De wereld is koud, kil, hard en onvoorspelbaar as fuck als agent in The States. Daar mocht ik achter komen in L.A. Noire, oftewel herbeleven in de remaster van de game welke ondertussen alweer stamt uit 2011. “Goddamn I feel old” als ik er zo over nadenk. Ik mocht mijn alter-ego “Detectdave” loslaten op het neo-noire jaren ’40 Los Angeles om wat moordzaken op te doeken, maar de echte vraag is natuurlijk of de game de tand des tijds heeft mogen doorstaan. Let’s get Cluedo on these bitches!
One of dem pigs
In L.A. Noire speel jij als Cole Phelps, waar je begint als verkeersagent om je uiteindelijk in rang op het politiebureau omhoog te werken. Natuurlijk gaat dit niet vanzelf, en stuit je in den beginne van een simpele routineklus op een moord waar je door een aantal luie detectives op losgelaten word samen met je huidige collega. Ik bedoel, die donuts eten zichzelf niet op right? Je word gelijk met je neus in de gamemechanics geslingerd en word duidelijk dat Phelps toch een zekere sixth sense heeft als het aankomt op bewijzen zoeken. Uiteindelijk ga je van verkeersagent van de Traffic department naar Homicide, door naar Vice om uiteindelijk bij Arson terecht te komen.
Qua core van de game-mechanics; als je verwacht dat je in een hardcore-fast paced shooter terecht komt, dan heb je je research niet gedaan en is de game überhaupt he-le-maal niks voor jou. Je komt er in de eerste 5 minuten al achter dat L.A. Noire draait op een realistische snelheid waarin het vooral veel draait om verkennen van de omgeving door bewijzen te vinden, die later weer van pas komen in je onderzoek. Daar kom ik later nog op terug.
Hollywood film
Misschien is het een harsh statement om te maken; maar in mijn ogen is L.A. Noire meer een interactieve film die het vooral moet hebben van de subliem neergezette sfeer en de wil om cases tot een goed einde te brengen. Je loopt vooral veel rond op crime-scenes waar je de situatie aan het inschatten bent, en elk detail tot in de puntjes weet samen te brengen om verbanden te leggen. Zo kan je lijken onderzoeken, al hun ledematen bekijken om er zo achter te komen wat er daadwerkelijk gebeurd is. Je vind verscheidene voorwerpen in binnenzakken, die zaken soms (vaak kuchkuch) moeilijker kunnen maken dan dat ze al lijken. Maar je vind niet alleen bewijs op lijken, maar ook in auto’s, achtertuinen, langs het treinspoor, complete huizen; je loopt erg, errug veel rond. Maar wanneer dat gebeurd is, that’s where we get to the good part.
Er zitten leuke achtervolgingsscènes in L.A. Noire. Dat zijn maar korte actiesequenties die compleet lineair zijn uitgestippeld en voor een hardcore gamer niet echt een uitdaging zullen zijn, maar het is wel spectaculair. Zoals ik al eerder zei, het voelt aan als in een interactieve film die voor iedereen toegankelijk moet zijn, en daarmee is Rockstar met vlag en wimpel in geslaagd. Ook heb je korte shootouts, maar die zijn grotendeels in luttele minuten te klaren. Het spel daagt vooral je intellect en geduld uit, en draait niet om de actie. Dat blijkt pas goed als je aan het einde van je cases komt.
Good cop, bad cop
Want uiteindelijk zijn het pronkstukje van L.A. Noire de interrogatie-scenes. Aan de hand van al het gevonden bewijs, ga jij met getuigen en verdachten in gesprek om ze de waarheid uit te laten spugen. Dit heeft een simpel systeem in de vorm van ‘good cop, bad cop or accuse’. Het gaat als volgt; jij stelt een vraag, waarop de uitgewezen persoon antwoord. Aan hun houding en/of gezichtsuitdrukking mag jij raden of ze de waarheid spreken of nou juist niet. Dus ‘bad cop’ als je niet meegaat in de leugen, of ‘good cop’ als je erop vertrouwd dat ze de waarheid spreken. Mocht je twijfelen, kan je ze beschuldigen en kan je een bewijsstuk dat je hebt gevonden voorleggen om je accusatie te versterken waarop ze mogelijk breken en alsnog de waarheid spreken. Easy right?!?
