We kennen de Burnout reeks als games waarin je met belachelijke snelheden over een openbare weg racet. Tijdens het racen kan je tegenstanders laten crashen of, als je niet oppast, crash je zelf bovenop het normale verkeer. Het over-the-top arcade gevoel werkte perfect bij de games en Burnout Paradise Remastered is niets anders, of toch wel?
Het is alweer 10 jaar geleden dat Burnout Paradise is verschenen voor de Playstation 3 en Xbox 360. Tijd voor een remaster toch? Zoals het bij een remaster betaamt is de stijl en de opzet niet veranderd. In vergelijking met de vroegere Burnout-games ben je niet langer beperkt tot het racen over een vastgelegd parcours, maar ben je vrij om te rijden waar je wilt in Paradise City. Paradise City? Ja inderdaad, Paradise City. Een stad ontworpen voor racers en geregeerd door racers. Als nieuwe inwoner van Paradise City krijg je een beginnerslicentie. Hiermee kan je deelnemen aan evenementen die je gaandeweg zult vinden. Tenminste, het zal niet lang duren voordat je je eerste race hebt gewonnen, aangezien er op bijna elk kruispunt wel een event te vinden is! In totaal zijn er 120 events verspreid over de kruispunten van Paradise City. Door events te winnen verdien je een hogere licentie, wat inhoudt dat je betere auto’s krijgt en uiteindelijk een van de beste racers in Paradise City zal worden.
Take me down to the Paradise City
Paradise City is behoorlijk groot en er zijn verschillende gebieden waar je rond kan scheuren, zo kan je de bergen in gaan en daar de slingerende stijgende, of dalende wegen onveilig maken, of je kunt in Downtown rondscheuren. Heb je zin om even een race te doen? Dan zoek je simpelweg het dichtstbijzijnde kruispunt op en scheuren maar! De events zijn opgedeeld in de volgende disciplines:
Marked Man
Ga van punt A (waar je de race begint) naar punt B aan de andere kant van de stad. Onderweg proberen een aantal agressieve tegenstanders je van de weg te rammen en je auto total-loss te rijden. Bereik heelhuids het eindpunt en je hebt gewonnen.
Race
Race van punt A naar punt B tegen een aantal coureurs. Wie het eerste op het eindpunt is wint. De route die je volgt? Helemaal aan jou.
Road Rage
Behaal een x aantal zogenaamde ‘Takedowns’ binnen de gestelde tijd, of voordat je auto total-loss is door je tegenstanders van de weg te rammen.
Stunt Run
Behaal een vastgestelde score binnen een bepaalde tijd door de meest krankzinnige jumps, barrel-rolls en andere stunts uit te halen.
En dan hebben we nog het Burning Route event. Er is een Burning Route voor elke auto in de game en je kunt alleen een Burning Route rijden voor de auto waarin je momenteel rondrijdt. Het doel van de Burning Route is binnen een bepaalde tijd naar een aangewezen punt in de stad te racen. Lukt dit, dan krijg je een betere versie van je huidige auto.
Where the grass is green and the girls are pretty
Naast deze events zijn er ook nog zogenaamde ‘Road Rules’ voor elke straat. Hier moet je een bepaalde tijd of score neerzetten om die road te ‘Rulen’. Deze mode valt uiteen in Showtime en Timeattack. Showtime is een variant die erg veel lijkt op de Crash mode uit de vorige games (die verder ontbreekt). Door simpelweg LB+RB in te drukken tijdens het rijden begin je een Showtime Road Rule, en zal je auto gelanceerd worden. Raak hierbij zoveel mogelijk auto’s voor zoveel mogelijk punten. Helaas had Criterion er voor gekozen om je auto via de Boost knop te laten springen, en dit is in de remaster niet aangepast. Dat wil zeggen dat je op een of andere magische wijze ineens de lucht invliegt waarin je je auto ook nog eens kan sturen. Hierdoor kan je weer nieuwe auto’s raken voor nieuwe boost enz. Dit komt erg nep over, en ik vond de Crash mode van de vorige delen stukken leuker.
Take Me Home
Op grafisch gebied was Burnout Paradise een game die goed mee kan komen met het huidige next-gen geweld. Mooie lichteffecten en flitsende omgevingen zorgen voor genoeg eye-candy. De auto’s zijn redelijk gedetailleerd. Het belangrijkste is het schademodel in het spel en dat is echt het allerbeste wat er op dit moment bestaat. In de remaster draait alles trouwens vloeiend op 60fps en zelfs op 4K als je de juiste consolehardware bezit.
Je kunt de auto’s echt helemaal kapot rijden en de schade is elke keer anders. Als je een tegenligger frontaal ramt zal je hele voorkant platgedrukt worden (wat je fantastisch in slow motion te zien krijgt), ram je die tegenligger echter met je linker- of rechtervoorkant, dan zal de impact op die kant veel groter zijn dan op de andere kant. Hetzelfde geldt voor kapotte zijkanten, achterkanten en zelfs de bovenkant van je auto kan helemaal plat worden. Dit geldt voor alle auto’s die je rond ziet rijden, dus ook voor je tegenstanders en het overige verkeer. Het blijft een fantastisch gezicht om in slow motion je auto aan gruzelementen te rijden, waarbij wielen, spiegels, glas en andere brokstukken je om de oren vliegen.
Oh Won’t You Please Take Me Home
Ook qua geluid zit Burnout Paradise goed in elkaar. Het geluid werkte op mijn 5.1 systeem zoals het bedoeld is, auto’s hoor je links en rechts voorbij zoeven en als er een tegenstander achter je rijdt dan hoor je het ook achter je. De motorgeluiden zijn erg goed gemaakt, geen van de enorme lading auto’s (75 verschillende in totaal) klinkt hetzelfde. Ze hebben allemaal een unieke sound. De dikke Amerikanen hebben een lekker zwaar ronkend geluid, terwijl de snelle Japanners met hun snerpende motorgeluid overal bovenuit komen. Burnout Paradise wordt ondersteund door een lange soundtrack met verschillende soorten muziek. De neiging is vooral richting (hard)rock, maar er zijn ook wat techno-achtige deuntjes in te vinden. Sommige nummers passen perfect bij de game, zoals de titelsong Paradise City van Guns N’ Roses, maar veel nummers zijn niet om aan te horen als je niet van het genre houdt. Ik heb zelf in ieder geval weer lekker kunnen headbangen dankzij de game.
Conclusie
Burnout Paradise was een vermakelijke game en de remaster is niets minder. De stap die Criterion toen der tijd heeft genomen om een open stad neer te zetten is een juiste geweest en blijft dus tijdloos. Toch zijn er voldoende dingen waar iets op aan te merken valt (bijvoorbeeld de te kleine mini-map, en de bugs uit het origineel die nog steeds in de remaster zitten), maar dat drukt de pret niet. Burnout Paradise Remastered is gewoon 100 procent arcade fun met snelle auto’s en harde crashes. Dit zou helemaal top zijn als je dit alles met een vriend naast je op de bank met een biertje in split-screen zou kunnen doen… Helaas, Burnout Paradise Remastered bevat nog steeds geen split-screen mode en dat is in mijn ogen een gemiste kans. Dit soort games leent zich uitstekend voor split-screen gameplay, en het zou een mooie toevoeging zijn geweest bij de heruitgave. Vooralsnog is Burnout Paradise Remastered een heerlijk ‘trip to memorylane’ voor alle liefhebbers!
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
