Nintendo verraste vriend en vijand met de aankondiging van de Nintendo Switch. De lancering van de console betekende veel voor Nintendo, maar ook voor gamers. Het is lang geleden dat mensen stonden te dringen om een console van de Japanse consolegigant. En ondanks dat de launch line-up niet heel groot was, kregen we eindelijk weer titel welke de moeite waard was: The Legend of Zelda: Breath of the Wild. In het verre verleden was dit anders, toen werd elk nieuw Nintendo-platform gelanceerd met een Mario-game. Bij de Switch was het in ieder geval nog even wachten, want de toen net aangekondigde Super Mario Odyssey zou pas in het najaar komen. Nu is die tijd eindelijk aangebroken om eindelijk weer eens in 3D in de huid te kruipen van iedereens favoriete ex-loodgieter!
Het is ondertussen alweer zes jaar geleden dat we Mario mochten bewonderen in een 3D-game. De laatste echte 3D Mario was natuurlijk Galaxy 2 en sindsdien hebben we Mario alleen maar gezien in oldschool platformgames. Nintendo wil natuurlijk innoveren als het gaat om dit kaliber Mario-games en het is dan ook goed om te zien dat het ze weer goed gelukt is met Odyssey! Ik moet eerlijk zeggen dat mijn verwachtingen van de game dan ook torenhoog waren, en ik ben blij dat ik dan eindelijk de game mag spelen op de Nintendo Switch. De speelbare teaser op het post-E3 evenement in Utrecht gaf me al goede hoop, en met het uitkomen van de game wordt dit nogmaals bevestigd.
Same old shit, on a different day
Het verhaal in Mario-games is meestal niet echt revolutionair te noemen, en ook dit keer is het weer die “same-old-shit” maar dan met een kleine twist. Dit keer is Peach alweer ontvoerd omdat Bowser met haar wil trouwen. Mario pikt dit natuurlijk niet en gaat het gevecht aan. Na een intens gevecht, stort Mario neer in het Cap Kingdom. Hier wordt hij hij gewekt wordt door Cappy. Dit is een hoedvormige spookje welke het gevecht tussen Mario en Bowser heeft gezien en zich na Mario’s verlies over hem heeft ontfermt. Dit in de hoop dat Mario alsnog Bowser gaat verslaan, want Cap Kingdom wordt geterroriseerd door de invloed van Bowser. Cappy’s grootste zorg is dat zijn kleine zusje ook is ontvoerd. Het duo besluit daarom samen te werken om Bowser alsnog een halt toe te roepen, waarbij Cappy verandert in Mario’s iconische pet. Deze zoektocht neemt beide personages mee naar een shitload aan diverse koninkrijken die tot de verbeelding spreken.
Bowser gaat de verschillende koninkrijken af met zijn vliegende schip. Om het groene monster bij te houden, knappen Cappy en Mario een kleine vliegmachine op, genaamd de Odyssey. Maar helaas kunnen ze niet zomaar overal heen vliegen, en hebben dus een soort brandstof nodig. Het is dus zaak om in de diverse koninkrijken zoveel mogelijk Power Moons te vinden om de Odyssey bij te tanken. In de stijl welke we kennen uit Mario 64 en Sunshine mogen we dus in diverse werelden op zoek naar deze Moons. Om het zoeken en vinden wat leuker te maken zijn er diverse opdrachten verzonnen. Zo kun je Power Moons verkrijgen door het verslaan van eindbazen, door het voltooien van opdrachten zoals racen tegen Koopa’s of je vindt ze gewoon op random plaatsen in een koninkrijk.
Power Moons, all over the place
Voor het doorlopen van het verhaal in elk koninkrijk krijg je meestal een zestal Power Moons. In de meeste gevallen heb je er echter meer nodig om je volgende bestemming te bereiken. En dan nog heb je lang niet alle geheime manen gevonden. In het derde koninkrijk bijvoorbeeld, kreeg je zes manen voor het doorlopen van het verhaal, moest je er zestien vinden om naar de volgende plek te kunnen gaan, en waren ruim zeventig manen te vinden. Die shit zit dus ook overal verstopt en aan jouw de taak om ze allemaal te vinden. Vaak zitten deze verstopt op logische plekken, maar er zitten ook een behoorlijk aantal Power Moons verstopt op plaatsen die je niet had aan zien komen. Ook verdien je Moons door het verslaan van tussenbazen die bepaalde werelden kennen. Een kleine gemiste kans hierin, is dat je deze eindbazen sowieso twee keer tegen gaat komen in je playthrough. Dit komt niet echt inspiratievol over, maar doet ook weer geen afbreuk aan deze magische Mario-ervaring.
Maar om even terug te komen op die Moons. Om verder te komen in de game is verzamelen dus de sleutel. Het is dus ook niet echt een groot probleem om Power Moons te vinden, want genoeg Moons wijzen zich vanzelf en vereisen slechts dat je ogen en oren openhoudt. Om de game uit te spelen heb je dus ook niet alle Power Moons nodig en het einde van de game zal je dan ook binnen acht tot tien uur halen. Als je dan denkt dat je alles hebt gehad, dan heb je het mis: De game begint dan pas net…
Als echte Mario die-hard wil je natuurlijk alles verzamelen en vinden. Die shit wil je helemaal compleet hebben, en in totaal zijn er dan ook 999 Power Moons te vinden in het gehele spel. Ook kun je doormiddel van normale en speciale koninkrijk muntjes een diversiteit aan kleren en souveniers bij elkaar sparen. En als je denkt dat het alleen dit is, dan is er nog steeds meer, want na de credits komen er ook extra werelden beschikbaar, samen met extra uitdagingen én speciale pittige end-game content. Maar voor je bij dat laatste bent, ben je al gauw een uur of dertig uur verder bovenop het eerste segment van de game!
