Na een maand lang bruine bonen eten, was ik eindelijk voorbereid op South Park: The Fractured But Whole. En ik moet toegeven dat mijn scheten nu ook superkrachten bezitten. Zo kan ik mensen uit mijn buurt verjagen, dus je kunt wel zeggen dat ik talent heb. Wanneer blijkt dat je ergens een gave voor hebt, dan moet je er ook wat mee doen. Ik heb het South Park: The Fractured But Whole instructiepakket gehaald en heb me de fijne kneepjes van het vak eigen gemaakt. Of ik de mach 1, 2 en 3 scheten ondertussen onder de knie heb en of ik me heb vermaakt met The Fractured But Whole? Lees het in de review!
Kansrijke Darm Syndroom
Na de avonturen van “The Stick of Truth” besluit het schorem uit South Park het over een andere boeg te gooien. Superhelden is “where it’s at”, maar vanwege de concurrentiestrijd belandt niet iedereen in hetzelfde schuitje. Als nieuwkomer in South Park zal je je al snel aansluiten bij The Coon & Friends (met Cartman, Kyle, Jimmy, Scott, Clyde en Craig). Iedere superheld heeft zijn superkrachten. Voor jou is dat jouw getalenteerde darmkanaal die wind in de zeilen van The Coon & Friends blaast. Natuurlijk is er rivaliteit tussen The Coon & Friends en Freedom Pals (DC vs Marvel), want beide teams zien wel wat in een sterke merchandise met films.
Dan wordt de missie duidelijk, het grote kwaad dat verslagen moet worden: een onbekende kracht neemt bezit van de katten in South Park. Ze zijn weggelopen van huis en zoekgeraakt. Aan The Coon & Friends de taak dit op te lossen, al is het maar omdat de geldbeloning voor al die katten een mooi budget is om de filmserie op te zetten. Jouw kansrijke darm symdroom is echter niet genoeg om je door alle vijanden heen te worstelen, je hebt meer nodig. Dus kies je bij Cartman een class om je te ontwikkelen (speedster, brutalist of blaster). Later zul je meer classes ontgrendelen waarmee je meer moves kan kiezen om tijdens je gevechten in te zetten.
The Stick of Truth? Het stokje overgegeven!
The Fractured But Whole biedt weinig echte verrassingen. Het doet eigenlijk precies hetzelfde wat The Stick of Truth doet. Het geeft jouw South Park om te ontdekken, de typische South Park humor en zo nu en dan nieuwe moves waarmee je verder kan in je zoektocht en puzzels op kan lossen. En heb je geen zin het hele dorp door te wandelen, dan doe je dat lekker simpel met fast-travel. Je zult de bekende locaties weer tegenkomen, afgewisseld met wat nieuwe plekken om te ontdekken. Gelukkig was The Stick of Truth een prima game en dat Ubisoft het stokje bijna feilloos heeft overgenomen van Obsidian Entertainment is knap.
Rectal Kombat
Toch is er een punt dat flink is verbeterd: het vechtsysteem. De traditionele turn-based RPG gevechten hebben plaatsgemaakt voor meer strategische gevechten die plaatsvinden op een grit/rooster. Afhankelijk van je class zul je een aantal moves in kunnen schakelen voor de gevechten. Deze moves hebben ook verschillende ranges: je kan een gast voor je tot pulp slaan, maar bijvoorbeeld ook een hele rij of kolom onder handen nemen. Zeker in de drukke gevechten komt er nog wel wat strategie bij kijken. Zo dacht ik soms: als ik die gast nou even een paar vakjes verder ram, dan valt die precies goed voor een volgende aanval.
Op straat kom je verschillend gespuis tegen waarmee je kan vechten. Heb je daar geen zin in, dan loop je er gewoon omheen. Er zijn geen random gevechten, maar het is het zeker waard om zo af en toe effe iemand z’n bakkes in te rammen. Niet alleen voor de ervaring, maar ook om verschillende personages uit te proberen, moves te testen en te bekijken en de grappen te ontdekken. Er zijn flink wat “random”zaken die gewoon grappig zijn. Zo zal het gevecht soms worden onderbroken omdat er een boze automobilist voorbij komt, of mag je onverwacht een extra beuk uitdelen omdat de tegenstander jouw onjuist heeft beledigd (microaggression).
