Aan de maat
A Way Out is een game die mij sinds afgelopen E3 al nieuwsgierig houdt. Niet voor niets, want de game is geheel in co-op en kent een eigen aanpak. Het spel kent geen singleplayer, dus wil je aan de slag dan moet je een “partner in crime” vinden die samen met jou wil ontsnappen. Je hoeft gelukkig niet beide je spaarpot om te keren of een spelletjesboer te beroven. Met één exemplaar kun je een maat gratis mee laten spelen. Zodra je hem hebt uitgenodigd, kan hij de trial versie gratis downloaden, waarmee je samen het hele spel kunt spelen.
In de hoofdrol van A Way Out staan Leo en Vincent. Leo zit al 6 maanden in de gevangenis als ook Vincent zijn eigen cel binnen de muren heeft verdiend. Vincent wordt de gevangenis in geleid, geheel volgens Amerikaanse procedures: via een gevangenisbus word je binnen gebracht, je moet uit de kleren, gevangeniskloffie aan, gefouilleerd worden en op naar je cel. Het is het bekende gevangenisregime dat we kennen uit films en documentaires.
Rap fappen, draaien en trekken
Terwijl de ene speler de gevangenis in wordt gebracht, mag Leo toekijken en de omgeving een beetje verkennen. Dit gebeurt zowel in local co-op als online met een maat in split screen. Zo kun je beide meemaken wat er gebeurt en ook cinematisch werkt dit lekker. Hoe het scherm zich opdeelt is namelijk afhankelijk van de situatie en waar de nadruk op ligt. Soms krijgt Leo de spotlight en moet Vincent het met een kwart van het beeld doen, de andere keer is dit andersom en weer op andere momenten is de handeling van een NPC belangrijk en wordt dit (ook) in beeld gebracht. Deze overgangen zijn vloeiend en helpen het verhaal te vertellen dan wel je een steuntje in de rug te geven tijdens de gameplay.
Nadat Leo en Vincent een beetje met elkaar aan de praat raken en Vincent een helpende hand biedt in een gevecht tussen Leo en een groepje medegevangenen, is het ijs gebroken. De twee maken het plan om samen te ontsnappen. Wat volgt is een opeenvolging van opdrachtjes waarbij je samen moet werken om te ontsnappen uit te gevangenis. De manier waarop dit echter gedaan is laat af en toe te wensen over. Het is werkelijk een overload aan buttonfapping en Quick Time Events-achtige situaties. Schroeven losdraaien, deuren openen, samen een stuk klimmen en dat soort dingen. In het begin is het tof en het wordt afgewisseld, maar op ten duur voelt het raar en ergens bekend.
Zonder voorspel
Toch zou ik de game tekort doen door het een aaneenschakeling van losse events te noemen. Soms gaat het gepaard met toffe gameplay en innovatieve ideeën. Waarbij je samen echt als duo moet samenwerken. Denk daarbij dan aan zaken als items rondsmokkelen in de gevangenis, bewakers afleiden terwijl de andere spullen ritselt, deuren openmaakt en dergelijke of op de uitkijk staan en de ander doorgeven wanneer een bewaker op bezoek komt. Er zitten een aantal van dit soort situaties in waarin het co-op element wel goed is uitgewerkt.
Deze co-op gameplay wordt afgewisseld met het verkennen van omgevingen, medegevangenen ondervragen en het eerder genoemde buttonfap werk. Helaas is deze gameplay niet al te uitdagend. De ene keer moet je beide RT ingedrukt houden bij een voorwerp, de andere keer moet je op X fappen en dat soort zaken. De gameplay is dermate laagdrempelig dat het ook afbreuk doet aan de setting. Of het nu de gevechten zijn of het stealth sneaken of de actie, altijd heb je het gevoel van “rambo jezelf maar door de game heen”, zonder te verkennen, zonder voorspel. Ergens doet het afbraak aan de urgentie, het gevoel van ontsnappen, altijd in gevaar zijn en op de hielen gezeten worden.
Waar is dat feestje?
Even later zijn we uit de gevangenis en komen we in meer situaties terecht. Samen moeten we een stukje roeien, kun je nog een potje darten, honkballen of hoefijzer gooien en toen drong het tot me door. Het doet me erg denken aan Mario Party minigames. Een groot gedeelte van de game bestond tot dan toe uit buttonfapping minigames en minigame-achtige ideeën uitgewerkt tot een ontsnappingsverhaal. Iets wat je misschien resulteert als je de minigames als darten, honkbal of armpje drukken speelt die even laagdrempelig zijn.
Het voelt als een party en natuurlijk is je vriend ook uitgenodigd! Samen lol maken, een avondje doorhalen om de game uit te spelen en de scores bijhouden van de minigames. Het is waarschijnlijk niet de game die je verwacht en die serieuze toon verdwijnt ook snel. Toch gooit de game het tegen het einde over een andere boeg.
Co-opperdepop
Je zult merken dat het spel zich langzamerhand ontwikkelt van een co-op game met opdrachtjes en puzzeltjes tot een actiegame. Na de uitbraak merk je dat je meer moet sluipen en agenten geruisloos om moet brengen. Vervolgens komen er meer actiescènes in de game: natuurlijk zit ook de welbekende achtervolging in de game, waarbij de een de auto op de weg moet houden, terwijl de ander de achtervolgers trakteert op een kogelregen. Aan het eind van het spel heb je zelf guns vergaard en gaat de game over in een shooter.
Na een uurtje of 6 is het co-opperdepop met het spel en staar ik nog wat naar het beeld, te overdenken wat ik mee heb gemaakt. Gedurende het spel lukte het me niet om me echt in te leven in de personages. Wat rest is een achtbaanrit van Quick Time Events, buttonfapping, minigames, stealth sneaken, achtervolgingen, schietgeweld en een verhaal met natuurlijk ergens tegen het eind weer wat twists. Hoewel de game nergens echt uitdagend is en het sneaken ook heel simpel is gehouden, heb ik met best vermaakt. A Way Out is een soort bittergarnituur van gameplay. Het concept is tof maar de uitwerking en uitdaging had beter gekund.
Conclusie
A Way Out is helaas geen game geworden waar geen ontsnappen aan is. Met slechts 6 uur aan gameplay ben je er binnen een avondje of twee wel doorheen. Het idee is tof, maar aan de uitwerking schort wel het een en ander. Waar de game op zichzelf best serieus is en een rauw verhaal wil vertellen, matcht dat niet met de gameplay en voelt het soms aan als een verkapte partygame. Buttonfapping en minigames, afgewisseld met hier en daar co-op gameplay elementen die wel tof zijn uitgevoegd. Aan het eind ruilt de game de co-op en stealth gameplay om voor een flinke dosis actie. De afwisseling in gameplay en gevarieerde omgevingen zijn een sterk pluspunt, maar na een uurtje of zes is het dan toch Co-opperdepop met de pret.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