Nou, mooi niet dus. Zelfs met de uitmuntende motion capture techniek die Rockstar ontwikkeld heeft voor L.A. Noire, is het een zware klus om zaken tot een goed einde te mogen brengen. Alot of trial & error, zeker later in de game. De personages zijn echt geniepig, en laten je vaker dan eens twijfelen of ze true met je zijn. Maar de gezichtsuitdrukkingen zijn nog nooit zo natuurgetrouw geweest als in welke game dan ook, petje af daarvoor!
Zeepkistracen door een poppenkast
Wat als jammerlijk ervaren kan worden, is dat de game wél open-world is maar eigenlijk alleen maar lineair gespeeld kan worden. Er is op de 40 mini sidequests na, echt geen ZAK te beleven. Het is duidelijk dat L.A. echt alleen het decor voor het verhaal moet vormen, maar ik moet wel bekennen dat je met een dikke 20 uur nog niet klaar bent met alle cases. Gelukkig barst Los Angeles zoals ik al eerder aangaf van de sfeer, maar zijn er toch wat dingen op aan te merken.
De popup-rate van objects is echt bijzonder laag als je in je rijdende broodrooster van A naar B gaat. Op zich zou ik me daar normaal gesproken niet zo heel erg aan storen, maar met in het achterhoofd dat het een remaster is van een game uit 2011 zou je toch zeggen dat dat beter had gekund. Gemiste kans daar. Oh en als je trouwens net ‘rijdende broodrooster’ las, dan las je het niet verkeerd.
Mijn aller, allergrootste irritatiepunt van de game is 150% zeker de manier waarop je auto stuurt. Manmanman, wat een drama. Ik sloop met het grootste gemak de halve stad inclusief mensen als ik 3 straten verderop moet zijn, en laat dat je nou niet mogen doen als politie zijnde. Tof man! Gelukkig kun je je partner altijd laten rijden, al gaat dat wel ten koste van de 40 sidequests waar je eigenlijk zelf naartoe moet rijden. (mijn medeleven gaat uit naar alle achievement- en trophyhunters. R.I.P.)
Kartelhoeden
Graphicwise heeft de game een ‘aardige’ overhaul gehad, want ik moet zeggen dat het op mijn first-gen Xbox One niet echt heel spectaculair aanvoelde. Kartels zijn nog steeds aanwezig (vooral niet ronde hoedranden storen me mateloos, en IEDEREEN draagt een hoed), schaduwen en textures kunnen er wel mee door maar worden door huidige andere games gewoon weggeblazen. Verwacht gewoon geen wonderen, dan kan je ook niet teleurgesteld raken. Kop op people, het is een remaster!
Wat tof is voor Nintendo Switch-bezitters, is dat de game daar ook voor verschenen is. Ik heb hem daar niet op mogen spelen, maar aan de comparison video’s op het wereldwijde web is duidelijk te zien dat deze het slecht presteert op de Switch. Qua drawdistance, textures en resolutie. Al lijkt de framerate het wel aardig bij te houden, which is obviously nice. Het is ook niet afzichtelijk ofzo, het moest alleen wel even gezegd worden uiteraard.
Conclusie
L.A. Noire is moeilijk te beoordelen als game, vooral omdat het niché karakter heeft. Je moet er echt van houden, het is niet je reguliere game. Het voelt zoals ik al eerder zei aan als een interactieve film, waarin jij de verloop van het verhaal bepaalt. Als gamer word je gameplaywise niet echt uitgedaagd, het spel moet het vooral hebben van de beleving. Je zal veel, heel veel falen, maar des te groter de beloning als het wel lukt. Grafisch is het ook maar een mwa-mwatje, maar het is leuk dat ze de game geremastered hebben voor de mensen die hem nog niet mogen hebben spelen in 2011. Of je hem moet kopen? Dat ligt helemaal aan waar je van houdt, als jij je kan vinden in Telltale games, dan zal je je hier waarschijnlijk uiterst vermaken. Houd je van snelle actie? Skip ‘m dan maar, waarschijnlijk kan je je ei hier dan niet kwijt.
Bron: David Tromp / StarGamers