Tijdens de quests zul je in gevechten raken, waar je meer moet doen dan elke vijand de bek in rammen. Vaak zitten er extra elementen in deze gevechten zoals explosieve tonnen die op het veld staan, moet je hoopjes wiet in de fik steken of moet je lava ontwijken dat op je wordt gedropt. Het voegt net een extra dimensie toe aan de gevechten en voorkomt dat het een soort lopende band werk wordt.
Bigger, longer and uncut
Wat zou South Park zijn zonder dat het met een gestrekt been de duels aangaat met de huidige maatschappelijke onderwerpen. Denk daarbij aan genderneutraliteit, racisme en politiegeweld; onderwerpen die meer dan alleen belachelijk worden gemaakt, soms zit er ook een kritische noot achter. Verwacht echter niet dat de game een diep geëngageerde laag heeft die je een moreel kompas probeert voor te houden. Het is voornamelijk een hilarisch steekspel met een aantal hedendaagse topics. Natuurlijk wordt dit gecombineerd met de simpele piemel, scheten en seksgrappen die we ook gewend zijn van South Park. Een cockring als atrifact op je uitrusting of een “Jar of Life” dat omschreven wordt als een wit plakkerige papje van Mysterion’s vader, wat zou South Park zijn zonder die humor?
Daarbij is ook The Fractured But Whole een feest van herkenning, met tal van referenties aan de afleveringen uit de serie. Zo is er een belangrijke rol weggelegd voor Mitchell Conner (Cartman’s linker hand “Hennifer Lopez”) en de quote “…and it’s gone” zal ook wel bekend voorkomen. Net als The Stick of Truth is ook The Fractured but Whole een beetje alsof je door een South Park museum loopt. Tijdens het spelen zijn er tal van momenten waarop je denkt: oja, dat was er ook nog en dat komt uit die aflevering. Dat is het sterke punt van de serie, de gameplay is top maar het voelt ook echt alsof je in aflevering van de serie zit. Misschien wel een dubbelaflevering, want The Fractured but Whole is ook een stukje langer dan zijn voorganger.
Daar komt ook een klein puntje van kritiek, want waar The Stick of Truth een dik belegde boterham is waarbij de hoogtepunten elkaar opvolgen, valt dat iets meer tegen in The Fractured but Whole. De game wisselt sterke momenten en grappen af met rustigere momenten. In The Stick of Truth werden hilariteit en grappen geleverd zonder pauze met nazi-zombies, tot het uitvoeren van een abortus op Randy of gevechten waarbij je een scrotum moet ontwijken of hoe je het darmkanaal van Mr Slave moet trotseren. Dit soort hoogtepunten zijn er zeker ook in The Fractured But Whole, maar wat meer verdeeld over het spel.
Conclusie
South Park: The Fractured but Whole is niet de grote frisse wind in de serie. Het bouwt rustig verder op de basis van The Stick of Truth en verbetert een aantal zaken. Zo voelt het vechtsysteem een stukje frisser en interactiever, de game ziet er een stuk beter uit en heeft meer content dan zijn voorganger. Een nadeel hiervan is dat de hilariteit in The Stick of Truth sterker geconcentreerd was dan een chili con carne scheet in een kleine lift. In The Fractured but Whole is het allemaal wat meer verspreid . Daardoor zul je het tussendoor ook met wat rustigere en simpele scheet grappen moeten doen. In zijn geheel is The Fractured but Whole een toffe game met scherpe humor en een tof vechtsysteem. Voor een vervolg denk ik wel dat Ubisoft grotere veranderingen moet doorvoeren. Misschien kunnen ze de nieuwe held leren met een darmcycloon meer dan een fris briesje in de serie te blazen. Dan laat ik het hierbij voor de review, ik ga verder met me rectale oefeningen zodat ik ooit misschien ook mijn eigen superkrachten heb, want zover ben ik op dit moment nog niet.
Bron: Stephan Stuij / StarGamers
