game. Ondanks dat ik het boek niet gelezen heb, heb ik voor mijn gevoel een goed idee gekregen van de rode draad. Afgezien van dat het spel wel wat extra peper in de reet* (derrière) had kunnen gebruiken, voelde ik nergens gemis dat ik dit niet met toetsenbord en muis heb gespeeld. De besturing is simpel, maar werkt prima.
Zo, ik laat de review nog even doorlezen door de kloosterorde, vervolgens zal het wel op de site verschijnen. Zodra het derde boek uit is, lees je hier natuurlijk meer over de game.
* PS. let eens op je taalgebruik Stephan! (Pater Jonas van Bruchge)
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