Around the world
In totaal zijn er zeventien werelden te vinden in Super Mario: Odyssey en je kunt merken dat Nintendo met liefde en aandacht deze werelden heeft gemaakt. De koninkrijken zijn doorspekt met een shitload aan content en elke wereld is uniek. Zo kom je in een jungle terecht waar je het broeierige sfeertje gewoon kan voelen. Of wat te denken van New Donk City, wat een ode is aan de eerste game waar Mario in verscheen. Of dan de ode aan de 8-bit Mario-games, waarin je doormiddel van warp-pipes dit soort secties binnenin een spelwereld krijgt. En ondanks dat alle spelwerelden ongelooflijk vet zijn, moet ik toch de kanttekening maken dat niet alle spelwerelden van dezelfde kwaliteit zijn. Zo trek ik hier en daar ook de artstyle in twijfel bij bepaalde kleinere werelden en vraag ik mijzelf af of Nintendo misschien niet andere keuzes had kunnen nemen wat beter in het concept past. Desondanks doet dit geen afbreuk aan de game hoor, die is en blijft gewoon vet!
Adriaantje, eat your heart out!
Mario zou Mario niet zijn zonder zijn flitsende spring-moves. De dikkige ex-loodgieter heeft weer tal van acrobatische kunstjes klaar staan waar Adriaan van zijn barkruk af flikkert. Pounce jumps, double- en tripple jumps, backflips, walljumps daar draait Mario zijn hand niet voor om. Hij bounced alle kanten op zoals een pillenslikkende raver die tekeer gaat op vette beats. Dit alles wordt aangevuld door de krachten van Cappy. De pratende pet kun je namelijk als een soort projectiel gebruiken en doet ook nog eens dienst als een extra springplatform. Zo kun je op moeilijk bereikbare plekken komen en bijvoorbeeld muntjes van een afstand pakken. Het belangrijkste is echter dat je dankzij zijn krachten diverse objecten en wezens over kan nemen en kan besturen.
In het begin van de game wordt deze kracht al snel duidelijk gemaakt. Door Cappy op een kikker te gooien, neem jij het lijf van de kikker over en bezit jij dus de vaardigheden die je mag verwachten van zo’n beest. Zo kun je bijvoorbeeld platformen bereiken die eerder simpelweg te hoog waren. In de loop van de game kom je meer vijanden tegen welke je over kan nemen, zoals Goomba’s, Chain Chomps of wat dacht je van een gigantische Tyrannosaurus-Rex! Dit alles brengt een unieke en frisse gameplay ervaring met zich mee, wat we nog niet eerder in de langlopende franchise hebben mogen zien.
Zwieperdezwiepzwiep
Een 3D platform game kan hier en daar nogal eens frustrerend zijn als het gaat om besturing en camerasysteem, en zo is dit ook in Odyssey. De game speelt als een droom, maar kent ook de nodige frustratie met controls die niet altijd werken. De game is te spelen met een Pro Controller, met de cradle, in handheld modus, maar Nintendo raad aan om de game met losse Joy-Cons te spelen. Dit vanwege de motion controls die Odyssey kent. Nu moet ik zeggen dat ik nooit een fan ben geweest van die bewegingsafhankelijke besturing rotzooi. Het zwiepen met je Joy-Con om Cappy te gooien is niet de sterkste kant van de game, en als je nagaat dat bepaalde Cappy-moves alleen met een zwiepje gedaan kunnen worden, vindt ik dit lichtelijk een gemiste kans. Ik zie mezelf niet zwiepen met mijn Switch in handheld-modus in een vliegtuig zitten, daar vindt ik het apparaat net iets te duur voor… Speel je het dus gewoon met de Pro Controller dan kun je alsnog hier en daar lekker zwiepen, en alsnog de ouderwetse controle over Mario houden.
Conclusie
Eindelijk worden fans op hun wenken bediend met Super Mario Odyssey. We mogen weer aan de slag met een innovatief nieuw deel in de serie waarin de balans in gameplay weer waanzinnig goed uitgewerkt is. Naast de vertrouwde gameplay komen er genoeg nieuwe dingen om het hoekje kijken en kent de game een perfecte moeilijkheidsgraad en genoeg uitdaging voor zowel jong als oud. De game kent genoeg content om je tientallen uren bezig te houden. Toch kent Odyssey een aantal kleine schoonheidsfoutjes zoals de soms bedenkelijke kleinere spelwerelden en de keuze om de tussenbazen te recyclen tijdens de game. Gelukkig mogen we vol trots zeggen dat de koning van de platformgames eindelijk weer terug is en dat dit, naast Breath of the Wild, de game is om daarvoor een Nintendo Switch te kopen!
Bron: Rowdy Oomen / StarGamers
